Nachtmerrie.
Madhya Pradesh
India
Doppie
Nachtmerrie.
'Wat doe je ?? Hou op ! Word wakker ! Wat is er aan de hand ?' Op mijn knieën zittend in bed word ik wakker door het geschreeuw van Carina, in mijn handen geknepen één van mijn kussens, mijn hart gaat tekeer met een ritme van tegen de 200 slagen per minuut. In de gang hoor ik het klaaglijke miauwen van Quincy die ik net daarvoor het bed heb uitgegooid. 'Wat mankeert je, heb je slecht gedroomd ? Ik ben me kapot geschrokken !' 'Ik geloof dat ik een nachtmerrie had' 'Waarover dan ? Ik was even bang dat je me wilde vermoorden met dat kussen !' 'Ik weet het niet, 't is al over, ga maar lekker slapen' Ik draai me om en val met nog steeds een verhoogde hartslag weer in ,een nu wel rustige, slaap.
Tijdens de voorbereiding op onze India trip zijn er heel wat zaken die de revu passeren: waar willen we naartoe, hoelang blijven we er en vooral hoe komen we daar. We kiezen er voor om op vier plaatsen langere tijd te blijven, te weten Diu Island, een paar dagen relaxen en acclimatiseren vervolgens Gir National Park om Aziatische leeuwen te spotten, daarna door naar Centraal India op tijgersafari in Bandhavgarh National Park en dan afsluitend een weekje tot rust komen in Goa.
Vooral de reis van Gir naar Bandhavgarh kost nogal wat hoofdbrekens, gezien de afstand zijn er maar twee realistische opties: vliegen of de trein. Na de nodige avondjes Internetten is de conclusie dat vliegen betekent: eerst een paar uur met taxi of bus, dan een vlucht naar Delhi, paar uur wachten, dan een vlucht naar Khajuraho of Varanasi, weer een paar uur wachten, dan een vlucht naar Jabalpur en vervolgens een afsluitende taxirit van weer een paar uur.
Niet een echt aanlokkelijk idee, vooral ook omdat de aankomsttijden in Khajuraho en Varanasi niet bepaald ideaal zijn om daar nog 'ns even rond te kijken, trouwens die twee plaatsen willen we graag bij een volgende reis uitgebreid aandacht geven. Dan maar 'ns de mogelijkheden van de trein bekijken, de dienstregeling van Indian Railways blijkt een enorme brij van treinen en plaatsnamen te zijn. Wil je reizen tussen bijvoorbeeld Mumbai en Delhi dan is dat nog wel te vinden tussen die berg aan mogelijkheden, maar wij blijven ver van de grote steden.
Na een aantal avonden met Google Maps naast de dienstregeling zijn we nog geen steek verder, behalve dan dat ik een duizelingwekkende hoeveelheid plaatsnamen waar ik nog nooit van gehoord had voorbij heb zien komen, in alle uithoeken van het land. Er zullen toch wel meer mensen zijn die dit probleem hebben ? Inderdaad na enig zoeken op het web blijkt er een Indiër te zijn die een site heeft gemaakt waar je simpelweg twee plaatsen invult en vervolgens krijg je alle mogelijke treinen die voldoen aan je zoekactie, of bij gebrek daaraan eventuele alternatieven.
We zijn eruit, de Somnath-Jabalpur Express gaat het worden, voor een kleine 50 euro zijn we 29 uur onder de pannen,tweede klasse airconditioned slaapplek, nu maar hopen dat de trein op tijd rijdt, niet al te vies is en dat onze medepassagiers niet al teveel vee meenemen.
2 maanden later, Gujarat, India
In tegenstelling tot alle verhalen over de Indiase rijstijl is onze chauffeur vanaf de Gir Birding Lodge een zeer voorzichtige rijder, waarschijnlijk heeft het te maken met de gloedjenieuwe Toyota waar hij in rijdt. Ondanks een gemiste verkeersdrempel in Gir Forest, alle drie met ons hoofd tegen het dak en een rammeltje achterin de auto dat er eerst niet was, waarna hij nog beschetener gaat kijken, zijn we ruim op tijd op Junagadh Station.
Met nauwelijks vertraging vertrekken we, de treinsteward brengt ons onze lakens en dekens, we hebben vier plekken, en voor Indiase begrippen is de coupé brandschoon en zelfs de WC is... ,we hadden erger verwacht. Onze medereizigers komen uit de gegoede klasse en zijn in voor een praatje. Eén van de heren blijkt in de chemie te werken, zijn bedrijf heeft ook een vestiging in Nederland: 'Interesting, what place ?', 'I don't really know.' antwoordt hij 'We call it Burzum.'. 'Burzum, never heard of, what's the name of your company ?', zijn antwoord laat bij mij een lichtje branden: 'Ah, you mean Bergen op Zoom !', als dan ook nog blijkt dat wij beiden de voormalig directeur van dit bedrijf kennen kan je niet anders concluderen dat de wereld zo groot nog niet is.
Onze volgende gesprekspartner is een architecte, met een fascinerende mix van optimisme, realisme en naïviteit vertelt zij over hoe ze de toekomst van haar land ziet. Ze geeft een ontluisterend inkijkje in het van corruptie doortrokken systeem waar een groot deel van het geld wat bedoeld is voor verbetering van infrastructuur en leefomstandigheden aan de strijkstok blijft hangen. Op het moment dat ze begint over de superioriteit van het Indische ras met zijn oudste ononderbroken cultuur rijden wij de sloppen van Bhopal in, de cynische opmerkingen die in mij opkomen bij de aanblik hiervan bespaar ik haar maar, laten we hopen dat zij en haar collega's deze problemen op kunnen lossen.
Zonder grote vertragingen bereiken we Katni, eindpunt van een intrigerende reis dwars door dit immense land. Die avond in bed doe ik een bekentenis: 'Schat weet jij nog, die nachtmerrie van mij, 2 maanden geleden ?' 'Toen je Quincy uit bed hebt gegooid, 't arme beest, ja dat kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren.' 'Ik heb je toen niet alles verteld.'
'Okay, vertel maar dan.' 'Ik had die avond een verhaal gelezen over treinreizen in India, de schrijver zat al een dag in de trein en moest verschrikkelijk nodig naar het toilet, toen hij de deur open deed werd hij besprongen door ratten, ik droomde dat mij dat ook overkwam, ik durfde je dat toen niet te vertellen.' 'Gelukkig maar dat je dat niet verteld hebt, en een fijn vooruitzicht voor onze volgende treinreis volgende week !!'
Foto's
