Zoektocht naar zwemvest op de Huang pu rivier
Shanghai
China
Flashpacker
Zoektocht naar zwemvest op de Huang pu rivier
Zoeken naar een zwemvest
‘Rolex, Cartier! You want a watch?’, roept een Chinese verkoopster naar me op een markt in Sjanghai. ‘No, a 45 year old life jacket please’, antwoord ik. Ze kijkt verbouwereerd en lacht me dan hard uit. Mijn zoektocht naar het zwemvest gaat moeizaam, tussen de verkopers van namaakspullen en speelgoed.
Boek over schipbreuk
De conciërge van het hotel stelde deze markt behulpzaam voor. Ik toonde hem op mijn telefoon een still uit een filmpje dat een mede-opvarende maakte tijdens de schipbreuk die ik leed in Indonesië, twee jaar geleden. Mijn vriendin droeg een zwemvest uit 1971. Dat stond er op, net als het woord voor volwassene in het Engels en Chinees. Maar dit vest was niet geschikt en hield haar nauwelijks drijvende, de veertig uur die wij in open, ruige zee doorbrachten. Ook andere zwemvesten deugden niet. Helaas mocht ik het niet meenemen toen we bij puur toeval door vissers werden gered. Nu ik een boek heb geschreven over deze gebeurtenis, ben ik op zoek naar een dergelijk zwemvest, het zou mijn verhaal veel kracht bijzetten. De conciërge legde mijn zoektocht uit op een briefje, in het Chinees.
Eurekamoment
Een paar uur eerder ben ik in de Decathlon sportwinkel. ‘Swimming? In Shanghai? No, we do not swim in our harbor’ was het antwoord van de verkoper. Hij gaf nog de tip om naar Xiamen te gaan, hij zwom daar vroeger vaak. Ik overwoog meteen mijn kansen, aangezien KLM er ook naartoe vliegt, een andere keer misschien. Ook zoekt hij op de site Taobao, de Chinese versie van ebay. Maar daar vond hij alleen maar nieuwe zwemvesten. En van de scheepvaart had hij geen verstand, zo meldde hij. Gelukkig had de medewerker van het toeristenbureau bij de markt daar wel wat zicht in. ‘De haven bezoeken?’, hij zucht diep, ‘onmogelijk, want daar heb je een uitnodiging voor nodig, een soort visum’. Met een kop koffie en nogmaals de kaart op tafel schatte ik in een lunchzaak mijn kansen in. Een bezoek aan de haven met een toertje kost ruim 300 euro, en dan zag je het slechts vanaf een uitkijkpunt. Ineens had ik een Eurekamoment: ik ga zelf varen, op de Huangpu rivier, langs de beroemde skyline en de Bund promenade. Dat ik daar niet eerder op kwam! Aan de kade liggen meerdere toeristenboten aangemeerd, een uur later kan ik mee voor een vijftig minuten durende tocht, het kost vijftien euro. Ik koop een kaartje en spreek mensen op de kade aan en toon ze het Chinese briefje. Zonder succes. Dan naar de boten van de politie, douane en marine. Zouden zij niet ergens een geconfisqueerd oud zwemvest hebben liggen? Helaas kom ik niet verder dan de niet-begrijpende beveiliger.
Die wil ik!
Ik ga varen, de rivier op. Sinds de schipbreuk controleer ik altijd of er zwemvesten aanwezig zijn. Ze liggen keurig opgestapeld achter deurtjes. Eerst varen we langs de skyline, het uitzicht is prachtig. Met mijn briefje stap ik kordaat op een medewerkster af, ze schudt haar hoofd en neemt me mee naar een bootsman, maar overal is het antwoord ‘méi yŏu’, oftewel: ik heb het niet. Dan zie ik uit mijn ooghoek een exemplaar liggen; feloranje, het lijkt precies het zwemvest dat ik zoek. Enthousiast loop ik er op af, de vrouw kan mij niet meer stoppen. We pakken het tegelijk op en ik zeg lachend: ‘This is it! This is what I want!’, ze lacht vriendelijk terug, onderwijl het zwemvest zachtjes uit mijn handen trekkend. We naderen de haven, ik moet snel zijn. Ik geef haar weer het briefje, toon de foto, maar ze weigert. Ik snap het wel, ze hebben dit zwemvest natuurlijk nodig, maar toch. Pak mijn portemonnee, maar nu is het ‘méi yŏu’ heel resoluut. Het is niet te koop. Ik wijs op het briefje, hebben ze niet een oud model liggen dat niet meer gebruikt wordt? Nee. Een foto dan maar? Dat mag, terwijl de rivierboot aanmeert maak ik meerdere foto’s. Wanneer ik de foto’s bekijk, schrik ik van de tekst op het fabrikantenlabel: voor nationale en internationale scheepvaart. Terwijl ik weet dat dit hooguit geschikt is als werkreddingsvest, wanneer land of redding nabij is. Niet in het geval van een schipbreuk. Terug in het hotel vind ik de website van de fabrikant en belt de conciërge met de vraag of het te koop is. Deze zegt dat het zwemvest niet meer in gebruik is, maar dat ze er wel speciaal voor mij eentje willen maken. Ik bedank voor de eer.
Marktplaats
Ik vertel het later aan een Chinese collega. Ook zij helpt me zoeken op internet, maar begrijpt maar niet waarom ik per se zo’n oud zwemvest wil hebben. Met de Nederlandse site Marktplaats in gedachten vraag ik waar Chinezen dan hun zolderopruiming verkopen, is zij verbijsterd. ‘Dat doen we niet, we gooien het gewoon weg. Je wilt toch geen oude spullen? Al helemaal geen zwemvest, dat is toch erg onveilig?’ Ik geef het op, althans in China. In Nederland zet ik mijn zoektocht voort bij juttersmusea en in jachthavens. Maar tevergeefs.
Mijn boek Schipbreuk in het paradijs is voor 17,95 euro te koop in elke boekwinkel. Het e-book kost 9,99.
Foto's
