Wat ruist er door het struikgewas?

Door: Marlinnie

Geplaatst op Aug 2, 2017

Duf, de slaap uit onze ogen wrijvend lopen we achter Sandeep aan. Het is vroeg, alleen de vogels zijn al uit de veren en laten zich goed horen. Het klinkt heerlijk, het is stil, zo stil hebben we het lang niet gehoord, het doet ons aan thuis denken. We passeren een paar huizen, moeten zelfs over het erf van iemand en laten dan de bewoonde wereld achter ons. Er scharrelt een hond om ons heen, is hij van Sandeep of is het een straathond? Geen idee. Het is een man van weinig (Engelse) woorden dus vragen het maar niet.

De zon komt langzaam op en dat geeft een mooi schouwspel. Hij schijnt op de heuvels om ons heen en in de verte zien we de mist tegen de bergen aanleunen. We kunnen ver kijken door de lage begroeiing, dor en droog, zo aan het einde van de zomer. Goed kijken, laag bij de grond, in de verte of in de lucht, je weet nooit wat je tegen het lijf loopt. Ineens schrikken we op als de hond achter iets aanjaagt, het gaat er als een haas vandoor en kan de aanval gelukkig afslaan, 1-0 voor de haas!

Turend door de verrekijker speuren de mannen de horizon af. Ineens begint de gids te praten, er zou gisteravond een panthera pardus (ofwel een luipaard) in de boom hebben gezeten. Hij is niet thuis en we lopen door. Al lopende denken we na over wat hij zojuist zei. Voor het door kan dringen houdt hij weer stil en kijkt opnieuw naar de eenzame boom, midden in het veld, zo’n 60 meter bij ons vandaan. Dan zegt hij droog, he is still there!! Take picture, take picture! Uhuh uh uh, sorry? Dan zien wij hem ook, hij is in beweging, komt overeind en voor we het weten laat hij zich langs de stam naar beneden zakken en verdwijnt in het dorre gras. We staren een beetje verdwaasd naar de boom, dezelfde boom als 5 minuten geleden maar o wat voelt het anders. Want, hoe laat was het ook al weer? 6 uur? Precies, hét moment waarop je als luipaard denkt, mwahh, kep trek!

De gids wil er dichter naartoe lopen en lijkt onze aarzeling niet op te merken. We volgen een stukje, gelukkig besluit hij om er met een boog omheen te gaan (die overigens niet groot genoeg was naar onze zin), eerst linksom, dan rechtsom, geen idee of hij een plan heeft en het feit dat hij alleen een bamboestok bij zich heeft geeft niet veel vertrouwen. De hond jaagt me in de tussentijd de stuipen op het lijf. Hij kan natuurlijk als aas dienen, maar of we daar nou zo blij mee moeten zijn?

Als we weer even stilstaan horen we een angstaanjagend gebrul, duidelijk afkomstig van een kat, een boze kat. Het geluid weerkaatst tegen de heuvel en dat maakt het er niet beter op. Geluid kan ver dragen maar hoe je het ook wendt of keert, er is een gevaarlijke kat in de buurt en hij is niet blij. De gids houdt het voor gezien, of juist niet, het is maar hoe je het bekijkt, hij zoekt het hoger op en loopt richting de heuvel. Het hart en het hoofd en vooral de zintuigen draaien overuren, overal horen we takjes ritselen en zien we schaduwen bewegen. Ik kan die hond wel wat doen. Maus loopt inmiddels met een steen rond en ik probeer alle schietgebedjes die ik ken. Bovenop de heuvel hebben we een schitterend uitzicht over de vallei en dé boom, maar of we er nou echt van genieten. Continu controlerend of hij op zijn stek is teruggekeerd dalen we de heuvel weer af, er is weinig te zien in de omgeving, het luipaard domineert. De vogels moeten het vandaag zonder onze belangstelling doen, de aandacht is elders.

Op de terugweg vraagt de gids of we nog een stukje willen lopen. Normaal zouden we volmondig ja roepen en kunnen we er geen genoeg van krijgen. Voor vandaag hebben we voldoende spanning gehad en is het tijd om de hartslag weer een beetje omlaag te brengen.

Terug in de lodge zit er een gezin buiten, de gids verteld enthousiast over wat we gezien hebben. Wij daarentegen zagen 'ons leven aan ons voorbij flitsen' en moeten er nog enigszins van bijkomen. Het komt gelukkig niet al te vaak voor dat de dag zo enerverend begint. We hebben om 7 uur ’s ochtends al onze energie al op gebruikt, tijd voor een tukkie!