Stoplichten met tellers

Door: Suzanne83

Geplaatst op Apr 14, 2011

New Delhi, Januari 2008

Het is koud in Delhi.

Voor Indiase begrippen uiteraard, maar toch.. Met slechts 12 graden trek ik mijn kraag nog eens op.
De wind voelt ijzig aan door de open deurtjes van de autorickshaw. Een paar kranten proberen nog tevergeefs de warmte binnen te houden.

Het is koud in Delhi.

Een wiebelend hoofdje voor in het wagentje kijkt me spottend aan. Een van zijn vier armen is hij kwijt. Ik vraag me af hoeveel toeristen deze grote godheid al voor een dodelijk ongeval heeft behoed. Ik hoop veel, want de rijstijl van mijn chauffeur is dusdanig dat dergelijke ongevallen vrijwel onvermijdelijk moeten zijn, zeker in deze mierenhoop.
De claxon klinkt non-stop, de ene na de andere geur beroert mijn zintuigen.
Delhi doet wat met je zintuigen..
Eerst raken ze overprikkeld, op den duur verstopt door alle vuiligheid die zelfs in de lucht lijkt te zitten.
Meer dan waar ook ter wereld heb ik in Delhi het gevoel dat ik leef, dat ik in het centrum van de wereld ben….luide claxon… en dat het zo voorbij kan zijn.
Op circa 2,7 cm van onze voorganger komen we tot stilstand. De teller op het hypermoderne stoplicht geeft 116 seconden weer. Nog bijna twee minuten voor we onze krankzinnige rit mogen vervolgen. Ik verbaas me erover dat ze juist in India geld uitgeven aan iets waar ze juist genoeg van lijken te hebben: tijd.

Ik ben blij met de korte pauze. Never a dull moment in India! Aan entertainment geen gebrek dus vervelen hoeft niet. En ik kan mijn wild kloppende hart even tot bedaren laten komen.


“Money please, mam, money!’’
Vanachter de krant komt een guitig koppie te voorschijn. Ik buig voorover en scan haar vluchtig.
Bruin piekhaar, snotvegen op haar wang naast een opgedroogde korst, geen vliegen overigens, opgelapte paarse salwar en twee blote voetjes. Niks bijzonders in India! 58 seconden

Ik ben intussen een beetje immuun voor de straatschoffies hier. Tegen wil en dank, want het liefste zou ik ze allemaal mee naar huis nemen. Maar mijn verstandige ik heeft inmiddels een paar lessen geleerd: Ik kan niet opdraaien voor al het leed in deze wereld, geef ze een vinger en ze nemen een hand en het is niet alles goud wat er blinkt. Met deze overwegingen in mijn achterhoofd schud ik resoluut mijn hoofd. 27 seconden

‘’Ma-ham, money”.. Haar benige handje komt naar binnen. Instinctief klem ik mijn cameratas dicht tegen me aan. Ik kijk weg, terwijl mijn hart een beetje smelt.. 3 seconden

Mijn chauf staat klaar om met piepende banden te vertrekken. Ik doe een schietgebedje en weg zijn we.
“Mam! Mam!” Het klinkt verder weg..
“Mam! Mam!” .. en weer dichterbij!
Nu steek ik mijn hoofd naar buiten, wat uiteraard gekkenwerk is in Delhi. Ik houd het lang genoeg vol om te zien dat het hardnekkige bedelaartje op haar blote voetjes achter mijn rickshaw aan holt. Mijn hart smelt een beetje meer.

Ze heeft geluk. 500 meter verder staat het volgende stoplicht op rood. 60 seconden om mij te overtuigen!
Buiten adem komt ze naast de wagen tot stilstand. Haar grote bruine ogen kijken me aan.
1001 gedachtes borrelen omhoog:
“Waar woon je? Waar slaap je? Wat eet je? Eet je überhaupt? 30 seconden Wie zijn je ouders en waarom zijn ze niet hier? Waarom sta jij daar, aan jouw kant van die verd*mde krant en ik hier aan de mijne? Wie ben je????” 10 seconden

Het geluid van de claxons zwelt aan, de stoet is klaar om in beweging te komen. 3, 2, 1…

Ik weet dat ze me volgt. Ik weet heus wel dat ze deze plek heeft gekozen. Een belangrijke weg, veel stoplichten. Iedereen weet dat de aanhouder wint. “Ma-ham!” Ik breek.

Bij het volgende stoplicht houd ik het biljet van 20 rupees al in mijn hand. Te veel, volgens chauf. Maar ze heeft er hard voor gewerkt.
Met een grote grijns pakt ze het geld aan. “Thank you mam, you rich, me rich!”
Ik grinnik en met een voldaan gevoel leun ik achterover. Nog 40 seconden voor we weer gaan rijden. Nog 1 keer wil ik naar buiten kijken.

De man aan wie ze het geld geeft heeft duidelijk nooit honger. Zijn dikke buik hangt over zijn leren riem en zijn blousje zit net te strak. Een zelfvoldane lach prijkt op zijn gezicht.

30 sconden
Ik ben boos. Ben ik er weer ingetrapt!

20 seconden
Ik ben verontwaardigd. Wie denkt die kerel wel niet dat hij is? Wat een vuile… *%##$#

10 seconden
Ik ben verdrietig. Wie ben je??

Groen.
Mijn chauf vloekt er weer lustig op los. Shiva wiebelt en drijft nog altijd de spot met me. Daar zit je dan met je 3 armen. Had je er niet een uit kunnen steken om me tegen te houden? De hand van God, waar kennen we die ook weer van?
“That’s life!” kraait chauf tussendoor “Many gangs here”

Ik probeer erin te berusten. Dit is India. Met zijn voors en tegens.
Hoe verontwaardigd, boos of verdrietig ik ook ga worden, ik kan dit systeem niet veranderen. En moet ik het wel willen veranderen?
Stiekem hoop ik dat mijn bedelaartje vanavond wat extra’s krijgt, omdat ze mijn 20 rupees afhandig heeft gemaakt.
IJdele hoop natuurlijk, maar jullie snappen me wel toch?
Dat heet zelfbescherming.