Amasya-Georgie, op naar Azerbaijan!

Door: DaphnevdBlink

Geplaatst op Jun 4, 2011

Blogverhaal Amasya-Georgie

We kampeerden een week lang in Amaysa op het terrein van de school van Hakan. Hakan was het elfjarige jongetje die we gevolgd hebben. De school was een privé school en dat was te merken.
We dachten eerst; 'wat leuk dat leraren en leerlingen zo amicaal doen tegen elkaar'. Maar toen we in de les gingen zitten en verhalen van leraren hoorden, kwamen we erachter dat de leerlingen totaal niet luisterden en dat er zelfs werd gesjoemeld met cijfers.
Net als toen we bij Hakan thuis gingen avondeten, is het eten veel en vet in de lunch op school. Het was wel erg leuk om bij een Turkse familie thuis te komen. Enorm gastvrij en vriendelijk.

Het stadje was prachtig, tussen de bergen gelegen. Tussen de middag mochten de vrouwen naar de Hamam, dus daar gingen we. Helemaal in en uit elkaar gerukt, het vuil van een week eraf geschrobd en nog met een halve shampoo fles ons haar gewassen.
We zien heel weinig hoofddoeken ook weer in dit stadje. Maar via de Engelse lerares blijkt dat het nog wel conservatief kan zijn. Zij moest na haar studie in Ankara weer bij haar ouders in Amasya gaan wonen en mocht niet bij haar vriend wonen. Bijna elke avond zijn we met haar en de leraar Duits op stap geweest, inclusief een rockconcert met schreeuwende 15jarige pubers. Na een week was het wel even moeilijk afscheid nemen. Maar we gaan door naar Georgie!

Zo apart dat als je een grens overgaat dat je dan meteen in een hele andere wereld terecht komt. De wegen zijn slechter. Je ziet kippen, varkens en koeien langs de weg en vrouwen met paraplu's die zich tegen de zon beschermen. Veel onafgemaakte huizen, het lijkt best arm. We stoppen in een soort park naast de zee en kunnen na een week weer douchen! (of nouja zwemmen in de zee)

De volgende ochtend vragen we of we in het hotel naast ons even naar de wc mogen. We worden gelijk uitgenodigd door de Italiaanse eigenaar om een Georgische kopje koffie te drinken. De lekkerste koffie die ik tot nu toe heb gehad. Zelfs de Italiaanse baas van dit 5 sterren hotel vond dit lekkerder dan Italiaanse koffie. Hij vertelt ons dat er in Georgië geen middenklasse bestaat.
15 procent is rijk, de rest is armer. We merken dit ook door verder te reizen. We stoppen in een stadje en doen boodschappen bij een veel te dure XL supermarkt, waar we allemaal Nederlandse producten vonden! 'Melk voor in de koffie', 'candijsuiker' en ' mix voor grootmoeders cake'. Erg vreemd, tussen al de Georgische tekens.

Als we weg rijden ontdekken we plotseling dat er olie lekt. We worden door een taxi naar de garage gebracht. Hier wachten 10 dikbuiken en 1 klein vrouwtje ons op. Iedereen bemoeit zich ermee, zelfs de taxichauffeur is in een keer monteur geworden. We krijgen meteen bier aangeboden, struinen wat rond tussen de oude bussen en maken een mooi one minute filmpje.

Het is ondertussen al 18uur, dus Saar heeft ondertussen geregeld dat we in de tuin van het hotel naast de garage mogen staan. Aardige (wederom dikke) baas, die veel van de wereld heeft gezien.
Nu zijn we hier al een paar dagen aan het monteren en zodra er vrienden van de baas zijn moeten we drinken tot we erbij neer vallen. Er wordt dan om de 10 minuten een speech gehouden en dan moet je je glas in een keer leeg drinken. Gezellig, maar zware traditie!

Morgen gaan we op weg naar Baku, Azerbaijan. Nu komen de islamitische landen, waarin het bovendien spannend is wat ze van onze bus vinden. Via Baku gaan we met de boot naar Turkmenistan dan Oezbekistan, Kazachstan, Kirgizie. In Kirgizie is ons volgend project.
Check de site, nieuwe one minuts en de reportage over Almedina het Roma meisje uit Sarajevo staat online!