Armoede in India

Door: Jdevaan

Geplaatst op Aug 6, 2010

Armoede is niet wat het lijkt in India. Ik was aangeslagen door de vele krottenwijken (tenten gebouwd van wat palen met daarover zwart vuilniszakkenplastic, soms afgedekt met vieze lompen en zo nu en dan verstevigd met vieze grasgevlochten matten, oud ijzer en ander afval.
’s Ochtends en ’s avonds zaten de families zich daar te warmen aan kleine vuurtjes.
Midden tussen het drukke verkeer bedelden kinderen en volwassenen bij iedere autoruit en regelmatig zag ik kinderen met hun klitterige haardossen slepen met vieze baby’s in hun armen.
Echter door het contact met Eskiwats, onze invalchauffeur, weten we inmiddels wel beter. Opgegroeid in de middenkaste, met twee broers met een goede baan, koos hij ervoor om social worker te worden. Voor hem betekende dat ook de keuze om niet te trouwen en dus zelf geen kinderen te krijgen. Immers, er zijn zoveel kinderen die een ouder kunnen gebruiken, daar ontfermt hij zich graag over.
Zo werkte hij een jaar geleden maanden in het Tsunamigebied, was hij met terug van twee maanden werken in het door de aardbeving getroffen gebied bij de Pakistaanse grens. Nu had hij een paar dagen vrij om zijn familie te bezoeken alvorens hij weer naar een ander gebied zou gaan om bij te springen. Maar goed Ashok, onze chauffeur was zijn goede vriend, en die moest terug naar Delhi om met zijn vrouw naar het ziekenhuis te gaan, en dus werd Eskiwats twee dagen onze invalchauffeur.
Eskiwats hielp ons uit de armoededroom: de bedelaars zijn ondanks de schijn, alles behalve arm!!! Menigmaal hebben social workers geprobeerd om deze mensen op te leiden zodat ze kunnen solliciteren naar een baan. Constant wordt geprobeerd om deze zigeuners over te halen om hun kinderen naar de gratis scholen te sturen, maar ze willen niet!
Want met bedelen halen ze per dag gemiddeld 800-900 rupees op en dat is veel meer dan dat zij kunnen verdienen in een normale baan.
De echt arme mensen zijn de kappers die aan de straat werken, met hun spiegel tegen een boom of muur, de straatvegers en dergelijke.
Zelf heeft Eskiwats geen salaris. Hij werkt via een stichting en krijgt op de plek waar hij naartoe gezonden wordt natuurlijk kost en inwoning en een onkostenvergoeding (de stichting draait helemaal op giften). De rijkdom van Eskiwats ligt in de genoegdoening dat hij de leefsituatie van armen kan verbeteren en in de liefde van en voor “zijn kinderen”.