Als je je kind niet meer kunt redden.. Het verhaal van Sureb.
New Delhi
India
Suzanne83
Als je je kind niet meer kunt redden.. Het verhaal van Sureb.
SUREB
Wat een immense pijn moet een moeder voelen, wetende dat haar kind zal sterven zonder operatie, die ze niet kan betalen..
Nu niet, nooit niet.
Ik ben in Meena Bazaar waar ik Shama ontmoet. Ik schat haar begin dertig. Ze draagt een kind op haar rechterarm. “Mijn zoon, Sureb.”
Ik kijk rond, vraag me af hoe het moet zijn om hier te leven.
Meena Bazaar ligt in Old Delhi. Tegenover het beroemde Red Palace, naast de even beroemde Jama Masjid. Al wordt Meena omringd door culturele fenomenen, toch komt het nogal verwaarloosd op mij over. Een vervallen fontein vertelt het verhaal van betere dagen,waarin mensen bijeen kwamen op dit plein, om handel te drijven. Een plek die op de kaart stond. Een plek die het waard was om voor verval te behoeden. Tegenwoordig zijn dezelfde fonteinen een broedplaats voor bacteriën en andere ziektekiemen die zich talrijk vermenigvuldigen in een vies groen plasje water. De stank is weerzinwekkend..
Shama is onderweg naar de Bazaar wanneer ze ons aan ziet komen. Sureb blijkt haar jongste zoon. Hij is twee jaar, bijna drie. Dat verbaast me, hij lijkt veel te klein voor een tweejarige..
“Sureb is ziek” vertelt Shama. “Hij heeft een gaatje in zijn hart”. Voorzichtig tilt ze zijn shirt op en inderdaad, ik zie zijn borstkas met onnatuurlijke snelheid op en neer pompen. Sureb’s hart werkt twee keer zo hard als een normaal hart. “Hij heeft problemen met ademhalen en heeft medicijnen nodig”. Ondertussen verschuilen twee andere kindjes zich achter Shama’s rokken. Een dochter, Sone en een zoon, Sueel. Ik ben nieuwsgierig naar deze familie en wil graag meer over hen weten. Gelukkig is Shama bereid me haar verhaal te vertellen. Sone en Sueel schuiven aan in het klasje van Meenakshi. Shama, Sureb en ik zoeken een plekje vlakbij, vanwaar we de kinderen in de gaten kunnen houden. En ze vertelt.
Als jonge vrouw werd Shama uitgehuwelijkt aan Abu Salem. Toen ze net zwanger was van haar eerste kind, kwam ze erachter dat haar man stiekem met een tweede vrouw was getrouwd, in een klein dorpje buiten Delhi. In India is het normaal voor een man om er meerdere echtgenotes op na te houden, al is het een belediging dat Abu Salem al zo snel genoeg had van zijn eerste vrouw. Toch bleven ze getrouwd en Shama kreeg nog twee kinderen. Abu Salem werkt als rikshaw-chauffeur en zou genoeg moeten verdienen om zijn gezin te onderehouden. Maar triest genoeg kreeg de alcohol hem in de greep, dus van zijn kant hoeft Shama geen hulp te verwachten.
Toen Sureb 40 dagen oud was, kreeg hij een zware longontsteking. Shama nam hem mee naar het ziekenhuis voor behandeling. Na een paar testen brachten de doktoren het verschrikkelijke nieuws.. Sureb had ernstige hartproblemen. Alleen een operatie zou zijn leven kunnen redden.
Shama kijkt teder naar haar zoon. Ze doet wat ze kan, ze probeert haar kinderen zo goed mogelijk te verzorgen, hoe dan ook. Aangezien ze niet op haar man kan rekenen, probeert ze zelf geld te verdienen. Werk vinden is niet gemakkelijk hier. Zeker niet als vrouw en al helemaal niet als je de zorg voor drie kinderen, waaronder een ernstig ziek kind draagt. Dus bedelt Shama haar kostje bij elkaar. Het grootste deel van het geld dat ze binnenhaalt, wordt besteed aan medicijnen voor Sureb. De rest wordt opgegeten.
Ik vraag me af waar ze wonen, want ik zie niets wat voor een huis door kan gaan, dus ik vraag Shama of ze het me wil laten zien. Ze knikt en pakt mijn hand. In een parkje, wat de naam park eigenlijk niet verdient, loopt ze naar een hek. Ik kijk ernaar en zie een hek, meer niet. Maar als ik beter kijk zie ik een matras tegen het hek staan, en een opgeknoopt zeildoek. ’s Nachts legt Shama het matras op de grond en trekt ze het zeildoek neer, zodat ze niet nat worden gedurende het regenseizoen dat net begonnen is. . Ik krijg een brok in mijn keel. Ik heb zoveel verhalen gehoord.. Ik heb honderden, duizenden, kinderen gezien die op straat leven, zonder onderdak, zonder voedsel, of het nu in Afrika, of Azië was. Maar nu ik deze vrouw zie staan, met een terminaal ziek kind in haar armen, voor een stukje plastic dat ze een huis moet noemen, voel ik de tranen opkomen..
Langzaam lopen we terug naar de plek waar Meenakshi inmiddels de warme maaltijden uitdeelt. Ik voel de behoefte deze vrouw te helpen. Ik haal wat geld uit mijn moneybelt en stop het stiekem in haar hand... Voor mij een schijntje, voor haar twee maanden eten. Het voelt als een druppel op een gloeiende plaat.. Maar ik weet dat meer geven waarschijnlijk niet verantwoord is. Vanuit mijn cameratas haal ik een teddybeer, die ik van een vriendin heb meegekregen en geef het aan Sureb. Hij klemt de beer onmiddellijk tegen zijn borstkas. Een blik vol ongeloof in zijn ogen, alsof hij verwacht dat ik het knuffeltje weer van hem af zal pakken.
“Ik wil dat mijn kinderen ontsnappen aan dit leven op straat. Ik wil dat ze een betere toekomst krijgen” zegt Shama.
Ik ben bang dat Sureb’s toekomst niet zo rooskleurig zal zijn. Misschien haalt hij de leeftijd van 5 of 10, maar hij zal waarschijnlijk niet oud genoeg worden om te studeren, verliefd te worden, om vader te worden..
Mijn hart gaat uit naar deze mensen. Het moet een nachtmerrie zijn te weten dat je kind zal sterven en er niks aan te kunnen doen..
Al ben ik terecht gekomen bij een christelijke organisatie, ik ben geen overtuigd christen. Ik heb mijn eigen kijk op spirituele zaken ontwikkeld die beter bij mij past. Toch bid ik.
Voor dit dappere jongetje dat zo hard zijn best doet om te overleven.
Voor deze familie, die zoveel leed draagt.
Ik bid dat Sureb zal leven.
Foto's
