De stille profeet
New Delhi
India
Suzanne83
De stille profeet
Babu
Soms missen woorden de kracht om iemands uitzonderlijke persoonlijkheid te omschrijven.
Soms zijn woorden alleen niet genoeg om de sprankelende zielskracht van iemand recht te doen.
En soms zijn er gewoon geen woorden.
Ontmoet Babu.
Deze jonge man is ongeveer 19 jaar oud, maar hier in India kan je daar nooit zeker van zijn.
We zijn in Tughlakabad, een van TejasAsia’s belangrijkste projectlocaties.
Van buitenaf zie je slechts de majestueuze schoonheid van deze ommuurde stad, die ooit gebouwd werd door Ghiyas-ud-din Tughlaq. Maar zodra je de stad betreedt door een van de 13 entreepoorten, valt het enorme contrast tussen de armoedige omstandigheden van het heden en de grandeur van het verleden direct op.
Babu woont met zijn vader, moeder, broertje en 5 zusjes in een klein huisje in de sloppenwijk.
Lang geleden verhuisden ze vanuit West-Bengalen naar Delhi. Het is moeilijk voor te stellen dat negen mensen eten, slapen, leven in een ruimte die nauwelijks 5 vierkante meter beslaat, maar dat is de harde realiteit in Tughlakabad. Het huisje is gebouwd van hout, karton en her en der wat koeienpoep. Buiten is een klein binnenplaatsje waar men kan koken. Binnen is het huisje verdeeld in drie kamertjes. Er staan slechts twee bedden..
Het eerste wat me opvalt aan Babu is de oprechte, gelukkige blik in zijn ogen.
Het tweede is zijn onvermogen tot spreken.
Babu wordt door velen als gehandicapt beschouwd, omdat hij niet kan praten, maar ik merk dat Babu heel goed in staat is om te communiceren. Met zijn handen vertelt hij me verhalen, in zijn ogen lees ik een scala aan emoties. Soms frustratie, omdat deze vreemdeling hem nog niet altijd letterlijk begrijpt, maar meestal zie ik blijdschap en af en toe zelfs een teken van adoratie.
Babu is een dromer. Terwijl zijn moeder Lakshmi als bediende werkzaam is en zijn vader Prashant vuilnis sorteert om aan de kost te komen, droomt Babu zijn ‘American dream’.
Boven zijn bed hangt een enorme Amerikaanse vlag die de gehele wand bedekt. Hij laat me schriftjes zien, volgekalkt met nog veel meer vlaggen en afbeeldingen van muntjes, voornamelijk dollars. Babu wijst een muntje aan en plotseling trekt hij een grote zwarte tas onder een hoopje kleding vandaan. In deze tas, omgeven door nog meer oude kleren en lompen, bewaart hij zijn schat…
Een kleine, rode, satijnen zak met honderden muntjes, afkomstig uit alle delen van de wereld!
Ik ontdek zelfs wat oude Nederlandse dubbeltjes en kwartjes. Ik vertel aan Babu dat dit geld uit mijn land afkomstig is en direct staat hij erop dat ik ze meeneem. Hij heeft geen enkel idee van de waarde van de muntjes, dus ik accepteer zijn gift alsof hij me het grootste geschenk ter wereld heeft gegeven. En eigenlijk heeft hij dat ook gedaan..
Voorzichtig bestudeert Babu de muntjes in zijn handpalm. Dan gebaart hij naar me: “Jij en ik, naar Nederland vliegen?”. Dit keer ben ik degene die met stilte is geslagen.
Naast de liefde voor zijn familie en zijn dierbare Amerika, houdt Babu het meest van God.
Hij is een toegewijde Christen en naast de Amerikaanse vlag ontdek ik dan ook verschillende afbeeldingen van heiligen. Jesus Christus Zelf is aanwezig, net als de Maagd Maria.
Ook buiten, naast de ingang hangen diverse iconische platen. Babu is duidelijk van streek wanneer hij ze laat zien. Hij wijst naar het hoofd van Maria, dat bekrast en besmeurd is. Kennelijk zijn niet alle buren even christelijk.
Gedurende mijn verblijf in India bezoek ik Babu en zijn familie regelmatig. Tijdens een van mijn bezoekjes praat ik met Piyaa, Babu’s oudste zusje. Ik vraag haar naar Babu’s handicap. Ze vertelt me een ongelooflijk verhaal..
Ze zegt dat Babu als klein kind de brandende as van een overledene heeft gegeten. Dit heeft waarschijnlijk zijn keel dusdanig verbrand dat hij niet meer kan praten. Of misschien was de ziel van de dode man zo boos dat hij Babu’s vermogen tot spreken heeft weggenomen.
Een bijzonder verhaal..
Ik vraag Piyaa ook naar Babu’s educatie. In zijn schriftjes zag ik een aantal geschreven zinnetjes, zowel in Hindi als in Engels, wat erop zou duiden dat hij in elk geval kan schrijven. En hij lijkt mijn Engels ook redelijk te begrijpen. Ze vertelt me dat hij tot de 5e klas naar school is geweest, maar dat hij toen moest stoppen. Hij moest zijn vader gaan helpen met afval sorteren, voor het schamele bedrag van 400 tot 600 rupees per maand ( ong. 15 dollar)
Goddank voor TejasAsia, dat enige tijd geleden Babu’s leven kon veranderen.
Vanaf de eerste dag dat het voedsel- en onderwijsprogramma in Tughlakabad van start ging, is Babu erbij betrokken geweest. Hij werd aangetrokken door de Christelijke boodschap van TejasAsia. En met zijn bijzonder warmhartige persoonlijkheid wil Babu zich zo veel mogelijk inzetten voor anderen. Bovendien geeft het programma zijn broertje en zusjes de mogelijkheid om eindelijk naar school te gaan.
Onlangs is de school geopend. Ik ben blij dat ik kan melden dat Babu nu officieel een parttime baan heeft op de school. Iedere ochtend opent hij de poorten, verzamelt de kinderen en houdt ze in de gaten. Hij helpt de leraressen waar nodig en doet allerhande klusjes.
TejasAsia is op zoek naar een nieuw fornuis, zodat Babu de dagelijkse maaltijd voor de kinderen kan gaan koken. Wanneer ik hem trots in zijn nieuwe blauwe uniform rond zie lopen, voel ik me stiekem ook een beetje trots. Dit is een enorme stap voorwaarts in Babu’s leven en TejasAsia heeft er een zeer toegewijd personeelslid bij!
De ontmoeting met Babu heeft veel voor mij betekend. Hij is zo toegewijd aan zijn familie en aan God. Hoewel hij arm is en in zekere zin gehandicapt, weerhoudt dat hem er niet van om altijd klaar te staan voor anderen. Het weerhoudt hem er niet van om te communiceren en zijn mening naar voren te brengen.
En het weerhoudt hem er zeker niet van om te dromen..
Babu is een bron van inspiratie voor mij.
Hij is mijn stille profeet.
Foto's
