Deze majestueuze poort staat voor de Dalitang, die net aan het oog onttrokken wordt.
Chongqing is de grootste stad van China, een oppervlakte vergelijkbaar met Oostenrijk had in 2012 al 32 miljoen inwoners, en de verwachting dat dit in 5 jaar verdubbelt. (Beijing had ruim 17 miljoen inwoners). Deze getallen stammen dus uit 2012, toen ik er noodgedwongen enkele weken moest verblijven. De zon schijnt er vrijwel nooit en het is er altijd mistig (overdag zie je dus lichtgrijs en donkergrijs in elkaar overgaan) en zomers is het ook heel erg benauwd. Samen met Chengdu liggen deze steden in een groot gebied, wat wel erg groen is, maar waar het ook heel veel regent. Chongqing is geen stad waar je als Europese toerist heen zou gaan, je hebt er eigenlijk niets te zoeken, in de stad heb ik ook geen toerist gezien en werd overal nagestaard. Het hart van de stad ligt op het schiereiland tussen de 2 rivieren, vlak voordat de Jialing in de Yangtze stroomt.

Er zijn nog wel een paar bezienswaardigheden in het centrum zoals Dalitang, ‘The People’s Auditorium’. een soort schouwburg, waar een hele rij stoelen op het toneel staan, voor regeringsleiders en partijbonzen, voor recepties en staatsbezoeken. Het gebouw is in 1950 gebouwd, naar de 'Temple of Heaven' in Beijing. Toen het gebouw klaar was heeft Chairman Mao zich erg kwaad gemaakt omdat het gebouw een 'keizerlijke hoogte' had, dit was te hoog voor de status van het gebouw voor het volk.
Er tegenover bevindt zich het 3-Kloven museum, een cultureel natuurhistorisch museum met een afdeling over de 3 kloven en de geschiedenis van waterregulatie tot de grote dam en volksverhuizing. Veel kleurige kleding van de volken en stammen van zuid west China. Verder vlakbij nog de woning van Zhou Enlai (1898 – 1976).