Een omweggetje voor Jiuzhaigou
Sichuan en Chongqing
China
MathuBloom
Een omweggetje voor Jiuzhaigou
Het begon met een hek voor omlaag rollende rotsblokken, daar kon je makkelijk overheen, en dan stond je tegen een helling die zo steil was dat hij bijna je neus raakte en waar denneboompjes en kleine loofboompjes zich afwisselden met losse landslides en wildpaadjes. Gewoon ff die berg over en we zijn in het mooiste Nature Reserve van China.
Zowel meerdere reizigers als de betrouwbare reisgids spreken wonderen over dit gebied vol kleur en droombeelden, we moeten het wel proberen....die helling bedoel ik, want 40euro voor een entree kaartje vinden we echt te veel. Daarnaast mag je maar 1 dag in het park blijven en is het vast veel te mooi om er met een parkshuttle aan voorbij te zoeven. Wij willen de 32km 'plank trail' (leuk dat vertaalde Chinees) van A tot Z belopen en op de mooiste plekjes kamperen. Moet lukken.
Met de rugzak beginnen we een weg naar boven te banen,. Eerst nog over een redelijk 'paadje', later waar we maar doorheen kunnen. Mmm, het is toch wat harder dan verwacht en er blijven 'valse' toppen opdoemen. Ach, denken we na een uur, laten we dan de berg maar traveceren, we zijn nu vast hoog genoeg dat de altijd aanwezige camera's en het entree personeel ons wel niet zullen bemerken. De begroeiing is zonder twijfel dicht genoeg.
Niet dat dit veel makkelijker is, soms staan we opeens voor een loodrechte cliff, maar het is in ieder geval beter voor de ademhaling. Hier en daar trappen we grotere rotsblokken los die dan naar beneden stuiteren en waarbij we telkens onze adem inhouden tot het weer stil is, lang leve dat vangnet. Stukje bij beetje, ons telkens coordinerend of we al boven de officiele ingang naar de valei zitten, komen we toch ergens en beginnen we langzaam weer af te dalen.
Na drie uur en vol met schrammen en takjes in ons haar glijden we via een landslide het laatste stukje naar beneden waar we een welverdiend sjakkie roken zodat de schemer wat verder kan vallen en wij een stukje grond kunnen zoeken voor de tent zonder gezien te worden. Het is immers na 18uur en we zijn dus illigaal in het park.
Als ware vluchtelingen die naar een veilig gebied proberen te komen duiken we telkens de berm in wanneer er een voertuig naderd en zitten dan als 'stenen' zo stil. Niemand stopt en gelukkig komt er al snel een zijweg die de rivier over steekt en onze benauwde vluchtroute vergemakkelijkt.
Eigenlijk meteen stuitten we op een grote overdekte rust-veranda-met-hutje-in-aanbouw. Het hokje is open en wij voelen ons rijk met dit 'huisje' waar we op onze prive-veranda naar de sterren kijken terwijl we onze noodles eten. Binnen spelen we een spelletje backgammon maar moeten snel het kaarsje uitblazen omdat er opeens een auto stopt. Gespannen staan we door het venster te kijken en fluisteren bijna onhorend wat we moeten doen als de wachters ons gezien hebben, maar na enige tijd rijdt de auto weer verder.
Ergens rond zessen in de ochtend, het is nog donker, word ik wakker van geschud. Meteen kijk ik naar de deur en denk een schim door het raam te zien. 'Siebe Siebe! Er staat iemand aan de deur te sjorren.' Maak ik mijn vriend wakker. Ook hij voelt het nu hevigere geschud en staat Ni Hao-end op om de deur open te draaien. Maar er is niemand, en over de houten veranda hoor je iemand echt wel weg lopen. Vragend liggen we weer in de slaapzak als Siebe opeens een aardbeving oppert als oplossing voor het vraagstuk. We sjorren zelf nog eens aan de deur....muurstevig dit bouwwerk.
Om 7uur zijn we weer 'legaal' in het park en kan het vrij wandelen beginnen.
De prachtige herfst, met al zijn geel, rood en bruin, weerspiegelt in turqouise meren, helblauwe vijvers en omlijst in een smalle vallei met besneeuwde bergtoppen. Elke bocht brengt weer wat nieuws: Een groot veld vol met wit pluizende bloemen, al verdord en bruin. Een langzaam afdalend terrassen tableau waar het kristal heldere water van vijver naar vijver loopt tussen de wortels van miniboompjes door. Watervallen van soms wel 130 meter breed die in alle bochten over dik aangekoekte mineraalkroppingen valt. Sprookjesachtige riviertjes met mosbekleedde rotsen (waar zijn de elfjes). Zeer fotogenieke bomen die hun wortel sierlijk voor je omhoog houden. Het water een venster voor abstrakte boomstammen alsof ze zo zijn gepositioneerd. De bossen vol met holletjes, wortels en rotsen (waar zijn de kaboutertjes). Elk meer een ander soort blauw met kleurige weerspiegelingen.
De ohh's en ahh's zijn wederkerend en het is moeilijk om niet overal een foto van te maken. We lopen door een soort sprookjesland met duizenden andere Chineze touristen (het park krijgt er 1.5 miljoen!!! per jaar).
Eenmaal in het park wordt er niet meer om kaartjes gevraagd en kun je in en uit de shuttelbusjes stappen wanneer je maar wilt. Wij nemen een busje naar het einde van de route en beginnen terug te lopen als de schemer weer valt. De buschauffeur probeert ons nog te weerhouden van wandelen, het is immers de laatste bus, maar wij willen eruit. Met de plank trail aan de ene kant van de meren en de weg aan de andere kant houden we ons opnieuw schuil als een shuttle busje twee keer tergend langzaam op en neer komt rijden. 'Om ons te zoeken?' vragen we ons af.
We spreiden onze bedjes op een steiger aan een meer waar de vissen in de lucht lijken te zwemmen en de vogels onder water lijken te zweven zo helder. Weer is het spannend als mensen opeens opduiken aan de overkant en liggen te rommelen met bootjes en zaklampen, maar uiteindelijk gaan ze weg en is het park weer van ons.
Een echte aanrader, om stiekum in het park te logeren, avondval en morgenstond zijn vooral op zo'n plek de mooiste momenten. Of je drie uur door de bosjes wilt ploeteren om de rakethoge entree te vermijden moet je zelf maar even bekijken.
PS. het bleek inderdaad een aarbeving van 5.4 te zijn geweest...Zonder schade gelukkig.
Foto's
