De reis is begonnen!
Kerala
India
Edwinaverdingh
De reis is begonnen!
Onze niet-georganiseerde naar Kerala hebben we in grote lijnen voorbereid. De eerste overnachting stond geboekt en de rode lijn door onze tocht ging van Cochin naar de backwaters van Alappuzha, de 'lijnboot' naar Kollam, Varkala, Trivandrum en Kovalam. Munnar was de enige plek die wat afweek van deze route en dat zouden we ook geweten hebben.
Om 4 u 's nachts, plaatselijke tijd, komen we moe, maar tegelijk ook opgewonden aan bij onze home stay, Chiramel Residency in Lilly Street. Dit koloniaal gebouw omarmt een binnentuintje, waar onze kamer zich bevindt. Snel zijn we in dromenland.
Zeven uur? Wat? Zo vroeg nog? Zo laat al? Mijn inwendige klok slaat tilt!
Oké, mijn horloge staat nog op Belgische tijd, hier is het wel al middag!
De hierop volgende handelingen gingen in marstempo vooruit. 1-2 Opstaan! 1-2 Douchen! 1-2 Help! Oké mijn cadans werd abrupt onderbroken. Wat is dat water koud! Ongelooflijk koud! Wel een geweldig middel om klaarwakker aan de dag te beginnen.
Na een zalig ontbijt openen we de deuren van de dag. Aan de andere kant van de letterlijke deur stond Salim, de riksja driver. Een brede glimlach verscheen van onder zijn donkere snor: 'Welcome in Kerala, Welcome in Cochin'. Dat die snor nog op veel gezichten te zien zou zijn, zal ik later nog gaan beseffen. De toon was voor de rest van de dag gezet. Salim toerde met ons door Cochin en omstreken. Voor ons leek het alsof we in een grootstad waren. Zoveel straten! Niet overdrijven Edwina, het zijn maar straatjes. Tja, ik ben mijn geweldig oriënteringsgevoel dus onderweg al kwijt geraakt. Elk museum, kerkje, kraampje hebben we van kortbij gezien. De Chinese vissersnetten hebben we nog helpen ophalen. Grote netten, weinig vis! En dat allemaal dankzij Salim! We zullen hem eeuwig dankbaar zijn.
Toen we later de plattegrond van Cochin bekeken, hebben we toch even moeten lachen. Bleek onze 'grootstad' maar enkele straten groot te zijn. Voor Tristan was dit natuurlijk geweldig. Voor hem was dit een oneindig durende rit op de kermismolen.
We springen met pak en zak op de bus naar Allephy. Een, naar onze normen, helse rit vol spanning en avontuur. Niet panikeren mensen!, dacht ik bij mezelf. De chauffeur zal wel weten wat hij doet. Rustig blijven ademen.
Allephy deed zich hectisch voor, maar had ook nog wat rustiger plaatsen in de aanbieding. De tocht op een houseboat door de backwaters liet ons genieten van dagdagelijkse taferelen. Kinderen wuifden naar ons, vrouwen deden de was aan de oevers, mannen haalden vruchtbare modder uit het kanaal. Zoveel moois! Alleen voor ons drietjes? In stilte genieten we!
24 uur later staan we terug aan wal, maar niet voor lang. Onze tocht, richting Kollam, wordt verder gezet met de 'jetty'. We zijn maar eventjes 8 uur onderweg met dit openbaar transport. Je zou denken dat de verveling toe zou slaan. Integendeel! Zelfs niet voor onze 7-jarige! Hij zit uren op het laddertje dat het benedendek met het bovendek verbindt. Ik zou bijna vergeten dat hij er ook bij is.
In Kollam besluiten we om niet in de stad, maar wel aan het strand, een slaapplaats te zoeken. Een nieuw hotelletje (Kollam Beach Retreat) keek uit op een prachtige zonsondergang. Een avondwandeling door het fijne zand hebben we gedeeld met duizenden krabben die uit de golven verschenen om dan weer snel op de toppen van hun tenen in alle richtingen te verdwijnen.
Aan morgen denken we even niet. Het is nu alleen hier en vandaag...
Foto's
