Overschaduwd door de dood * de familie Modi * deel II
New Delhi
India
Suzanne83
Overschaduwd door de dood * de familie Modi * deel II
(....) k vreesde dat de familie wellicht niet op de foto zou willen, maar zodra ik mijn Canon om mijn nek hang verzamelen alle meisjes zich rondom hun vader op de betonnen vloer. Ik instrueer Meenakshi hoe ze het beste mijn reflectiescherm vast kan houden, om het minimaal aanwezige licht optimaal te benutten. Ik maak enkele foto's en een van de meisjes tovert zelfs haar mooiste glimlach op haar gezicht. Ik ben blij met het resultaat, maar plotseling voel ik me opgesloten en krijg ik sterk de behoefte om aan de verstikkende sfeer te ontsnappen. Ik pak mijn spullen en ren bijna naar buiten. De anderen volgen. Buiten praten de leraressen nog wat na met de meisjes. Ik stap uit de cirkel en leun tegen de muur. Ik bekijk het tafereel van een afstandje. De oudste dochter barst in tranen uit. Meenakshi slaat liefdevol een arm om haar heen en probeert haar te kalmeren. Tot nu toe heb ik haar enkel leren kennen als een gepassioneerde lerares, maar met een bepaalde, respectvolle, afstand naar haar leerlingen toe. Nu zie ik de liefdevolle en warme kant die haar tot zo'n bijzonder mens maakt.
Een van de jongste meisjes komt bij me staan. Ik lijk een interessante afleiding voor haar te zijn. Net als alle Indiase kinderen is ze erg onder de indruk van mijn camera. Ik schiet wat plaatjes terwijl ze haar beste poses laat zien. Ik ben blij dat ik haar gedachten even heb kunnen verzetten.
Na enkele minuten zijn we klaar om te vertrekken. Ik probeer nog in woorden te vatten hoe enorm ik met ze meeleef, maar voor mijn gevoel kan ik het niet omschrijven. Ik hoop dat mijn lichaamstaal te boodschap alsnog over weet te brengen.
We lopen door de poort en staan direct weer met twee voeten in de chaos die India heet. Terwijl we weglopen draai ik nog een keer om. Ik zwaai. Opa staat met zijn kleinddochter in de opening van de poort, zij aan zij, gedeeld verdriet. Ik maak een laatste foto.
De situatie blijft door mijn hoofd spoken. Ik beschouw mezelf als een gezegend mens, met mijn bijzondere liefdevolle familie. Allen in goede gezondheid en met genoeg financiele middelen om een dokter in te zetten mocht dat eens anders lopen.
Ik sta er wel vaker bij stil, maar nu in het bijzonder. Ik realiseer me wat een ontzettend belangrijke en bijzondere kans ik heb gekregen. Om een blik te werpen in het leven van al deze mensen en deel uit te maken van hun belevingswereld en hun emoties.
Ik hoop dat het Hope Centre de drie jongste dochters een fijne toekomst kan bieden. Met een goede basisopleiding maken ze kans op een vervolgstudie, zodat ze hopelijk kunnen ontsnappen aan de hel van Tughlakabad. Ik weet zeker dat hun mama trots op hen zal zijn!
Ik stuur vast een gebedje voor hen naar boven. Ik hoop dat het gehoord wordt!
Foto's
