Teamwork!
Odisha
India
GrietBuis
Teamwork!
Vanaf de Peta-camping maken we vanmorgen een wandeling van zo’n 7 kilometer om de dorpjes van de Rona en Porosa te bezoeken. Ook hier is het landschap overwegend bergachtig en groen met veel rijstterrassen, valleien, riviertjes en watervallen. Het is weer regelmatig een beetje klimmen en dalen.
Na een bezoek aan een Rona (of was het nou Porosa) dorpje steken we een riviertje met losliggende stenen over. Sandra* valt op een gegeven moment languit voorover en blijft liggen in het ondiepe water. In 1e instantie heeft niemand iets in de gaten en denkt dat Sandra even ligt bij te komen van de schrik. Tot ik zeg “ik zie bloed”. Meerdere handen hijsen haar weer op de been. Nadat haar broekspijp is opgerold is pas duidelijk wat er echt aan hand is. We staren in een bloedende winkelhaak van scheenbeen richting kuit. Het is een enorm diepe wond, je ziet de vetbolletjes zo liggen, gelukkig geen bot.
Direct komt iedereen in actie. Rugzakken gaan open, EHBO-kits komen tevoorschijn en in de kortste keren kleurt de wond bruin door de Betadine. Gazen en rolletjes verband zijn ook snel aangebracht om te voorkomen dat er viezigheid of vliegen in de wond komen. Inmiddels is de conclusie al getrokken “Sandra kan niet verder lopen”. Daar lig je dan, ver van een weg of plaats tussen de koolzaad, rijst en gierstvelden. Wat nu?
De 4 mannen en een vrouw van onze groep lopen terug naar het laatst bezochte dorp, wat gelukkig niet ver weg is, om te kijken of daar een oplossing voor handen is. Onze locale gids rent weg, precies de andere kant op, niemand weet waarheen of wat hij gaat doen. Na een korte tijd, nog geen 15 minuten, zien we de vijf weer terugkomen. In hun midden een soort brancard gemaakt van een gevlochten deur van een veestal met daaronder 3 dunne stevige balken vastgemaakt met tyraps afkomstig uit de rugzak van één van de mannen.
Voorzichtig leggen we Sandra op de ‘brancard’. De rugzakken worden herverdeeld zodat er 6 mannen en vrouwen, zonder rugzak, de brancard kunnen dragen. Nu even testen of de brancard sterk genoeg is en ja, het lukt. We hebben zeker 2 km te gaan tot de 1e weg. Met regelmaat moet er even gestopt worden om de dragers weer bij te laten komen want het is erg warm en de luchtvochtigheid is hoog. Ineens komt onze locale gids weer aanrennen met in zijn kielzog 4 wegwerkers. Die hadden we eerder op onze wandeling, met tientallen anderen, aan het werk gezien bij de aanleg van een nieuwe weg. Wat een opluchting, 4 extra mannen erbij! In sneltreinvaart wordt de route afgelegd en staan we bij de weg. Nog geen 5 minuten later komt onze “eigen” bus aanrijden en kan Sandra de bus in worden geholpen. Met zijn allen rijden we snel naar de camping om Sandra haar bagage in te pakken zodat deze mee kan naar het ziekenhuis. Samen met de reisbegeleidster gaat Sandra met de bus naar het redelijk dichtbij gelegen ziekenhuis in Jeypore.
Omdat er geen bus is vertrekken wij in de bak van een vrachtwagen naar de weekmarkt van Lanptaput. Al snel komt er een telefoontje dat Sandra inmiddels antibiotica heeft gekregen en wordt gehecht. Voor nacontrole moet ze 2 dagen in Jeypore blijven.
Na 3 dagen blijkt dat Sandra haar reis helaas niet kan voortzetten en is zij gerepatrieerd naar Nederland.
Bij thuiskomst van Sandra gehoord dat ze nog wel even zoet is met haar been. De wondranden zijn ontstoken en wellicht moet er een huidtransplantatie plaatsvinden.
* Sandra is een fictieve naam, ’t verhaal is waar gebeurd.
Foto's
