Van Kochi naar Ooty
Kerala
India
Doggie
Van Kochi naar Ooty
Kochi is een klein oud fort met Indiaas oudste door Europeanen gebouwde kerk, kleine smalle straatjes met allemaal winkeltjes, restaurantjes en woonhuisjes waren het straatbeeld. Aan de waterkant staan permanent de zogenaamde Chinese vissersnetten: een houten stellage in het water met een hefboomtechniek die met mankracht de hopelijk volle vissersnetten omhoog takelen. De vis kon je gewoon per stuk heerlijk vers kopen en door een mannetje langs de waterkant voor een paar cent laten klaar maken. In Kochi zagen we, evenals in andere plaatsen, veel spandoeken en posters met anti-oorlogsleuzen en werd er met klem opgeroepen om zoveel mogelijk Amerikaanse producten te boycotten. Verder hebben wij (gelukkig) niet veel last van de oorlog. Met regelmatig wordt er aan ons gevraagd waar we vandaan komen, maar volgens ons is dit niet anders dan voorheen. Zondag zijn we overgestoken voor een dagje Virgeen eiland. Wel grappig, zeker doordat het weekend was waren er veel Indiaanse mensen onderweg. Net als vroeger bij ons was Kochi onderverdeeld in wijken. In de handelswijk was alles ingedeeld naar ambacht. Kleine ruimtes staan helemaal volgepakt met rijst, knoflook, uien of specerijen. In de straat is het een drukte van jewelste met allemaal kleine vrachtautootjes klaar om te laden of te lossen. Mannen struinen de straatjes af om te helpen met sjouwen. De zware zakken worden op het hoofd gedragen en vervolgens met een ossenwagen of handkar verder vervoerd. Betaling aan de dragers geschiedde per stokje die ze ontvingen van de eigenaar voor elke verplaatste zak. De 'nationale' staking van vervoerders die momenteel heerst als protest tegen hogere belasting en verzekeringspremies zal ook zeker hier tot gevolg hebben dat deze mensen tijdelijk een andere manier moeten verzinnen om in hun inkomen te voorzien.
Maandag zijn we met een klein bootje zijn we vanaf Kochi Fort overgestoken naar Ernakulam om vanaf daar de bus verder te nemen . Het bootje is een kleine houten ferrie die continue, met zoveel mogelijk mensen, heen en weer vaart. 3 Personen zijn er druk mee: de stuurman, de machinist die middenin de boot de onafgesloten machines bedient. Op commando (fluitje) van de stuurman gaf hij gas of juist niet en verder lag hij gewoon heerlijk tussen zijn machines te slapen. En als laatste hadden we de kaartverkoper die wanneer hij hard holde net iedereen kon laten betalen voor de overtocht. Uiteraard werd aan boord weer van alles meegesleept.
Dinsdag hebben wij vrijwel de gehele dag in de bus doorgebracht op weg naar Coimbatoire. Gelukkig was het maar voor 1 nacht want eigenlijk had deze stad wat ons betreft niet veel te bieden. In een 1 of andere vage tent hebben we overnacht en dan is het altijd lekker om je eigen lakenzakje, klamboe en kussensloop bij je te hebben. 's Ochtends al om 04.45 uur naar het station gegaan voor de trein van 05.20 uur naar Mettupalayam om vanaf hier met de speciale ministoomtrein door te reizen naar het op 2200 meter gelegen Ooty. Zo te zien waren we niet de enigen want bij aankomst in Mettupalayam om 06.30 uur was het treintje al helemaal volgeladen met mensen wachtend in de hitte (ja op dit tijdstip is het al warm) op vertrek. Omdat er verder geen trein zou gaan was er weinig anders mogelijk dan in te stappen en de 5-uur durende reis staand op een aantal vierkant centimeter tussen de bagage door te brengen. Warm, langzaam en mooie uitzichten waren de keywords van deze reis. Al gauw kwamen we in contact met de andere passagiers. Op de vierkante centimeter speelden wij tot grote hilariteit van de medepassagiers de meest bizarre coördinatie spelletjes, waarbij duidelijk bleek dat de handen van de mensen hier écht veel flexibeler zijn dan bij ons, en leerden de kinderen hoofd, schouders, knie en teen. Na alle handjes bij aankomst in Ooty te hebben geschud (pfff) verlieten we 5 uur laten een beetje erg moe, warm maar wel voldaan het treintje. In Ooty vonden we een heel idylisch hotel in de bergen zo'n 20 minuten lopen van het kleine centrum. Regency Village was het hotel in het bezit van de Maharaya van Mysore. Het grote nabij gelegen paleis is momenteel (al jaren) onder renovatie. Wij sliepen in de meer dan 100 jaar oude victoriaanse bijgebouwtjes waar vroeger het personeel woonde. Ontzettend oud, de verf bladderde aan alle kanten, de badkamer was totaal vervallen maar wel met een openhaard midden in onze kamer. 's Avonds kwam 'ons' mannetje het vuurtje aansteken wat op zich ook wel nodig was want de temperatuur zakte behoorlijk 's avonds (tot zo'n 15 graden) en we sliepen hier dan ook heerlijk zonder fan onder schone (!) lakens en een deken. Het uitzicht was echt magnifiek. Vanuit ons 'tuintje' keken we zo over de bossen, theeplantages en een klein dorpje. 's Avonds zijn we via de spoorlijn naar Ooty gelopen. Het was een grote mensenmassa en je kon werkelijk over de koppen lopen door de straten. Er was een Hindu-festival gaande met als thema 'regen' begrepen wij. In een langzaam tempo reed er een soort tempel door de straten onder begeleiding van luide trommelmuziek. In krantenpapier gewikkeld zout werd door omstanders zo hoog mogelijk tegen de wagen aangegooid wat hopelijk veel regen als gevolg zou hebben. Zout trekt immers vocht aan en daarmee regenwolken (wat hun betreft). Ondertussen stonden drommen mensen in de rij om hun offer af te geven. Een mandje met wierook, bananen, bloemen en een ter plaatse opengeslagen cocosnoot (reinheid, je kijkt nu in het hart). De straten waren helemaal gevuld met resten zout, krantenpapier en stukken cocosnoot. De volgende dag was alles redelijk goed opgeruimd en zag je de koeien en geiten de laatste etenwaren verorberen. Wat een heerlijke wereld.
Foto's
