Als de nationale held in actie komt....
Panay eiland
Filipijnen
Kokkeeri
Als de nationale held in actie komt....
Gisteravond waarschuwden de receptioniste ons: “Morgen is alles stil. Alle winkels zijn dicht. Pacman moet boksen!”. Dat was dus de reden dat de hele week op alle Filipijnse TV-kanalen een kleine, gespierde man met platte neus te zien was. Manny Pacquiao, oftewel Pacman, de nationale held van de Filipijnen moest boksen om de wereldtitel. Zijn 7e om precies te zijn. Sowieso al een mooie prestatie, maar wat deze bokser zo bijzonder maakte was dat hij zijn wereldtitels in 7 verschillende gewichtsklassen behaalde. En dit feit maakt hem tot beste uit de geschiedenis van het profboksen.
Onze receptioniste had gelijk. De straat voor ons hotel, normaal een enorme chaos van rondrazende tricycles, busjes en vrachtwagens, was nagenoeg leeg. Een vreemde stilte hing in de lucht. Een stilte die ook een soort spanning en verwachting uitsprak. De wedstrijd zou pas over 6 uur beginnen, maar groepjes mannen hadden zich al verzameld bij de restaurantjes met televisies. De voorbeschouwing was al begonnen. Een 6 uur durende voorbeschouwing, daar kan Jack van Gelder nog iets van leren!
Onze tricycle chauffeur, een van weinigen die vandaag wel werkte, gaf ons meer informatie over Pacman. Opgegroeid in de sloppenwijken van Manila, op jonge leeftijd ontdekt en uitgegroeid tot nationale held (en inmiddels miljonair). Het klassieke verhaal van ‘rags to riches’ waar de Filipino’s zo gek op zijn. Tel daar bij op dat de enige andere ‘sportheld’ van dit land zijn titels haalt in poolbiljarten en de enorme heldenstatus van Pacman is verklaard.
Voor ons nog even geen boksen. We hebben een half dagje vrij en hebben een bezoek aan het mangrove bos gepland. Daar geldt natuurlijk; des te minder bezoekers, des te beter. Maar bij de ingang blijkt het parkje nog gesloten. Zouden de beheerders ook al voor de TV zitten? We roepen wat en zien wat beweging bij het kantoortje. Het blijkt een Engels student, die op zijn 2e dag van zijn stage blijkt te zijn.
Het park bestaat uit een stuk mangrove bos waar een 1.8 km lange bamboebrug doorheen loopt. Zo kun je prima door de mangrove heen lopen, zonder weg te zakken in de bagger. We horen veel vogels, maar zien er een stuk minder. Af en toe zien we een schaduw voorbij vliegen. Alleen de ijsvogels laten zicht goed zien.
Aan het eind van de loopbrug komen we aan het strand. Omdat de mangrove geleidelijk in de zee verdwijnt is het zicht daar een stuk beter. Met de verrekijker en het vogelboek in de hand ontdekken we behoorlijk wat vogelsoorten.. Al lijken al die reigers, plevieren en meeuwen wel heel erg op elkaar. Omdat we vrezen voor een totale stop op vervoer later die dag, besluiten we om maar weer terug te gaan. De mangrove is schitterend, maar er achterblijven is wat anders.
Bij de poort aangekomen stuiten we weer op de Engelse student. Uit 80% beleefdheid en 20% nieuwsgierigheid over wat hij hier gaat doen, maken we een praatje met hem. Hij vertelt dat hij het vogelbestand van het park in kaart gaat brengen. In de praktijk staat dat voor 6 maanden in het park(slapen en eten), elke dag met zijn verrekijker het bos in. Aan de ene kant interessant, aan de andere kant best eenzaam. En dat eenzame lijkt bij deze student nu al de kop op te steken. Wij komen niet van hem af. Na zijn eerste vragen over welke vogels wij hebben gezien, dwaalt hij steeds verder af. En elke stilte in het gesprek vangt hij op met een nieuwe vraag. Hij laat ons niet meer los. Wij schuifelen langzaam richting de poort, maar hij schuifelt met ons mee. Inmiddels gaat het al lang niet meer over vogels. We behandelen het Engelse schoolsysteem, drankmisbruik, prostitutie in de Filipijnen en het weer…..…..
Als we de moed verliezen, horen we in de verte onze redding aankomen. Het zeer herkenbare geluid van de tricycle. We schudden snel de hand van onze ‘vriend’, wensen hem succes en maken ons uit de voeten. Twee dagen op weg, nog bijna 6 maanden te gaan en nu al hopeloos alleen. We vrezen voor de afloop van zijn stage.
De tricycle-chauffeur is in prima humeur. Uiteraard gaat het gesprek over het gevecht. De chauffeur kent geen twijfel Manny gaat winnen. In de hoofdstraat zien we honderden geparkeerde tricycles. Iedereen heeft zich verzameld in de restaurants. Sommigen staan 50 meter van een TV af, maar dat mag de pret niet drukken.
Terwijl we door de inmiddels uitgestorven stad lopen, krijgen ook wij de ‘Pacman-koorts’. Eigenlijk moeten we nog een beetje werken vandaag, maar…..
Het blijkt dat er een groot scherm is opgesteld in de lokale sporthal. Die is tegenover ons kantoortje, dus waarom niet eerst een kijkje nemen. De gouverneur heeft betaald voor het grote scherm. Een verkiezingsstunt. Gezien de duizenden bezoekers denk ik dat hij de komende verkiezingen hiermee gewonnen. Het is bijna onmogelijk om de sporthal binnen te komen. Maar omdat de lokale mensen het wel grappig vinden dat twee westerse mensen het gevecht willen zien, maken ze ruimte voor ons. We hebben uiteindelijk zicht op het scherm, waarop voorlopig alleen herhalingen van eerder gevechten te zien zijn. Maar met onze lengte (1.93 en 1.98) blokkeren we het zicht van minimaal 50 Filipino’s. En omdat wij pas 15 minuten fan van Manny Pacquiao zijnb, lijkt het ons beter de sporthal te verlaten. Het is immers niet onze nationale sportheld.
We gaan naar ons kantoortje en genieten tijdens het gevecht van de geluiden van het gevecht. We beleven elke rake klap mee. Aan het volume horen we hoe het ‘onze held’ vergaat. In de 12e ronde klinkt een oorverdovend gejuich. Er is maar één conclusie mogelijk; Manny ‘Pacman’ Pacquiao wint zijn zoveelste wereldtitel!
Het land vergeet voor een paar dagen de armoede, corruptie en dreigende natuurrampen. Zij storten zich massaal in het vieren van de kracht, karakter en incasseringsvermogen van hun populairste landgenoot. En stiekem dromen ze van een mooie toekomst voor henzelf en voor het land. Van ‘rags to riches’ net als Manny!
Foto's
