"Are you comfort-table ?"
Madhya Pradesh
India
Doppie
"Are you comfort-table ?"
“Hello mr. Van, Welcome to the Katni Tourist Motel”
Breed grijnzend begroet de hotelmanager ons met zijn complete staf rondom hem heen opgesteld. Zoals zo vaak in het buitenland ontgaat het hem dat hij mij niet begroet met mijn naam maar met het tussenvoegsel, ik ben er aan gewend en het is altijd nog beter dan “monsieur Inzake” of “mister Burgermeester” zoals ik in het verleden al eens ben gedoopt.
“Thank you sir, how do you know it is me, can you read my mind ?” “That's my job Sir, knowing my guests.” antwoordt hij met het typisch Indiase wiebelende hoofdgebaar, terwijl hij ondertussen de stapel papieren naar mij toe schuift die we weer in mogen vullen. Glimlachend worstelen wij ons door de papierwinkel heen, hoe moeilijk kan het zijn om mijn naam goed te raden: ik weet dankzij hun eigen Internet reserveringssite dat deze tent een bezettingsgraad heeft waar nog geen 30 Herman den Bleijkers iets aan kunnen redden, gemiddeld 3 keer per maand 1 soms 2 kamers verhuurd.
Nou zou ik ook niet weten wat je te zoeken hebt in Katni, een kleine stad voor Indiase begrippen, maar 100.000 inwoners. Voor trein-o-fielen is het misschien een droombestemming, één van de grootste locomotiefwerkplaatsen van het land bevindt zich hier en de grote doorgaande Oost-West en Noord-Zuid lijnen kruisen hier.
Voor ons is de stad het eindpunt van een 29 uur durende treinreis vanuit Gujarat , na de leeuwen van Gir NP zijn we hier naartoe gereisd voor die andere grote kat: de tijgers van Bandhavgarh NP bevinden zich op een kleine 200 km hier vandaan.
Nadat we klaar zijn aan de balie worden we door één van de medewerkers naar onze kamer gebracht, ondanks mijn aandringen om een bagagetrolley aan mij te geven sjouwt hij stug door, struikelend en wel met ons beider bagage in zijn armen, waarschijnlijk gemist dat ze kunnen rollen. Vol trots laat hij ons de kamer zien: “Look Sir, Colour TV”, prachtig hoor, als er iets is wat ons niet boeit op reis is het wel TV. Onverstoorbaar reutelt de beste man verder, blijkbaar is hij van plan ons alle 300+ kanalen vol Bollywood te laten zien, wij willen maar drie dingen na een dik etmaal in de trein: douchen, eten en slapen.
Carina heeft inmiddels de badkamer gevonden en dat haalt onze vriend uit zijn TV-trip, er is nog iets wat hij ons moet laten zien: hij draait de warmwaterkraan open, “Look Sir, hot water”, prachtig net wat we wilden, maar pas nadat ik heb gevoeld dat het water echt warm is wordt de kraan dichtgedraaid. Nadat hij ook nog gedemonstreerd heeft dat de douche en WC werken weten wij onze vriend, die we inmiddels Manuel hebben genoemd, naar Fawlty Towers, de kamer uit te werken.
“Good Evening mr Van, are you comfort-table ?”, ja hoor meneer de manager, we zijn erg comfort-tafel, het stof van de reis hebben we van ons afgespoeld als we nog wat kunnen eten en drinken zullen ons nog comfortafeler voelen.
“No problem mr Van, there's the restaurant and over there is the bar, have a good evening” terwijl hij wegbeent lopen we het restaurant binnen, een ruimte met de gezelligheid en temperatuur van een mortuarium, na een stief kwartiertje wachten gaat het licht aan en komt de volgende Manuel onze bestelling opnemen. Omdat onze magen nog niet helemaal zijn bijgekomen van de treincatering willen we eerst alleen soep en naan (brood), helaas dat begrijpt hij niet, de hele menulijst wordt voorgelezen: “Malai Kofta Sir ? Palak Paneer Sir ? Dum Aloo Sir ?”, hartstikke lekker allemaal, maar we willen alleen soep en brood én Cola.
Teleurgesteld druipt Manuel 2 af, om even later terug te komen met zijn collega die 2 woorden Engels meer spreekt, we leggen uit dat we eerst soep en brood willen en dan misschien later nog meer. “Okay Sir, I understand, but you order now, we bring soup and then one hour we bring other food.”, daar kunnen we mee leven, nadat we hebben besteld kijken we elkaar aan: “Wat denk jij …..?“ En inderdaad, na een halfuur wachten komt Manuel 2 te voorschijn met een dienblad vol: soep, brood en de rest van de bestelling.
Het zal wel, we hebben honger, en de behoefte om tussendoor nog even een biertje te drinken aan de uitgestorven donkere bar is ondertussen wel verdwenen, “Eet smakelijk”. De soep en brood doen ons erg goed, net wat onze geteisterde ingewanden nodig hadden, vol goede moed zetten we ons aan het hoofdgerecht, helaas: de schalen zijn allemaal gevuld met ondefinieerbare vette drab, een belediging voor de Indiase keuken waar we nu al ruim een week van genieten, Herman zou er zijn sigaar nog niet in uit drukken.
Gelukkig heeft Manuel ondertussen de Cola gebracht waarmee we deze derrie weg kunnen spoelen. Op het moment dat ik mijn glas leeg heb komt ie gelijk aanwaggelen om bij te vullen, toch wel attent, nu hij toch bezig is besluit hij gelijk Carina ook maar bij te schenken, met zijn tong uit z'n mond lukt het hem om het flesje helemaal leeg te gieten, zonder te morsen en met een kop erop verlaat hij, tevreden glimlachend, met twee lege flesjes het toneel. Lachend kijken we elkaar aan, wij weten waar John Cleese zijn inspiratie vandaan heeft gehaald.
Na een, dat moet gezegd worden, uitstekende nachtrust, staat Manuel 2 ons al op te wachten voor het ontbijt wat geheel in lijn is met het diner van de avond ervoor, we zullen je de details besparen. Tot grote teleurstelling van Manuel 1 rollen wij zelf onze trolleys naar de balie om uit te checken, nadat ik Manuel 3 & 4 heb geholpen met het uitrekenen van de nota duikt onze vriend de Manager weer op, ja hoor het was erg comfort-tafel, jammer dat het maar voor 1 nacht was....
Om te reserveren: klik hier.
Foto's
