Soulmate in Delhi * deel 1

Door: Suzanne83

Geplaatst op Jul 11, 2012

Soulmates in Delhi

Maart 2012, New Delhi.

‘ Wait, sir! Wait, where do you think you are going??’
De Sikh portier kijkt verschrikt op van zijn krantje wanneer we rond middernacht mijn hostel betreden. Ik had gehoopt dat ze het hier in dit goedkope gevalletje, in de onderbuik van Pahar Ganj, de vermaarde backpackerswijk, wat minder nauw zouden nemen met de regels, maar helaas.. De Sikh knikt me vriendelijk doch argwanend toe. Vanmiddag nog leende hij me maar al te graag zijn laptop, zodat ik mijn fotoarchief kon back-uppen. Maar nu lijkt hij niet al te blij met mijn binnenkomst. Waarschijnlijk ligt het aan mijn gezelschap. Met twee priemende ogen bekijkt hij Mukul. ‘ Sir, no company allowed after 10 pm! Where are you from?’ Mukul stoot me aan ‘ Told you so..’ Hij had me inderdaad al gewaarschuwd dat ze moeilijk zouden kunnen doen, maar ik had hem verzekerd dat onze Sikh een geschikte kerel was, en dat 100 rupees anders wonderen zouden doen. In vloeiend Hindi vervallen de twee in een verhitte woordenwisseling. De Sikh gelooft duidelijk niet dat Mukul uit Faridabad komt. Dat overkomt hem wel vaker, hij wordt doorgaans in het Engels aangesproken op straat, zeker wanneer hij naast deze witte Hollandse loopt. Ik bekijk hem nog eens goed, zoals ik, eerlijk is eerlijk, al vaak heb gedaan de afgelopen dagen. Lang ravenzwart haar, donkere ogen onder zware wenkbrauwen, zongebrande huid, rauw baardje en perfect gevormde lippen. Toch overduidelijk Indisch bloed zou ik zeggen, al is zijn postuur gelukkig wat forser dan dat van de gemiddelde broodmagere Indier. Zijn kledingstijl is nonchalant, kleurig, eigenzinnig. Niet doorsnee, inderdaad. Ik snap plotseling dat de kleurloze Indische mannen hem als een vreemde eend in de bijt zien. Kennelijk zijn de twee uitgeraasd, want Mukul pakt mijn armen vast en kijkt me aan. ‘ You go sleep little one, I gotta go’
Verbaasd kijk ik hem aan. Doorgaans weet hij iedereen om zijn vinger te winden, maar kennelijk is de Sikh standvastiger dan ik had gedacht. Ik haal nog enkele argumenten tevoorschijn. Wat maakt het tenslotte uit of er een man meer of minder op onze kamer slaapt? Er staan tenslotte drie bedden, terwijl Pleun en ik maar met zijn tweetjes zijn. Maar het antwoord blijft nee, Mukul is niet welkom, zelfs niet voor 500 rupees.

We hadden een mooie avond achter de rug. Met zijn drietjes hadden we heerlijk gegeten in Hauz Khas bij een Zuid Indiaas restaurantje. Het pittige eten sloeg bij Pleun niet zo goed aan, dus ze vertrok vroeg richting hotel. Maar ik had nog geen zin om de mooie avond te beeindigen, dus stapte ik bij Mukul in de auto en zo reden we luid meezingend met de muziek door de mierenhoop die Delhi heet. We namen nog een shotje in ‘ My bar’ in Paharganj, een van de meest louche tenten die ik ooit gezien heb. Ik houd van louche… Tegen middernacht vonden we het wel welletjes. Maar nu blijkt de nacht toch nog wat langer te gaan duren.

‘You’re not gonna wander through Delhi in the middle of the night, all by yourself!’ Ik zet mijn handen in mijn zij om mijn woorden kracht bij te zetten. Hij kijkt me aan alsof ik gek ben geworden. ‘ What, you’re gonna come along?’ daagt hij me uit. ‘ Sure as hell I am!’ De Sikh kijkt me nu evenaans aan alsof ik het compleet verloren ben. Maar als ik eenmaal een besluit heb genomen, ben ik daar moeilijk vanaf te brengen. Dus ik keer me om en been naar buiten. Linksaf, Linksaf, Rechtsaf, Rechtsaf.. en ik sta weer in de Main Bazaar. Uitgestorven. Zo heb ik het hier nog niet vaak gezien. Mukul volgt enkele passen achter me. Wat nu? We kijken elkaar aan.. (….)