Manilla en C'est la vie is een ding opzich, ik heb mij niet laten afschriken van de armoede die ik daar heb gezien op straat, de vele dakloze mensen die daar op straat leven met hun hele hebben en houden (praktisch niks) maar ik had nog niet de ballen omdat allemaal te registreren met mijn camera, door mijn grote observatie vermogen ontgaat mij niks, en door de goede keuze van de plaats van ons hotel stonden wij midden in het leven van deze indrukwekkende Aziatische stad. Deze kinderen op straat maken een spel van tanden poetsen, terwijl om de hoek kinderen van dezelfde leeftijd boven het riooldeksel aan het poepen waren en volwassen mensen tegen de pui van de winkels en huizen plaste icm de hitte, luchtvochtigheid en de uitlaatgassen best wel een aanslag op al je zintuigen. Maar ik zou zo terug gaan en misschien lukt het wel om dat stuk C'est la vie te fotograferen. Wie weet....