Het is 2004. We eindigen onze reis door Zuid-India in Mammalapuram, het mooie dorpje aan zee dat bekend staat om haar Unesco monumenten. 3 Weken eerder zijn we hier begonnen en omdat we de sfeer en de mensen zo bijzonder vonden, hebben we besloten de reis ook hier weer af te sluiten. We hebben vrienden gemaakt onder de locals en het is een leuk weerzien. Onze laatste dag brengen we door op de rotsen aan het strand, kijkend naar de locals die hier massaal even een frisse duik nemen (geheel gekleed). Ook zijn er meerdere schoolklassen. De kinderen gaan met hun schooluniform aan de zee in. Een week later zijn we weer thuis. Het is kerst en op TV zien we de beelden van de verwoestende Tsunami. Het komt hard binnen. Zo kort geleden waren wij daar nog. Nauwelijks te bevatten aan welke ramp wij zijn ontsnapt. Mammalapuram is hard getroffen. De restaurantjes waar wij een week eerder nog aten, de straatjes waar wij liepen, de rotsen waar wij zaten, alles is verwoest. Maar bovenal denken wij aan de vele schoolkinderen die te betreuren zijn. Ook zij waren net als deze kinderen op de foto een dagje uit, maar kunnen het niet navertellen.