Een zondag in Delhi
New Delhi
India
Duke0123
Een zondag in Delhi
Zaterdagavond laat kwamen we op het vliegveld van Delhi aan. De traditionele vliegveldperikelen: douane, bagage pakken en de ontvangst door onze reisleidster Heleen, die al met het welbekende Djoserbordje klaarstond. Nog een rit door het nachtelijke en donkere Delhi om naar Paul's Court, ons hotel in Delhi, te gaan en dan eens zien wie alle groepsgenoten nu eigenlijk zijn. Dat was nog niet gebeurd. Tijdens een drankje was hier mooi even de gelegenheid voor dus de eerste kennismakingen vonden al plaats, maar toen het tegen tweeen liep en omdat de dag toch vrij lang geweest is ging ik, net als iedereen, toch het bed maar opzoeken. Nadere kennismakingen volgen nog wel.
Volgens mij was ik vroeg wakker maar omdat ik nog geen klokje had ingesteld had ik geen enkel besef van tijd. Omdat het in het hotel al wat rumoerig werd (eigenlijk is het die nacht niet anders geweest) ben ik me maar gaan douchen. Nadat ik me opgefrist had was Gerard, mijn kamergenoot, inmiddels ook opgestaan en het bleek ongeveer kwart voor negen te zijn.
Toen ik beneden kwam heb ik bij de receptie van het hotel meteen maar geld gewisseld, altijd wel handig om wat op zak te hebben. Tijdens het introductiepraatje van Heleen ontbeten. Deze introductie duurde ongeveer de rest van de ochtend maar die duurde dan ook niet zo lang meer. 's-Middags hebben we gezamenlijk enkele hoogtepunten van Delhi bekeken.
Het eerste bezoek was het Qutb Minar complex. Het belangrijkste gebouw op dit complex is de Qutb Minar zelf. Dit is een 72,5 meter hoge toren met een diameter van 15 meter. Deze toren is een van de opvallendste gebouwen van de stad en was vroeger vermoedelijk bedoeld als overwinningssymbool maar ook diende de toren als minaret voor de moskee die ernaast staat.
Omdat het zondag is, is het vrij druk want 'alle' inwoners van Delhi hebben bedacht om ook op stap te gaan, maar ja daar is de zondag dan ook voor.
Hierna zijn we met taxi's, de chauffeurs rijden ook hier met ware doodsverachting door de straten en het gaat nog altijd goed ook, door 'vuil' Delhi gereden. Het vuile zit hem voornamelijk in de smerige uitlaatgassen van de auto's, bussen en autorickshaws.
De volgende plek van bestemming was de Bahai tempel. Deze tempel is gebouwd in de vorm van een lotusbloem, waardoor deze nogal opvalt. Om de tempel binnen te gaan moest je, zoals bij zovele tempels het geval is, je schoenen uit doen. Opmerkelijk is echter dat je, om diverse redenen, achter elkaar in een rij de tempel binnen moet gaan. In de tempel zelf mocht je niet spreken; er heerste dan ook een heerlijke, serene stilte. Ook mocht je geen foto's nemen, maar dat was niet zo erg omdat er weinig te fotograferen viel.
Nadat iedereen weer terug was van de ganzenpas en alle schoenen weer boven water waren vertrokken we naar het Rode Fort.
Bij het Fort liepen vrouwen rond die je meteen een vlaggetje van India opspeldden. Vragen was er niet bij. De bedoeling was dat je een 'vrijwillige donatie' zou geven ten behoeve van een school. Het bedrag moest natuurlijk zo hoog mogelijk zijn want die rijke blanke toeristen kunnen dat toch wel missen.
De toegangskaartjes hadden we snel te pakken. Bij de herenkassa - verschil moet er zijn blijkbaar - stond een lange rij, maar omdat het bij de dameskassa een stuk rustiger was boden enkele vrouwen van de groep aan om voor ons de kaartjes te gaan halen. Dat lieten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen.
Het fort is niet het mooiste van India maar ondanks dat is dit grote complex best de moeite van een bezoek waard, want er staat wel een aantal mooie gebouwen op het terrein.
Vanzelfsprekend liep er weer een groot aantal verkopers bij het fort rond. Ze verkochten de grootste kitsch, bijvoorbeeld een plastic baard en snor, zoals door de sikhs gedragen wordt. Het toppunt van wansmaak.
Van het fort was het een klein eindje lopen naar de Gurudwara Sisganj, een Sikh-tempel. In deze tempel zouden we bekeerd worden. Voordat we de tempel konden bezoeken kregen we een verhaal over een filosofie, een onderwerp dat door Judith of Marieke naar voren was gebracht. Dit verhaal werd natuurlijk in verband gebracht met het geloof van de Sikhs. Een aantal van de groep, waaronder ikzelf, hebben niet alles meegekregen omdat de Sikh die het woord had een nogal eentonige stem had en onze ogen langzaam maar zeker toch wel wat kleiner werden. De naweeen van de reis naar dit land. Op een gegeven moment kregen we allemaal een fel oranje doek uitgereikt die we, als een hoofddoek, op ons hoofd moesten dragen. Zonder hoofddeksel mag je de tempel namelijk niet in.
Na een 'vragenuurtje' konden we op weg naar de tempel. Op blote voeten en voor de rokers zonder sigaretten konden we het heiligdom binnen. Voordat we de tempel mochten betreden moesten de voeten eerst gereinigd worden. Dit gebeurden door door een laagje stromend water te lopen. In de tempel zaten, onder het genot van Indiase muziek, al diverse Sikhs te mediteren. Best een boeiend schouwspel. Helaas konden we hier niet lang van genieten want we mochten naar de keuken. Niet om te eten maar om even een blik te werpen. In deze keuken wordt voor arme mensen gekookt die een gratis maaltijd krijgen. De Sikhs geven de daklozen zelfs de gelegenheid tot een gratis overnachting.
Onze 'bekering' was voorbij - niemand is Sikh geworden - dus konden we weer aan onze survival (overlevingstocht door het verkeer) richting fort beginnen. Hier staan onze taxi's die ons naar het hotel brengen nog keurig te wachten. Ook dit werd natuurlijk weer een dolle rit.
's Avonds konden we in het hotel aan een buffet deelnemen. Omdat iedereen nog onbekend is in Delhi werd hier door de hele groep aan meegedaan. Was prima voor elkaar en smaakte uitstekend.
Omdat we toch een aantal vermoeiende dagen achter de rug hadden en morgen weer vroeg op moeten voor vertrek naar Nawalgarh werd het bed op tijd opgezocht.
Foto's
