Tbilisi
Tbilisi
Georgië
Smilingfred
Georgie, Shavnabada Klooster, deel 1
Fred Vorstenbosch in Georgië - mijn verblijf in het Shavnabada mannen klooster.
Voor een vrijwilligers toerisme project, was ik uitgenodigd om voor de eerste maal naar Georgië / Europa te komen in 2002 en een blik te werpen op de toristische mogelijkheden zoals wandelen, fietsen, sportieve - en andere typen van vakantie.
Na iets meer dan 3,5 uur vliegen kwam ik op de oude luchthaven van Tbilisi aan. Anno 2006 is err een nieuw vliegveld met moderne faciliteiten..
Ik vroeg me af, wie zou er in Georgië op het vliegveld op mij wachten en waar kwam ik te slapen.
Op mijn @ mails kreeg ik als antwoord: - iemand in kerkkleding - zal op het vliegveld op je wachten, maar waar ik zou dan overnachten?
Na de vlucht kom ik in het donker op het vliegveld van Tbilisi aan. Voor mij toen een onbekend vliegveld. En dus was het de vraag of de term kerkkleding niet een grap zou zijn. Je kunt immers dit nooit weten. De Georgische taal, is mij onbekend, dus wat moet ik doen indien er niemand in kerkkleding op me zou wachten?
Burgers mogen niet op de landingsbaan van het vliegveld koment, echter er zijn in Georgië uitzonderingen. Een van deze uitzonderingen zijn Monniken. Deze zijn bijvoorbeeld een uitzondering in bijna alles en niet alleen op het gebied van het vliegveld.
Vlak nadat mijn toestel geland was, stondde Georgisch Orthodoxe monnik David (in kerkkleding) op het platform, aan de vliegtuigtrap op me te wachten. Hij loosde me door de douane en zorgde er voor, dat mijn bagage, in een BMW met chauffeur terecht kwam.
Spoedig na de landing waren we onderweg , maar waarheen? Ik testte de talenkennis van de monnik en de chauffeur, maar men sprak alleen Georgisch. Ik kon wel vragen stellen, maar ik kreeg geen antwoord. Ik dacht dat ik wel in een simpel stadshotel zou slapen, alwaar ik geen bezwaar zou tegen hebben. We reden de hoofdstad Tbilisi binnen en na enige tijd verlieten we deze weer. Dus geen stadshotel, maar waar dan heen? We lieten de stad achter ons. Vanuit het donker verschenen de heuvels en de bergen rond Tbilisi. De monnik wees naar een top van een hoge heuvel waar ik, vanuit het pikkedonker, een soort van vreemd gebouw zag liggen. We reden nu de heuvel op, over ongeplaveide bobbelige paden, langzaam klimmend omhoog. Na een ½ uur klimmen over kinderkopjes, afgewisseld met diepe gaten, alwaar de chauffeur ons met alle gemak omheen zeulde, kwamen we uiteindelijk in het eerst vreemd uitziende gebouw aan. Dit was dus het Shavnabada mannen Klooster. Gelegen in een prachtige - en rustgevende omgeving, met uitzichten op weiden met schapen en geiten, herders en hun honden, maar ook in de verte uitzicht op Tbilisi, de hoofdstad van hun moederland Georgië. Hier is het heerlijk wandelen, dacht ik direct.
Ik werd voorgesteld aan de abt van het Klooster, zijn naam is Mama Shio (nu nog mijn vriend) en hij stelde, ook toen het zo laat inmiddels was, mij voor aan de 40 monniken van zijn klooster. Een uitgebreide warme maaltijd, voorzien van diverse wijnen, koffie, thee en frisdranken en nog veel meer werd mij aangeboden. Samen gingen we aan de maaltijd, die nog vele uren zou duren. Vele glazen wijn later ging ik slapen.
Mij viel de eer te beurt om in het lappartement van Patriarch Ilya te mogen wonen gedurende mijn verblijf alhier. In het antieke -, krakende houten bed viel ik uiteindelijk in slaap.
Na het ochtendgebed, wordt ik door de keukenmonnik gewekt met een uitgebreid ontbijt in mijn appartement. Eitjes, brood, yoghurt, kaas, thee, fruit uit eigen tuin, verse melk van de eigen koeien, honing uit eigen raten, het kon niet op.
De 10 dagen dat ik er geweest ben, zijn voor mij een onvergetelijke tijd geweest. Ik ben niet kerkelijk, maar zou het hier bijna wel worden.
De a capella gezangen in het klooster, voelen als warme melk chocolade, die je tot je neemt. Bij ieder bezoek (ik ben er nu meer dan 6 x geweest) werd ik door Mama Shio, als grapje, gevraagd om monnik te worden.
Dat zou goed voor mij en voor hem zijn. Ik vertelde hem dat ik getrouwd ben, echter daar had hij ook een oplossing voor. Mijn vrouw zou als Non in een ander klooster kunnen gaan wonen en ik in zijn klooster.
Rond het Klooster is het g eweldig fietsen, maar niet alleen daar. Wandelen en fietsen in Georgie is een feest van herkenning. Men ziet de buitenlandse fietser als een mannetje - c.q. vrouwtje die van de maan is gekomen.
Regelmatig dronken we Georgische kloosterwijn en Georgische kloosterwhisky (yaya) en hadden zware gesprekken, onder leiding van mijn vertaalster Irina, over de kerk, Georgië en het leven.
Een must is het om op zondag naar de kerkdienst te gaan in deKloosterkerk. Je weet niet wat je overkomt. Van heinde en verre komen de gelovigen per auto, met de bus, al lopend, per muildier, naar de meer dan 3 uren durende kerkdienst. Mama Shio gaat zijn kerkgangers dan voor. Mama Shio wordt door zijn gelovigen op handen gedragen. Hij is voor velen de wijze persoon, die in contact met God, hen hulp, werk en vergiffenis biedt.
Gedurende de dienst staan de vrouwen aan de linkerzijde in het kerkje en de mannen aan de rechterzijde. Er zijn geen banken in de kerk. Voor heel oude mensen, of voor personen die echt niet meer kunnen staan zijn er enige klapstoeltjes.
Het is geen schande om gedurende de dienst even naar buiten te gaan, om bijvoorbeeld met de andere gelovigen of monniken een sigaretje te gaan roken en te staan keuvelen over de dingen van het leven. De kerkdienst en de mooie gezangen gaan inmiddels gewoon door.
Hierna weer gewoon de kerk in en doorgaan met het beleven en belijden van je geloof is heel normaal.
In het voorportaal van het kerkje worden - gezegende - kerkaandenken verkocht.