Welkom in India!

Door: Nienkekrook

Geplaatst op Feb 27, 2011

"First of all, welcome to India. You are our guest."

Natuurlijk hadden we op het moment dat we langs de paspoortcontrole liepen al argwaan moeten krijgen. Want India kom je over het algemeen niet zo gemakkelijk binnen. Alleen al bij het aanvragen van het visum zijn mijn vriend en ik al compleet doorgelicht; tot aan de namen van onze vaders toe. Het kon niet anders of we zouden nog een heel ander welkomstcadeau ontvangen.

Natuurlijk hadden we die argwaan al veel eerder moeten krijgen, bijvoorbeeld toen we aan boord van vlucht IT002 van Kingfisher Airlines stapten. De stewardessen bewogen door het vliegtuig alsof ze hiervoor niet veel meer gedaan hadden dan koffie aan hun schoonouders serveren. Met de angst in de ogen bewogen ze met militaire precisie hun karretje door de smalle paadjes, van schrik verstarrend op het moment dat er iemand langs wilde en ze wisten dat ze het drankje niet snel genoeg meer zouden kunnen uitschenken.
Het was over het algemeen dan ook meer dan een half uur op het toilet wachten, als aan de ene kant de karretjes met meisjes zich opstapelden, aan de andere kant zich een groep hang-Indiërs gevormd had en op het toilet iemand hoogstwaarschijnlijk bezig was de bijzonder onsmakelijke vliegtuigmaaltijd door de pot te duwen.

We hadden het ook kunnen weten op het moment dat er – met lichte paniek in de stem – door de intercom van het vliegtuig geroepen werd of er misschien een dokter aan boord was omdat er (natuurlijk in de stoel voor ons) een oude man tegen de vlakte was gegaan.
Dat het misschien iets te maken had met het feit dat de temperatuur in het toestel inmiddels ruim boven de 24 graden lag en de man tot dan toe alleen rode wijntjes had zitten wegtikken, hadden de paniekerige stewardesjes duidelijk niet in hun cursus 'hoe overleef ik op 12000 meter hoogte' behandeld gekregen. In India zelf laten ze je namelijk gewoon in de goot liggen en gaan ze met de rest van de familie curry eten.

Nee, wij hadden toch de gehele weg nog de stille hoop dat het bij aankomst in het land zelf allemaal wel beter zou worden. Maar toen kwamen we aan bij de bagageband.
Met de glimlach van de douanemeneer nog in ons achterhoofd, hadden we eerst niet gelijk door dat de band plotseling gestopt was met lopen en mijn tas er niet op stond. Dachten we nog dat hij ergens van de rand gevallen was, of misschien op een andere band lag. Mijn vriend had zijn tas immers wel al.

Natuurlijk hadden we beter moeten weten. Maar dat deden we pas nadat we twee uur achter een druk regelend mannetje aanrenden en een aantal dubbelzijdige documenten ingevuld hadden (waar het trouwens best een inzicht gaf na drie dagen bezig zijn geweest met inpakken ineens niet in staat te zijn vier kenmerkende items te kunnen opnoemen – misschien heb ik toch wat teveel overbodige spullen meegenomen).
Met de formulieren moesten we vervolgens naar een andere balie, waar een vrouw die geen Engels sprak mij ging uitleggen dat de waarde van mijn spullen onmogelijk meer dan 100 Euro kon zijn. Zij wist natuurlijk ook niet dat ik in een tas van 60 liter makkelijk 120 liter aan spullen kwijt kan en dat mijn tas daarom niet voor niks 23,8 kilo op de teller aangaf.
Na wat heen en weer geschuif met het formulier, het zetten van nog drie extra handtekeningen en een telefoonnummer van de vliegmaatschappij in mijn hand, vond ze het welletjes en mochten we dan eindelijk door de klapdeuren naar buiten, de met smog gevulde lucht van Delhi in.

Ze mompelde ons nog net "Welcome to India" na.
Nu geloven we het pas.