I N(ever) D(o) I(t) A(gain)!! India!

Door: Doggie

Geplaatst op Apr 10, 2010

Of toch wel, want na 4 weken Nepal waren we toch weer op weg naar India. En daar liepen we dan zomaar weer in India maar zonder een stempel in ons visum. Hadden we nu werkelijk het douanekantoortje over het hoofd gezien? Omdat het ons niet zo verstandig leek om in een land als India zonder 'entry stamp' te reizen, zijn we toch maar op zoek gegaan naar een kantoortje. En warempel, we vonden een heel klein oude hokje waar een mannetje met 2 grote boeken voor zich ('in' en 'uit') en een grote stempel de administratie voor een sporadische toerist verzorgde. En dat is hard werken... Niemand was die dag nog vanuit Nepal naar India gereisd en wel 1 toerist had de route andersom genomen. Sorry dat we storen!!! De grensplaats Raxaul bleek op loopafstand te zijn en we besloten om meteen naar het station te lopen om te proberen voor vandaag of anders maandag een bed in de trein naar Calcutta te bemachtigen. Ondertussen moesten we erg ons best doen om de fietstaxi- en ezelwagenchauffeurs duidelijk te maken dat we echt zelf wel een paar kilometer konden lopen. Op het station bleek het loket gesloten maar men wist ons nog wel te vertellen dat we morgen pas weer een kaartje voor een bed konden kopen voor de trein van dinsdag. Voor de trein van maandag kon je die dag nog wel zitplaatsen krijgen. Aan me mooi niet dus. Naast de vraag of je wel een zitplaats hebt, is de zitcoupe overvol met mensen en bagage en een grote stinkende puinzooi, voor ons geen 22 uur in deze coupe. We zouden morgen wel verder zien. In Raxaul vonden we na onze favoriete bezigheid: afdingen, een redelijk schone, maar uiteraard donkere en sombere kamer. Na Nepal was dit wel weer even wennen om in een uitgezakt bed te moeten liggen met smoezelige lakens en een afthans badkamertje. De hurktoiletten vinden we trouwens geen enkel probleem, want dezen geven je sowieso de garantie dat je geen aan onhygiënische aanraakt. Heeft ook zo weer z'n voordelen. Raxaul was verder eigenlijk helemaal niets. De hoofdstraat was bedolven onder allemaal bladeren van vruchten die daar verkocht werden en allemaal ander afval en modder. Naast de straat werd van alles vanaf de grond verkocht terwijl ondertussen op de straat alle auto's, fietstaxi’s en ezelwagens probeerden op te schieten. Het leek wel of ze in dit oord überhaupt nog nooit een buitenlander hadden gezien want iedereen bleef maar staren. Verder was er werkelijk niets. Grote muziekboxen zorgden ervoor dat een of ander gejammer overal te horen was. Was het eindelijk stil, dan bleek dat het bandje werd teruggespoeld en vervolgens het gejammer weer overnieuw begon. Behalve wij, scheen niemand zich aan de rommel en het lawaai te storen. Een fatsoenlijk eettentje konden we al helemaal niet vinden. Onder de klamboe bij een zaklantaarn dit opgegeten want de stroom was weer uitgevallen en snel slapen. Opeens schrokken we wakker van veel muziek (live trompetgeschal, vele trommels en gezang) vlak bij ons in de buurt. Aangezien dit niet ophield en wij toch niet verder konden slapen maar even de gang op gegaan om te kijken wat er aan de hand was. Voor het hotel was een grote bruiloft aan de gang. Langs de kant van de weg waren allemaal TL-lampen neergezet en met een aggregaat (nog steeds geen stroom) van elektriciteit voorzien. Na een poos voor onze deur te hebben gespeeld en gedanst ging de groep weer verder. In India vindt er altijd een grote 'bruidsstoet' plaats door het dorp. In Hampi zagen we dit ook, maar was het duidelijker een veel armer gezin met minder muziek, minder mooie kleding etc.
Maandag om 08.00 uur stonden wij op het station op zoek naar een treinkaartje. Het station was 1 grote puinhoop. Terwijl mensen op de grond sliepen, struinden er een tweetal koeien door de stationshal op zoek naar eten. Een ijverige man was druk bezig de boel bij elkaar te vegen, maar er is bijna geen werken aan. De muren zijn helemaal vies omdat iedereen hier gewoon tegenaan spuugt of plast. De spuug is altijd geheel rood van kleur door het tabakmengsel wat de mannen hier allemaal kauwen. Dit schijnt een soort drug te zijn die je in hogere sferen brengt. Het goedje wordt in een blad opgevouwen en in de mond gedurende een lange tijd gekauwd. Aangezien de speekselklieren extra goed hierdoor functioneren wordt er dus regelmatig veel gespuugd. Wanneer je in de bus of trein zit moet je ook eigenlijk altijd oppassen wat de mensen voor je doen, want voor je het weet waait het goedje weer naar binnen. Om 08.30 uur had Ben een kaartje voor de trein naar Calcutta te pakken voor de trein van vandaag om 10.20, maar het was wel een zitplaats (wanneer je mazzel had). Bij een speciaal loket was eventueel een upgrade mogelijk. Eindelijk om 10.00 uur hadden we een upgrade te pakken en wel een hele mooie: 1e klas airco. Dit betekende dus heerlijk met maar maximaal 4 mensen slapen, dekentje erbij en niet zoveel verkopers door de trein heen. Meteen maar doorgelopen naar het perron waar het een drukte van belang was. Er kwam net een trein binnen met de mensen zittend op het dak en half hangend bij de deuropening. Alle ramen hebben een klein traliewerkje en voor het gemak werden hier allemaal fietsen en jute zakken met bagage aan de buitenkant aan vast gebonden. Het perron was bezaaid met wachtende mensen en vooral veel bagage.
Eindelijk om 13.30 uur kwam de trein en konden we dus heerlijk 22 uur rustig zitten. De treinreis verliep dan ook meer dan rustig. We hebben heerlijk geslapen en rond 12.00 uur kwamen we dinsdag in Calcutta aan. India, here we are again. Mijn ouders komen morgen en met hen gaan we 2,5 week verder reizen. Ja, graag zoals jullie reizen, met een rugzak!