De tuktuk maffia van Hampi
India
Azië
Marcvankessel
De tuktuk maffia van Hampi
Hampi is een ruïne-stad in de deelstaat Karnataka en deze ruines vormen de resten van de vroegere stad Vijayanagar.
Van Vijayanager wordt beweerd dat het in de 14e en 15e eeuw de grootste stad ter wereld was. Het was de hoofdstad van Vijayanagarrijk, het grootste en machtigste koninkrijk dat India ooit heeft gekend.
Het gebied is ongeveer 25 km2 groot en om alles te zien heb je minimaal 3 dagen nodig.
Vanwege de grootte en uitgestrektheid is het niet te doen om het te voet te bekijken. Fietsen zijn er niet en dus ben je aangewezen op gemotoriseerd vervoer.
Tot 2010 was het mogelijk om een brommertje te huren. Maar de plaatselijke TukTuk mafia heeft er voor gezorgd dat dat niet meer kan.
Verhuurbedrijven zijn onder druk gezet en toegangswegen werden geblokkeerd. Op die manier heeft men het voor elkaar gekregen dat de verhuur aan banden is gelegd.
Niet dat verhuur niet is toe gestaan. Het wordt gewoon niet meer aangeboden.
Dat wordt ons ook al snel duidelijk als ik in het hotel om de mogelijkeden vraag.
No, no, no, that's not possible. You should take a tuktuk.
Op de manier waarop ons dit verteld wordt, is al snel duidelijk dat het een gevoelig onderwerp is.
Maar daar hadden we eigenlijk niet zo'n zin in.
Niet zozeer vanwege het vervoermiddel, maar we willen gewoon graag ons eigen plan trekken en niet heel de dag opgescheept zitten met een tuktuk-driver.
Dus dan maar de stad (Hospet) in en kijken of we daar iets kunnen regelen. Na een aantal keren tevergeefs geinformeerd te hebben, blijken we na een uur prijs te hebben.
Ik loop Kumar Anoop tegen het lijf.
Een 25 jarige journalist van de plaatselijke krant die ons maar al te graag wil helpen. Hij heeft als journalist geschreven over de mafia praktijken van de tuktuk organisatie en dat is hem niet in dank afgenomen. De reden dat ik zijn naam nog goed weet, is omdat we sindsdien facebook vrienden zijn.
Voor U$ 20 per dag kan ik de motor van zijn buurman lenen. Een oude Suzuki zonder fatsoenlijke remmen, maar het rijdt.
Hij blij, wij blij.
Wel worden we op ons hart gedrukt om niet te noemen waar we de motor 'gehuurd' hebben.
De eerste paar uren in Hampi verlopen zonder problemen.
Maar tegen het middaguur doet zich de eerste confrontatie voor.
We hebben te voet een tempel bezocht en wanneer we terug lopen naar de motor staat daar een mannetje bij. Heel demonstratief, met zijn hand op het zadel.
"Whose bike is this?", vraagt ie.
Maar vanwege de manier waarop hij het vraagt, doet mij besluiten om niet op een normale manier op te antwoorden. En bovendien hadden we sowieso beloofd om geen naam te noemen.
"Why do you care" antwoord ik hem terug, terwijl ik op de motor ga zitten.
"You are not allowed to drive here" zegt hij.
Maar omdat hij geen 'uniform' aan heeft en ik bovendien een tuktuk zie staan, is het voor mij duidelijk dat hij geen enkel recht van spreken heeft.
De confrontatie loopt verder niet uit de hand en terwijl ik weg rij krijg ik nog iets naar mijn hoofd geslingerd in het Hindi.
Een uur later is het weer bal.
Exact hetzelfde liedje.
We komen te voet terug van een bezichtiging en iemand in een tuktuk blaft me toe om naar hem te komen.
Huh? Hoezo naar jou komen? Ik ben je hond niet.
Dus ik doe alsof mijn neus bloedt en start de motor.
Het mannetje staat in no-time naast me. Of ik hem niet gehoord had toen hij vroeg om naar hem te komen.
Mijn haren staan inmiddels recht overeind en mijn irritatielevel op nivo 11, op de schaal van 1 tot 10.
Als hij vervolgens de sleutels uit het kontakt wil trekken is de maat vol en loopt het echt heel erg hoog op. Gelukkig, voor hem, voor mij, voor ons beide, komen er andere mensen tussen.
Wanneer we bij een stalletje wat zitten te drinken stopt er een tuktuk. Er zitten 2 toeristen in die iets willen gaan eten.
De driver loopt om de motor heen en vraagt of het onze motor is.
Maar hij vraagt het op een normale, vriendelijke manier. Dus antwoord ik hem vriendelijk terug en zeg dat het inderdaad onze motor is.
"You should take a tuktuk" zegt ie. "Driving a bike will cause you problems"
Ik ga er verder niet op in en het loopt verder ook niet uit de hand.
Later op de middag worden we staande gehouden bij een militaire roadblock waar ook politie aanwezig is.
De vraag wiens motor dit is, is natuurlijk nu wel legitiem.
Ik antwoord dat ik hem gehuurd heb van iemand in Hospet.
Maar nu blijkt er toch wel een probleempje te zijn. Als toerist is het niet toegestaan om motor te rijden die niet geregistreerd staat als rental (te herkennen aan de nummerplaat)
De superieur wordt er bij gehaald.
Of het aan de glimlach van Murielle ligt weet ik niet, maar geloof het of niet, het wordt door de vingers gezien.
Ik dank de officier hartelijk en vraag hem of ik later bij een volgende roadblock niet alsnog in de problemen kan komen. Tevens vertel ik hem over de confrontaties met die irritante tuktuk drivers.
Hij barst in het lachen uit en zegt "I control this area. I, and nobody else". En uit zijn zak haalt hij zijn visitekaartje en schrijft er in het Hindi iets achter op.
Zo, zegt ie. Laat dit kaartje maar zien aan iedereen die je lastig valt.
Met een brede glimlach op ons gezicht vervolgen we die middag onze weg.
Stiekem hoop ik dat we nog 'ergens' tegen aan lopen. Maar wonderbaarlijk genoeg verloopt die dag en de volgende dag zonder problemen. We hoeven de troefkaart helaas niet te trekken.
Conclusie: Hampi is een prachtig gebied om te verkennen. De ruines zijn onder de vlag van Unesco (dus goed) gerestaureerd, en de scenery is adembenemend mooi.
Maar feit blijft wel dat je aangewezen bent op de tuktuk mafia. Tenzij je het avontuur aan wilt gaan om zelf een motor te huren. Bij ons is het goed afgelopen, maar dat is (achteraf gezien) niet een vanzelfsprekendheid.
Foto's
