Zon, regen, sneeuw; Tibet! - 1
Sichuan en Chongqing
China
Roos87
Zon, regen, sneeuw; Tibet! - 1
De dag waarop we ons vorige reisverslag hadden geplaatst zijn we naar de Maiji Shan geweest; een berg met talloze grotten en beelden waar je via smalle, houten bruggetjes langsop kunt lopen. Het uitzicht was dus ook echt super mooi, helaas was het die dag wat mistig en hebben we niet heel ver weg kunnen kijken. Maar wat we zagen, was in ieder geval prachtig! Zoals we in vorige reisverslagen al hebben getypt, lijken wij enorm interessant voor de Chinezen. Dat was al even wennen, maar hier bij de Maiji Shan was het echt ongelooflijk…. Voordat we de berg opgingen werd ons al een paar keer gevraagd om even te poseren, zodat ze samen met Westerse mensen en de Maiji Shan op de foto konden. Maar eenmaal op de berg was er echt geen houden meer aan; Roselien’s handen werden vastgegrepen door jongens, meisjes en volwassenen en moest maar gokken in welke van de vier camera’s ze moest kijken. Er ontstond een hele rij, terwijl Bas lekker rustig naar de beelden kon kijken….
Ook de busreis van en naar de Maiji Shan was een hele happening; op de heenweg werden mensen van hun plaatsen gestuurd om ons voorin plaats te laten nemen, dit waren natuurlijk de beste stoelen! Vooral als je je bedenkt dat het minibusje geschikt is voor zo’n 20 mensen, terwijl er gerust 30-35 mensen meegenomen worden.. De mensen die niet konden zitten moesten op de terugweg zelfs bukken voor de tolcontrole, zodat de buschauffeur niet een hoger bedrag hoefde te betalen. Natuurlijk was het wel duidelijk te zien dat er 10-15 volwassenen gebukt in het busje stonden! Wie houdt dan wie voor de gek?!
Uitslapen op vakantie, daar doen wij niet aan! Vooral niet als je de trein van Tianshui naar Lanzhou moet hebben, dan moet je namelijk al om kwart voor 5 opstaan.. Ook de receptionistes van het hotel vonden dat niet echt grappig; terwijl wij stonden te wachten op de borgcontrole, sliepen zij gewoon rustig verder met hun hoofden op de balie!
In Lanzhou aangekomen zijn we meteen met een taxi naar busstation Zuid gegaan, om daar bustickets te regelen naar Xiahe. Zoals bij elk bus- en treinstation moesten we ook hier weer onze tassen afdoen en door de scan laten gaan, waarna we ons vervolgens konden begeven naar het loket. Van het ene loket werden we naar het andere gestuurd, waar we te horen kregen dat we een kopie moesten maken van onze paspoorten en visa (Xiahe ligt namelijk tegen de Tibetaanse grens, waar niet altijd toeristen mogen komen). We zijn dus maar het busstation uit gelopen, de straat overgestoken en hebben bij een winkeltje kopietjes laten maken. Vol goede moed liepen we weer het busstation in, waar we geen zin meer hadden in nóg een keer de scan; het is echt vervelend om steeds je tas op en af te doen! Dit tot groot ongenoegen tot de beveiliger, die ons uiteindelijk toch maar door liet lopen. Na al deze moeite vertelde de loketmedewerkster heel vriendelijk dat we niet genoeg hadden aan één kopietje, maar dat ze er toch echt twee per persoon nodig had… Grrr! Na uiteindelijk onze kaartjes te hebben gekregen zijn we in de wachtruimte gaan zitten om daar nog twee uur te moeten wachten. Gelukkig ging dat snel voorbij, mede dankzij een nieuwsgierige man die een liefdesbrief voor Roselien had geschreven en twee kinderen (12 en 14 jaar oud) die via een schriftje in het Engels met ons communiceerden.
De busrit van Lanzhou naar het op 2920 meter hoogte gelegen Xiahe duurde vier uur en een kwartier, tijdens deze busrit hebben we de eerste bergen van de Himalaya gezien. Het was zo gigantisch mooi, met die besneeuwde bergtoppen… We konden goed merken dat we steeds dichterbij de Tibetaanse grens kwamen; de natuur veranderde, maar ook de dorpen en de mensen. Tibetanen hebben niets weg van de andere Chinezen; met rode blosjes op de wangen, ingevlochten haren en dikke kleden om zich heen was dit toch echt wel weer een volk apart..
In Xiahe aangekomen zijn we op zoek gegaan naar een hotel, maar helaas was ook hier weer alles volgeboekt vanwege de verplichte Chinese vakantie. Zo kwamen we terecht in een dormroom; een schuurtje waar echt alleen maar vier houten bedden (dus zonder matras!) in staan.. De wc en douche waren voor algemeen gebruik, maar liever gebruik je ze niet!! Nog nooit hebben we zo’n vies en stinkend gat gezien, waar je de muren niet vast durft te grijpen om je vast te houden omdat je dan natte handen hebt.. We zullen jullie de verdere details besparen! Een dag later konden we gelukkig in een double room terecht, die er een stuk beter uit zag.
De eerste dag in Xiahe hebben we de Kora gelopen, een 3 kilometer lange route met 1174 gebedsmolens (nee, we hebben ze niet echt geteld!). Onderweg zijn we een berg opgelopen om te genieten van het prachtige uitzicht over het bergdorpje, hier hebben we dan ook echt 2,5 uur alleen maar gezeten… Het was dat we nodig gebruik moesten maken van een toilet, anders konden we er nog uren zitten! Achteraf gezien hadden we beter op de berg kunnen blijven om daar een boompje te zoeken, want dit toilet was nog veel erger dan hierboven beschreven staat; je hoefde het toilet niet te zoeken, die rook je van twintig meter afstand al! Het bleek een tweepersoonsgat te zijn, waar je dus ‘gezellig’ naast iemand anders boven hetzelfde gast zit. Natuurlijk hebben wij dan weer de pech dat die persoon net bezig is met de grote boodschap… Bij het herentoilet is het dan ook heel lastig als jij staat te plassen en iemand anders zit naast je, nét iets te close! Dat we er zelfs voor moesten betalen (10 cent!) vonden we wel heel verrassend.
Foto's
