‘Krijg toch allemaal de kleuren’
India
Azië
ThijsVDenBurg
‘Krijg toch allemaal de kleuren’
‘Het is altijd nodig’. (Extreem luid en ongelooflijk dichtbij)
Delhi, alle horrorverhalen zijn al langs gekomen, van de smerigste stad ter wereld, een drukte om niet doorheen te komen, alleen maar bedelaars enzovoorts. Het is allemaal erg overdreven, zelfs in het oude gedeelte van de stad is het goed te doen en zijn de straatjes gezellig. Natuurlijk zijn er volop mensen in de weer, naast bedelaars en koeien. Het verkeer in het oude gedeelte is een chaos, in het nieuwe koloniale gedeelte zijn er echter driebaans wegen met stoplichten waar men zich ook aan houdt. Grote grasvelden ernaast bieden een goede mogelijkheid om in alle rust je rot te zweten in de zon.
Holi in Delhi, het kleurenfestival van de hindoeïsten. Op deze feestelijke dag wordt het begin van lente gevierd en iedereen die zich buiten (maar ook binnen) waagt belaagd met gekleurd poeder en waterballonnen. Ik heb dit al een keer in Nepal meegemaakt maar zal het nu in Delhi nog maar eens dunnetjes over doen. Een stap buiten en de eerste gekleurde poederwolken vliegen richting onze hoofden. Met de tweede stap komen ook de waterballonnen naar ons toe en bij de derde stap worden we ‘Happy Holi’ gewenst waarbij ze eerst iets op je gezicht en kleren smeren en daarna omhelzen. Na een half uur zijn onze kleren niet meer herkenbaar en heb ik een kleurenziekte opgelopen. Helaas heeft dit festival zijn negatieve kant, vrouwelijke toeristen worden belaagd ‘voor de grap’ en dan overal betast. Na een paar keer is onze groep dit wel beu en besluiten we het voor gezien te houden. Er zijn verder ook geen enkele Indische vrouw of meid in de straten te bekennen, een beetje triest en jammer voor zo’n mooi festival.
In Nederland heb ik vaak op treinstations gezeten om mensen maar voorbij te zien gaan. De haast, drukte, aparte personen, ik bedenk wat ze gaan doen en wat er in ze omgaat. Op de treinstations in India leven mensen en is het er altijd druk, dag en nacht. In rust hoef ik hier niet te zitten want ik word meer bekeken dan andersom. Het aparte is toch nog wel de volgepakte treinen, mensen die er aan de zijkant uithangen, tralies voor de ramen. Het doet me denken aan oude beelden van de oorlog, lange treinen die naar concentratiekampen gaan. Ondanks veel ongemakken hebben de treinen in India wel de juiste bestemming.
Met de trein ga ik naar Rajasthan, één van de mooiste en dus ook toeristische provincies van India. Mijn eerste stop is de Pink City genaamd Jaipur. Roze, omdat de stadsmuren en het fort een roze gloed hebben in de zon. Druk met verkeer maar een erg mooie stad. Ook het nabijgelegen Amber Town is één van de hoogtepunten in de omgeving. Gekleurde en versierde olifanten brengen mensen omhoog naar het fort. Wij besluiten te lopen, helaas loopt de temperatuur hier in Maart/April aardig op en zitten we tegen een 40 graden aan te hikken. De uitzichten en schitterende gebeeldhouwde zandstenen vertrekken en versieringen maken alles wel de moeite waard.
Een Bollywood film bekijken is een must in India en de Raj Mandir cinema in Jaipur is een van de beste plaatsen om het te doen. Een schitterende ontvangsthal houdt iedereen nog in spanning totdat we in de rijk versierde zaal mogen. Stoelen die onderuit zakken en een niet te missen bak popcorn naast me. Dit is nog eens naar de bioscoop gaan. De film duurt 3 uur en wordt half in Hindi gesproken (andere helft in Engels) zonder ondertiteling dus af en toe niet te volgen maar echt moeilijk is de verhaallijn niet.
Dagen rijgen zich aaneen en we verliezen de tijd als we van dorp naar dorp en stad naar stad reizen Pushkar is de volgende stop op de route. Een rustgevende plek dat nu een soort toevluchtsoord is voor semi-hippies. Veelal toeristen die 2 maanden lang kleurrijke kleren aandoen (thuis komt dit nooit meer uit de kast), op blote voeten door alle rotzooi lopen (ook in de smerige wc’s), hun haren niet meer wassen, vegetarisch worden en teveel gitaargepingel. Kortom hippies die thuis kunnen zeggen dat ze het ‘echte’ hippieleven hebben geleefd in India. Maar het is wel een fijne plek om even uit te rusten en even helemaal niks te doen. De kleurrijke gebouwen geven het gevoel alsof je in een wereld van snoepgoed rondloopt. Het rozegeel van spek, bruine chocoladewafel huizen, een suikerspin tempel en een niet te vergeten kauwgomballenhuis.
Een daguitstap wordt gemaakt naar het sterk moslim-gerichte Ajmer. Men zegt dat zeven keer een bezoek hier brengen gelijk staat aan één keer Mekka. Ik ben dus al 1/7e moslim, naast katholiek, boeddhist, hindoeist en atheist. Het hoogtepunt is de tombe van de belangrijkste moslimheilige in India. Als enige blanke (en waarschijnlijk niet-moslim) bevind ik me in het moskeecomplex. Een drukte en geduw waar ik niks van begrijp. Het neemt een paar minuten in beslag om in de buurt van de tombe te komen. Plots gaat iedereen zitten en sta ik, als verloren Thijs, te midden van duizenden in gewaden gehulde mannen. De dienst van drie uur begint. ‘verdomme’ uhm o nee, ‘Allahdomme’, heb ik weer. Geen kans voor me om hier weg te komen want overal zitten mensen. Met wat moeite bereik ik een muur waar ik maar stilletjes tegenaan ga staan. Niet iedereen is blij met mijn aanwezigheid maar anderen vinden het prima. De dienst duurt een uur en wanneer men gaat bidden richten duizenden billen zich richting mij. Dit denken zij dus van Allah Thijs. Natuurlijk richten de mensen zich naar Mekka en sta ik het verste hier vandaan. Een grappig gezicht als iedereen neerbuigt behalve een verdwaald kind die schaapachtig rondkijkt wat de rest nu eigenlijk aan het doen is. Na de dienst wil iedereen ineens meteen naar buiten en duurt het een goede 20 minuten om buiten te komen. De tombe bereik ik niet meer en ben ongewild door de menigte naar buiten geloodst.
Foto's
