Rondreis door India, van Agra naar Jaipur
Jaipur
India
Janhermens
Rondreis door India, van Agra naar Jaipur
We hebben vandaag bijna de hele dag in de auto gezeten. Een gemiddelde snelheid van 50 per uur is al een behoorlijke snelheid. Onderweg weer grote contrasten tussen arm en rijk, het is ontzettend droog, het lijkt wel woestijn. Je vraagt je af of hier nog iets kan en wil groeien!?!
De leemachtige grond wordt zelfs metersdiep afgegraven om er bakstenen van te maken. Heel vreemd hoe het landschap er daarna uit ziet!
Langs en op de weg rijden niet alleen auto's, brommers en fietsen, maar net als op Sri Lanka moet je de weg delen met koeien, paarden, kamelen en varkens. Soms moet je dan ook plotseling remmen en tussen 2 koeien door de weg vervolgen.
Fietsen zijn er gigantisch veel, echter lijken ze uit de tijd van onze grootouders. Ze worden niet alleen gebruikt om te fietsen, maar ook om er winkelwaar aan op te hangen. Soms herken je de fiets niet eens meer!
Kleine, gespierde mannetjes staan rechtop op de trappers om méér kracht te kunnen zetten.
India is een echte mannenwereld, vrouwen zie je niet vaak en meestal in een groepje. Vrouwen doen het thuiswerk en hebben de zorg voor ouders en kinderen, maar vandaag zagen we er tien die met een handveger het stof van de pas aangelegde autoweg veegden!
Onderweg naar Jaipur hebben we een paleis bezocht in Sikri, Fatehpur Sikri, de oude verlaten hoofdstad van het Moghulrijk. We werden naar een tuktuk geleid en plotseling zaten we ook al met een gids opgescheept. Hij deed keurig uitleg en liet ons het hele complex uitgebreid zien. Oók hier werden we weer grondig gefouilleerd, de schoenen moesten uit, je mag het complex alleen maar op blote voeten betreden en we kregen een moslimhoedje op ons hoofd gedrukt. Tijdens de wandeling door het paleis hebben we enkele mooie kettingen gekocht. Ze vroegen 50 euro voor 7 kettingen, een koopje toch!?! Maar intussen weten we hoe het moet, we lopen dus weg en worden al snel achtervolgd door de verkoper. Hoe harder hij liep, hoe lager zijn prijs werd en uiteindelijk hadden we ze voor 10 euro. En dan heb je tóch nog het gevoel dat óók dit te veel was!
Toen onze gids eindigde met zijn verhaal en uitleg en afscheid wilde nemen, waren zijn laatste zinnen: "Als jullie tevreden zijn mag je me belonen met 1000 of 2000 Rp, maar méér mag ook".
We gaven hem natuurlijk maar 500 en dat is hier al heel veel!
De mensen blijven over het algemeen vragen om geld en dat ben je vrij snel moe!
's Avonds in een restaurant kwam er al gelijk een meisje van 15 bij onze tafel die een dansje ten uitvoer bracht. Ze vroeg of we na het eten ook even bij een poppenspel wilden kijken. En dan komt direct het begrip kinderarbeid om de hoek kijken: de poppenspeelster was 13 en haar begeleider op de trommel was 7 jaar oud. Ondanks het late uur, het was inmiddels 23.00 uur, gingen ze morgen wél naar school hoor!
Ze moeten het verdiende geld natuurlijk aan hun ouders afdragen. Zo zie jein India veel kinderen hard werken, óók op het land en langs de weg.
We hebben nog 2 mooie poppen gekocht bij het meisje, het jongetje was ontzettend blij en kuste onze handen.
Foto's
