Rajasthan
Trektocht op een 'kameel' nabij Jaisalmer, India
Miss Etam op een kameel
De foto staat op mijn bureau, naast mijn beeldscherm. Ik kijk er vrijwel dagelijks naar. Een man en een vrouw op een kameel
in de woestijn. Een uitgestrekte zandvlakte met hier en daar een dor struikje met veel doorzettingsvermogen. De kameel is mager en knoestig en eigenlijk een dromedaris vanwege een ontbrekende bult. Het beest wordt in bedwang gehouden door de man die achter op het zadel zit. Hij draagt een oranje tulband en een witte tuniek en ziet er ouder uit dan dat hij in werkelijkheid is. Zijn donkere ogen kijken stoer en zelfverzekerd in de lens. Hij is kleiner dan de vrouw. Zij is slordig gesluierd. De paarse doek die haar blonde haar moet verbergen vloekt stevig bij haar rood aangelopen gezicht.
Voor op de kameel, vastgebonden aan het zadel, hangt een plastic tasje. Ik weet wat er in het tasje zit. Lauwwarm water met
een jodiumsmaak die zelfs door grote hoeveelheden limonadesiroop niet gemaskeerd kan worden. Ik weet ook dat het heet is
in de woestijn. Onmenselijk heet. En ik weet dat de vrouw erg haar best doet maar niks begrijpt van India, de lege woestijn, de
volle steden en de mensen die er wonen.
Het tasje is van Miss Etam.