Georgia Tusheti deel 2

Door: Smilingfred

Geplaatst op Oct 28, 2009

TUSHETI DEEL 2
„Sopel Bosloba „(verandering van plaats) was een kenmerkende eigenschap van de dorpsbewoners. In de late herfst, na het oogsten, zijn de Tushetians gewend om met hun vee naar de Boslebi te komen om de winter door te brengen en in de lente als het zaaien en het maaien klaar zijn, en wanneer de sneeuw op de bergen gesmolten is, keren de dorpsbewoners terug naar het dorp, om de akkerlandpercelen tegen vee te beschermen.
Zij geven blijken van hulde aan hun plaatsen.
De berg is de heilige plaats voor hen.
De Tushetians verlaten nooit hun geboorteplaats zonder het bezoeken Elia Nakerli en Chikhale Khisostavi (heilige plaatsen) en de zegen bij de patroon van reizigers en heersers te vragen.
Op de manier stoppen ze bij hun herdenkingsplaatsen en brengen hulde aan de doden. Als de reizigers in openlucht moesten overnachten, voerden zij gewoonlijk een traditioneel ritueel uit. Met behulp van een zwaard trokken zij yrt plsstdr een cirkel rond hen heen en baden tot „Adgilis Deda“ om hen te beschermen. Zij waren er dan zeker van, dat zij dan tegen de duivel werden beschermd.


Wanneer een reiziger nu een dorp nadert, moet hij van zijn paard afstappen, totdat hij voorbij het dorp is gegaan. Deze regel wordt zelfs vandaag nageleefd. De gasten worden geadviseerd om deze regels te volgen.
Het op de rug van het paard door het dorp gaan wordt geassocieerd met vijandelijke bedoelingen en een belediging voor het dorp.
Vandaag de dag heeft het zijn originele betekenis verloren .
In het algemeen is de nomadische levensstijl zeer hard.
Ondanks hun harde levensstijl zijn deze mensen hoogst gastvrij.
Zij geloven dat een „gast wordt gestuurd naar hen door God“.
Wanneer de gast over de drempel stapt, zegent de gast de basis, de haard en de engel van het huis. Traditioneel is een gast van het huis een gast van het gehele dorp. Hij wordt gewoonlijk uitgenodigd door een naburige familie. Het hoofd van de familie nodigt zijn buren uit aan het feest dat ter ere van zijn gast wordt georganiseerd. Als de gast een vrouw is, is de organisator van het feest een vertegenwoordigster van de familie. Het feest gaat van één familie over naar een andere. Voor het geval dat een gast ongepast handelt en zijn gedrag door de Tushetians wordt overwogen om zich morele en traditionele normen te verzetten, kan een gast veronachtzaamd voelen en een onzichtbare barrière zou tussen hen verschijnen. Traditioneel, in het algemeen zaten de mannen gescheiden van vrouwen. Nu wordt deze traditie bewaard bij huwelijken, begrafenismaaltijden en cultusceremonies. Een leider van het feest en een toostmeester in de familie, is gewoonlijk een gastheer en bij dorpsfeesten, een persoon van wijsheid, welsprekendheid, die goed bekend en ervaren is met gewoonten en rituelen. Vandaag proberen de Tushetians om hun oude tradities op deze manier te behouden.

Traditioneel zijn Tushetians zeer bijzonder over de geestelijke balans in het doen en denken.
Zij geloven in het bestaan van oppositie tussen de mening en het hart.
De schending van het saldo resulteert in het plaatsen van één van hen in een geringschattende positie.
Emotionele zwakheid en een koude gedachten werden beschouwd als wreed en losbandig zoals grenzeloze emoties van de mening.
De Tushetians hebben eerbied voor een evenwichtige mens en bewonderen het bewustzijn en de gevoeligheid van een mens.
Een Tushetians ruiter, had over het algemeen genomen, als gebruikt om van het paard te gaan en de Aloni valleigrens over te gaan bij de plaats Takhtibogiri.
Een passagier zou bij een grenssteen, wijn drinken en toosten op zijn grote voorvader, Zezva Gaprindauli om deze onophoudelijk te verheerlijken.

Hier is een zeer opwindende legende over de Tushetianse held Zezva Gaprindauli en zijn paard. In 1695 was er een woeste slag tussen de Perzen en de Georgiërs en de Georgiërs versloegen de vijand.
De Tushetians vochten dapper en velen werden gedood in deze oorlog.
De koning was tevreden met hun strijd en voor het offeren van hun levens aan het vaderland, werd besloten om de Tushetians te belonen. De leider van Tushetians, Zezva Gaprindauli deed de koning een verzoek. Hij zei dat zijn mensen veel behoefte hadden aan de winterweilanden voor hun schapen in de laaglanden.

Hij deed veel aarde in zakken om hierdoor hen zo veel mogelijk laaglanden te geven en dan had het paard de mogelijkheid om in galop in de vallei van Aloni te komen.
Eenmaal daar aangekomen was het paard totaal uitgeput door de oorlog en liep, voor zo ver het nog kon, en viel dood in de plaats Takhtibogiri.
De Tushetians begroeven het paard met eerbied, plaatsten een herdenkingssteen en dronken een glas ter herinnering aan dat paard.

In de maand Mei houden de Tushetians jaarlijks paardenraces van Takhtibogiri naar Alvani. Één van de oudste en buitengewone rituelen is het taboe op varkens. Een varken is een taboe huisdier in Tusheti en volgens hun traditionele normen is het verboden om het varken in deze heilige plaats te introduceren. Als de herders varkensleerschoenen droegen, alvorens het grondgebied van Tusheti in te gaan, hielden ze deze weg en verstopten ze deze in de rotsen en deden hen opnieuw aan bij het verlaten van het grondgebied.
De reizigers hadden altijd de schoenen gemaakt van de ossenhuid aan en overtraden nooit het verbod. Zij wilden de Tushetians niet irriteren aangezien zij bang van hen waren. De geschiedenis van het taboe op varkens, is terug te voeren naar de oude heidense wereld .

Vandaag de dag, doen de Tushetians nog steeds aan deze oude traditie.
Het niet naleven van zelfs één van de bovengenoemde tradities wordt gezien als een grote heiligschennis. De bezoekers van dit gebied worden geadviseerd om deze regel na te leven. Alle oude tradities worden nog bewaard in Tusheti. Het niet naleven van deze tradities wordt gezien als een belediging.



Fred Vorstenbosch 19.02.2009.