Jodhpur
Jodhpur
India
Nienkekrook
The Bonerattler Bus
"If you use buses,take an express as the ordinary buses take an incredibly long time, making innumerable detours to various towns off the main route, and can be very uncomfortable, rattling and overcrowded."
Als we gewoon keurig de adviezen van onze Lonely Planet hadden opgevolgd, was er niets aan de hand geweest. Maar natuurlijk deden we dat niet. We weten zelf niet eens meer of het pure naïviteit is, of de ziekelijke drang onze vaste lezers elke keer maar weer van een nieuw, sappig avontuur te voorzien.
Laten we het erop houden dat we gewoon niet heel over onze busreis tussen Udaipur en Jodhpur nagedacht hadden en dat alles wat we hier in India beleven elke keer toch nog nét even gekker blijkt te kunnen zijn dan we eerder meemaakten. We ondergaan ons lot dan ook maar met enige berusting.
De reis begint met een halve voettocht langs een té drukke snelweg, aangezien besloten is de verzamelplek van de bus een halve kilometer verderop te maken dan de bushalte. En dus niet de tien meter die ons is verteld. Achterin de bus gaat een klein luik open en bij het naar binnen drukken van alle tassen kijken we meteen maar aan de onderkant om te zien of niet alles meteen weer op straat ligt. Dat blijkt mee te vallen.
Onze stoelnummers blijken niet te bestaan, dus zoeken we een paar stoelen uit waarin we wel rechtop kunnen zitten en wachten we geduldig tot de bus zich in beweging zet. Terwijl we rijden, schreeuwt de buschauffeur uit het raam (het enige raam in de bus dat wel open schijnt te kunnen) waar de bus heen gaan en dat er best nog plek is. We zien dat we mensen die aan boord springen (de bus rijdt gewoon door) ongeveer een tiende betalen dan wij en we wensen ze namens ons (als sponsoren) dan ook een prettige reis.
Zodra we de bewoonde wereld verlaten, gaat de bus in de hoogste versnelling en volgt er een slalomrace tussen geiten, koeien en het overige verkeer. Om hier je rijbewijs te halen hoef je slechts een keer naar links en rechts te sturen, hebben we ons laten vertellen. Zo te zien is de chauffeur hiervoor met glans geslaagd. We passeren andere voertuigen aan beide kanten op een haar na en het blijkt ook niet nodig om in de bochten wat gas terug te nemen. Een grote zandwolk vormt zich achter ons.
En pas dan komen we op een stuk waar de geasfalteerde weg overgaat in een zandweg.
We voelen ons net een stel verkleefde toffees die zich wanhopig aan het glas van de snoeppot proberen vast te houden, terwijl iemand grote moeite doet het geheel eens goed los te schudden. We knallen hier en daar met ons hoofd tegen de bovengelegen slaapcompartimenten en onze knieën zijn al tot moes geslagen tegen de stoelen voor ons, voordat we op het idee komen onze truien als stootkussens te gebruiken.
Vanwege het overweldigende geratel binnenin en het grind van de weg dat tegen de zijkanten en ramen van de bus slaat, zetten we al snel de koptelefoon met muziek maar af. Dat heeft geen zin. Gelukkig heeft de jongen achterin de bus een ontzettend goede smaak wat betref vreselijke popliedjes uit 1996, dus we hoeven het niet helemaal zonder westerse muziek te stellen. We kijken toch wel snel om ons heen wat de overige passagiers als vermaak bedacht hebben.
Op de stoelen voor ons zien we een stel een serieuze poging wagen een boek te lezen. Wij proberen al een half uur op een kaartje in de reisgids ons hotel te zoeken, maar kunnen vakje B2 niet eens vinden. We vragen ons ook af of het meisje voor ons niet merk dat ze bij elke grote hobbel zeventien bladzijden in haar boek overslaat. Zou ze dat pas doorhebben als ze het uit heeft? 'Intrigerend boek, maar wel vreemde tijdsprongen', staat er waarschijnlijk dan in haar boekverslag. Ze zal nooit weten waarom en bij haar boekenclubje zal de meerderheid denken dat ze gewoon geen zin had het hele boek te lezen.
De jongen in het bed naast ons heeft na twee uur onafgebroken naar ons te staren toch besloten dat we raar genoeg zijn om de komende vier uur over de telefoon aan zijn vrienden in detail uit te leggen hoe blond en hoe groot we nu precies zijn: 'Ze steken met hun koppen boven het dak uit – ik zweer het!' Menen we te verstaan.
Gelukkig hoefden we niet te lang te wachten tot de volgende onderdelen van het programma. Na een enorme noodstop gemaakt te hebben (we dachten dat we bijna een zwangere vrouw, oud mannetje met looprek én spelend kind tegelijk geraakt hadden, maar het bleek dat de chauffeur gewoon een bekende zag en even de bus achteruit zette om hem te begroeten), moesten we even wachten omdat de weg geblokkeerd was door een metershoge, beschilderde olifant die achteruit aan het insteken was en pauzeerde de chauffeur de rit een paar minuten omdat hij de apen langs de kant van de weg eten moest geven. Dat was kennelijk zijn bijbaantje.
De bus gaat, hier en daar met wat metaalmoeheid, onverstoord door en we begroeten nog wat mensen in omliggende dorpen. Niet zo raar dus dat we ruim twee uur langer over onze tocht doen.
Als de achterklep van de bus opengaat, lijkt het alsof we onze tassen drie weken met een touwtje vastgemaakt achterop een kameel door de woestijn getrokken hebben. Er zit 'hier en daar' een spatje zand. We worden achterover een riksja ingetrokken en pas na een half uur schrobben onder de douche herkenden we elkaar weer.
We zijn - ondanks de bus - aangekomen in Jodhpur. En nu eerst maar eens die verrekte reisgids lezen, want zonder durven we de deur niet meer uit.