Tranen van vertrouwen
Kerala
India
Edwinaverdingh
Tranen van vertrouwen
Wie mijn blogs over Indië gelezen heeft, zal zich misschien nog wel herinneren dat we zo een 9 jaar geleden voor de allereerste keer gingen backpacken in Zuid-Indië, namelijk in Kerala met Kochi als start en stopplaats. Niks spectaculairs moest het niet zijn dat we dit met onze zoon van zeven gingen doen. Later zullen we merken dat deze reis de beste ooit geweest is en dat die indrukken nog altijd in het geheugen van onze zoon gegriefd staan. Hij is altijd blijven zeggen om ooit terug te gaan en in april 2011 was het zo ver. Ditmaal zouden we Karnataka, Tamil Nadu en Kerala bezoeken. Karnataka en Tamil Nadu hebben een diepe indruk op ons nagelaten. Prachtige tempels, ongelooflijk vriendelijke mensen en nieuwe vriendschappen zijn maar enkele ingrediënten. Kerala en vooral Kochi is in die tijd zeer toeristisch geworden. Spijtig, want hierdoor is het zijn charme wat verloren.
Eens in Kochi zijn we op zoek gegaan naar Salim, de tuctucdriver die 9 jaar geleden in zijn eentje met onze zoon door het stadje aan het toeren was terwijl wij een terrasje deden of een winkeltje binnen gingen. Voor Tristan was dat rondtoeren als op een molentje op de kermis. En ja, ik weet, daarna hebben mensen gezegd of we gek waren om dit toe te staan. Eerlijk? Ja misschien wel, maar Salim straalde iets uit waardoor ons vertrouwen er snel was. We gingen trouwens elke dag met hem rondtoeren, ook al was het een stadje dat gemakkelijk te voet te verkennen was. Voor hem was dit ook een zekerheid voor zijn inkomsten gedurende de dagen dat we er waren.
Eens terug thuis hebben we hem foto’s en een brief gestuurd. Foto’s van hem met Tristan in zijn tuctuc. We hebben nooit een brief terug gehad.
April 2011. Onze reis zit er bijna op. De laatste twee dagen verblijven we in Kochi. We gaan op zoek naar Salim. De beste zoekplaats is de plek waar alle tuctucs stationeren. Niemand kent Salim. Misschien is hij gestopt of verhuisd. We blijven rondvragen en als we uiteindelijk eentje aanhouden om een tochtje te gaan maken, komt Salim ter sprake. De chauffeur schatert het uit. Blijkt dat Salim zijn buurman is. Onze vreugde kan niet meer op.
We worden afgezet bij een klein restaurantje aan het water. Nog geen kwartier later komt Salim achter het hoekje aangestormd. We barsten allemaal in tranen uit. Blije tranen! Hij geeft Tristan een dikke knuffel. Het enige verschil met toen is dat hij nu de hoogte in moet kijken.
De laatste momenten spenderen we samen met hem. We mochten niet betalen voor de rit en hebben dat uit respect ook niet gedaan. Het afscheid valt zwaar als we met de laatste ferry terug naar onze overnachtingsplaats moeten vertrekken. Hij wandelt met ons mee om ons uit te zwaaien maar halverwege het pad rent hij als een bezetene terug naar zijn tuctuc waar hij een pakje uithaalt. Een pakje vol met heerlijk ruikende kruiden, omdat hij wist dat we hier verzot op zijn. Eerder die dag vertelde hij dat hij de brief en foto’s, die we ooit opgestuurd hadden, altijd in zijn dashboard heeft laten liggen. Telkens als er Nederlandstalige toeristen kwamen, vertelde hij over die kleine Belgische jongen die zo maar met hem mee mocht rijden. De brief hebben we gezien en waarom hij niet terug geschreven heeft, weten we nu ook. De inkt was door de condens tegen zijn voorruit uitgelopen waardoor het adres niet meer leesbaar was.
Als ik eraan terug denk, krijg ik weer tranen in mijn ogen. Tranen van vreugde, maar ook van respect. Tranen van een diepe vriendschap. Tranen die zeggen dat we toen goed gehandeld hebben. Tranen van vertrouwen.
Foto's
