Reis in India; Agra tot Varanasi, deel 11

Door: Joost-marseille

Geplaatst op May 20, 2011

Dag lieve mensen,
Ik begin India weer leuk te vinden. Momenteel ben ik weer helemaal alleen, en heb ik Ma''mn gedag gezegd in Agra. Ik heb inmiddels al onder het as van verbrande mensen gezeten, bijna een hindoe in elkaar geslagen, en 10 roepie betaald voor een tennisbal....
Sitrep 5 hield op in Agra, de avond voor ik naar de Taj Mahal zou gaan kijken. Die nacht was geen pretje. Het werd echt stervenskoud in Agra, en ook in mijn kamer. Indiase hotelkamers zijn er op uitgerust om het koeler te maken in een kamer, en niet warmer. Het was sowieso al een ontzettend rothol, en had een badkamer waar zelfs ik niet met blote voeten in wilde. En dat heb ik niet snel.
Het was er koud, donker, lawaaiig, kaal en deprimerend. Ik lag dus te rillen onder mn dubbele deken, terwijl er buiten opeens een parade langskwam met bijbehorende herrie, en vreselijk vals gekrijs door van die oude luidsprekers. Dat ging in combinatie met allerlei gasten die mee aan het rammen waren op trommels, maar door hun eigen lawaai de rest niet meer hoorde en dus volledig uit de maat aan het slaan waren. Dat maakte de ergernis compleet, en voor het eerst had ik het niet erg gevonden als de Pakistanen een aanslag zouden plegen.
Nadat ze uiteraard pal voor mijn hotel stil bleven staan gedurende een half uur, gingen ze daarna eindelijk weer door, en keerde de relatieve rust terug. Het bleef koud. Toen heb ik mn slaapzak maar uit mn tas gehaald, die ik had meegenomen voor het geval ik in Nepal op een berg moest overnachten tijdens een of andere Himalaya trek. Dat hielp. 2 Minuten later was ik heerlijk warm, en heb ik nog een paar uur geslapen. Om 05:30 ging de wekker, en hees ik me in mn kleren die ik op volgorde had klaargelegd de avond ervoor. Binnen 5 minuten stond ik mn deur op slot te doen en wandelde naar de poort van de Taj.

Daar aangekomen werden we subject van de ''veiligheidsmaatregelen'' die de Indiers hebben getroffen om te voorkomen dat hun geliefde Taj wordt opgeblazen. Boeken mochten we niet meenemen, dus ik kon niks uit mn gidsen lezen over de Taj als ik er naast stond. ''In een boek kan een bom zitten'', was de reden. (een keer er doorheen bladeren en je weet genoeg, ben ik van mening en dat scheelt je ook heel veel heen en weer geloop van mensen die het alsnog in moeten leveren bij de kluisbeheerder.) Dunne boekjes mochten wel naar binnen, en een fles water. Telefoons niet, aanstekers ook niet, evenals peuken of voedsel. Na door een metaaldetector gegaan te zijn, stond een wachter in het pikkedonker in mn fototas te kijken, en kon dus niet zien of er wel of niet een bom in mn tas zat. Echt waar, wat een ontstellende kneuzen zijn het hier soms. Met een beetje helder nadenken kun je zelf een beter veiligheidsysteem bedenken dan deze prutsers met een beleid dat nergens op slaat, en helemaal met 13 euro entree van elke bezoeker.
Toen ik eindelijk naar binnen mocht met alleen mn camera en een fles water, liep ik van een van de drie toegangen (west, oost en zuid) naar een plein, waarop ze ook alledrie uitkomen.
Aan het plein staat een rood gebouw met een poort erin. De toegang tot de tuinen, waar aan het eind van die tuinen, op een verhoogd platform de Taj Mahal is gebouwd.
Het was alleen nog donker, dus een echte overweldigende verrassing kreeg ik niet toen ik door de poort liep. Ik kon het gebouw wel zien afsteken tegen de donkerdere hemel, maar dat was alles. En bovendien was het nog steeds gruwelijk koud. Er liepen soldaten rond, de beveiligers, die er uit zagen als Russen die al een maand standhielden bij Stalingrad. Met shawls en dassen om hun hoofd gewikkeld, en hun handen onder hun jas om zich heen geslagen, had je geen beter moment kunnen uitzoeken om hun witte parel op te blazen geloof ik. Maar dat komt gelukkig niet eens in me op, want het gaat hier om een gebouw dat door velen wordt beschouwd als het mooiste ter wereld. ""Een traan op de wang des tijds'' schreef een Indische dichter. "De verlichaming van alles dat puur is'' volgens Kipling. Ik vond het gewoon een mooi ding. Nee, zonder gein. Dit is zeker wel een monument, gelegen aan de rivier de Yamuna die achter de Taj langsstroomt. Architectonisch een meesterwerk, en vooral volgens de dames het meest romantische verhaal mogelijk. De Taj werd gebouwd in 22 jaar tijd, en de bouw begon in 1631. In dit jaar stierf Mumtaz Mahal, de tweede vrouw van Sjah Jahan die Moghul keizer was van India destijds.
Mumtaz had een speciale plek in Jahans hart, en hij was dan ook gebroken door dit verlies. Toch geen slechte prestatie, aangezien ze stierf toen ze beviel van haar 14e kind van de Sjah.
wordt vervolgd