Vanuit Tbilisi rijden we een prachtige route richting de Russische grens. Het is najaar 2017. Het zonnetje schijnt, maar het is koud. De Georgian military highway leidt ons via een groot stuwmeer, langs stille dorpjes en mooie landschappen. We staan een tijd in een heel lange rij vrachtwagens, allemaal op weg naar Rusland. De weg lijkt in de bergen niet begaanbaar vanwege de sneeuw. Omdat er ook geen tegenliggers zijn, rijden we langs de gigantische rij naar voren. Een maal vooraan komt alles in beweging. De bergpas was besneeuwd en erg glad, maar het najaarszonnetje heeft veel sneeuw doen smelten. We komen uiteindelijk in Kasbegi aan, een stadje aan de voet van de berg Mount Kasbeg. We zien op iets meer dan 2000 m hoogte een kerkje op een heuvel liggen. We gaan met lokale 4wheel-drive autootjes naar boven. De weg is zeer slecht en we worden behoorlijk door elkaar geschud. Maar het was het waard. Eenmaal boven fantastische uitzichten. Tegenwoordig is er een asfaltweg aangelegd en is de route naar boven prima te rijden. De oude weg, hoe lastig ook, had meer karakter naar mijn mening. Als je in Georgië bent, dan is dit een prachtige route. Wel loopt deze route langs Zuid Osetië, wat door Rusland ingenomen is. Vanaf de weg kun je in de verte grote vluchtelingenkampen zien. Oorspronkelijke bewoners zijn gevlucht voor de Russische bezetter. Russen gaan in het bezette gebied wonen. De bezetter laat in de toekomst, net als in de Krim, vast de nieuwe burgers via verkiezingen stemmen voor officiële aansluiting bij Rusland. Met grote meerderheid kiezen ze voor Rusland zegt men dan. En de hele wereld geloofd het. De gevluchte bevolking in de gigantisch grote vluchtelingenkampen wordt vergeten. Strategisch en economisch zijn ze het niet waard om hen te helpen.