Kamperen in China

Door: Obiwan

Geplaatst op Jan 22, 2014

Je (ik dus) denkt na 25 werkbezoeken China aardig te kennen.
Uiteraard beter dan iemand die er nog nooit geweest is maar ik had nooit verwacht daar ooit nog eens te gaan kamperen en dan ook nog in de woestijn.
Na het vlotvaren op opgeblazen schapenhuiden rijden we naar de rand van de Tengger woestijn alwaar de kamelen geduldig staan te wachten. Waarom regent het hier eigenlijk? Het is woestijn en daar regent het toch niet? Die kamelen lopen de hele tijd te ruften en door de nattigheid stinken ze nog meer dan gewoonlijk.

Onze kleine karavaan gaat heuvel op heuvel af en na een half uur heb ik geen idee meer waar we ons bevinden. We rijden nog een dikke 2 uur door voordat er wordt gestopt. De kids springen er zo vanaf maar ik ben zo stijf als een plank. Maar gelukkig zijn we er. Niet dus. Alleen even een kwartiertje wat drinken en even de benen strekken want we zijn er nog lang niet. Waar niet? Gaan we ergens heen dan? Opstappen, we gaan verder! Mijn kameel kijkt mij chagrijnig aan en kijkt jaloers naar zijn buurman die mijn dochter heeft die de helft van mij weegt. Ja, sorry hoor.

Weer een kleine 3 uur rijden we verder en ik besef mij dat we ook weer terug moeten. Tegelijkertijd geniet ik van het waanzinnige uitzicht als we over de heuvels heen rijden. Zand zo ver als je maar kunt zien. We stoppen. Blijkbaar zijn we er. Ik hoor geronk en er komt een oude landrover aangereden. Ze gooien tentjes, ouwe stinkdekens en een paar kratten uit de Jeep en parkeren hem dan. De Jeep blijft hier voor noodgevallen of als er iemand snel naar het ziekenhuis moet. Dat is toch goed om te weten, had ik niet direct aan gedacht.

Tentje opzetten, Nee eerst het natte zand weg scheppen en een vlakke bodem maken. Ondertussen regent het bijna niet meer. Gelukkig maar want dat vind ik een slechte combi.
Als het tentenkampje gereed is wordt het zelfs helemaal droog en begint het wat open te trekken. De 2 gidsen hebben ondertussen een kampvuur gemaakt waarop ze een potje aan het koken zijn. Ze weten er best een aardige maaltijd van te maken en ze hebben behoorlijk veel bier meegenomen wat trouwens best smaakt.

Na het eten is het tijd voor muziek want de woestijnreizigers van weleer vermaakte zichzelf altijd met gezang rond het kampvuur. Vol vuur beginnen de Chinezen met hun liederen en gebaren dat wij aan de beurt zijn. Aangezien de biervoorraad al flink onder handen genomen is en meedoen belangrijker is dan winnen zijn wij ook niet te beroerd. Zelfs de evergreen Zuurkool met vette jus komt aan de beurt. De gidsen vinden het op een gegeven moment wel best en verdwijnen in hun tent.
Wij doen nog een poging om de sterren te herkennen want wat een geweldig zicht heb je hier aangezien er in de verste verte geen lichtvervuiling is. De hoeveelheid bier geeft mij toch een redelijke nachtrust, zelfs op de stinkdekens die ik maar als matras heb ingeschoren.

Vroeg in de morgen de tent weer uit. Mijn bonken doen pijn van de harde ondergrond. Ik heb gewoon nog mijn kleren aan, er is geen water, douche of toilet dus ik ben snel klaar. De ochtendnevel is mijn wasplaats. Dan maar het hoogste duin op en kijken naar de zonsopkomst. Geweldig wat een rust. Ik vergeet helemaal fotos te maken maar ach, ik heb in die periode ook geen SLR, alleen mijn trouwe Ixus70.

Na het ontbijt worden de kamelen er weer bij geroepen en gaan we (gelukkig) via een kortere route richting bewoonde wereld. De zon schijnt nu ongenadig en ik kan mij niet meer voorstellen dat het gisteren kil en koud was. In de middag zijn we in Zhongwei en maken ons op voor een bezoek naar de Griezelkelder.
Met O-benen van de kamelentocht.