Op naar het karstgebergte, weg uit de stad

Door: Femkeopwereldreis

Geplaatst op Dec 4, 2009

We zouden het in Nederland irritant noemen. Of ronduit asociaal. Waarschijnlijk komt het ook voor in de top tien irritaties: het bellen in de trein. Als inmiddels experts treinreizigers, blikken wij met weemoed terug naar het gedrag van onze medepassagiers in de prachtige gele monsters van de NS. Niet dat wij het hier zo slecht hebben. Helemaal niet. Integendeel. Op het moment van dit schrijven, zit ik in kleermakerszit in onze vierpersoonsslaapcoupe, die wij met z’n tweeen delen. Op weg naar Quilin, provincie Guangxi. China uiteraard. We genieten van de welgesteldheid, onder het genot van een biertje; met mijn nieuwe in Beijing aangeschafte netbook. Hiephiephoera!

Wel erg mobiel
Een paar wagons verderop is de luxe en privacy ver te zoeken. Niet voor niets dat wij dit deel van de trip, 24 uur te gaan, kiezen voor de betere, maar uiteraard duurdere couchette. Als wij tijdens ons eerdere traject van Beijing naar Tai’Shan, namelijk langzaamaan in slaap worden gewiegd, schrikken we om de tien minuten wakker van het afgaan van mobiele telefoons. Luid tetterend door hun mobieltjes, eindigt men hier onbeschaamd na een half uur pas weer het gesprek. Schijnt heel normaal te zijn. Als twee heren achter ons tegelijkertijd, zonder enige gene de absolute maaginhoud beginnen op te rochelen beseffen we dat we te maken hebben met een cultuur waarin je lichamelijke ongemakken ongestoord de gang kan laten gaan. Nog even in de neus peuteren, het oortje schoonmaken en daarna heerlijk een bak noodles opslurpen. Om vervolgens voldaan en luid snurkend in slaap te vallen. En public. It’s all in the package.

Behulpzaam
Behalve het slecht gemanierde publiek (in onze ogen dan), zijn de Chinezen ook uiterst behulpzaam en nieuwsgierig te noemen. Als wij in een gourmetrestaurant bijvoorbeeld vragen of we nu in Tai’An of Tai’Shan zitten, staat binnen no-time al het personeel om ons heen en beginnen ze een plattegrond van de omgeving uit te tekenen. Compleet met onbegrijpelijke Chinese tekens. Uit beleefdheid slaan we uiteindelijk linksaf. In welk plaatsje we ons nu bevinden, is nog steeds onduidelijk. Maakt niet uit. We zijn net klaar met het beklimmen van deze meest heilige berg van China, dus een extra blokje om kunnen we ook nog wel handelen.

Heilige berg Tai'An
De ene dag stijgen we, de andere dalen we af. Vanaf de voet van de berg beklimmen duizenden pelgrims jaarlijks 6000 treden die leiden naar de top. Wij komen pas aan het eind van de middag aan met de trein en besluiten de bus te nemen tot aan de helft van de berg. We delen de laatste 3000 treden met alleen maar Chinezen; het is duidelijk dat wij hier de verdwaalde westerlingen zijn. Het zweet gutst van ons hoofd en met onze lange benen, passeren we de anderen. Een oud vrouwtje met gebochelde rug en stok probeert zichzelf een weg naar boven te banen. Respect. Ondertussen merken we dat de nieuwsgierigheid van de Chinezen niet onder stoelen of banken te steken is. Mensen staan stil en staren ons na. De een wat brutaler dan de ander. Soms richt de lens van een camera op ons. We zijn een attractie op zich. Aan de temperatuur en vochtigheid merken we dat we ons inmiddels in de wolken bevinden. Dat betekent: de top. We vinden een agenebus hotelletje en sluiten af met een biertje in een cafe waar de wolken in de bar hangen. Chillie. Maar top! Letterlijk en figuurlijk.

Bureacratie in Shanghai
Na deze indrukwekkendde ‘pelgrimstocht’ vervolgen we onze reis naar Shanghai; een metropool op zich, met maar liefst 15 miljoen inwoners. Als we na 15 uur treinen geradbraakt aankomen, lopen we als zombies direct door naar de PSB om daar te proberen ons Chinees visum te verlengen. Nog 200 wachtenden voor ons. Helaas. Laten we de sfeer van deze nieuwe stad maar gaan opsnuiven in ruil voor al dit bureaucratische gerompslomp. Bij ons visumaanvraag in Mongolie kregen we slechts twintig dagen, omdat we niet aan konden tonen hoe we het land gaan verlaten. Met dit dus als gevolg. We gooien onze kansen op meer succes nu in Quilin. En gaan op zoek naar de Bund, om de Frans koloniale gebouwen te bekijken. Omdat Shanghai uitverkorene is voor de World Expo 2010, ligt de stad op zijn kop en is dus ook deze strook vol met belangrijke bezienswaardigheden gesloten. Helaas pindakaas.

Discussiegroepen
Dat Chinezen nieuwsgierig zijn naar ons blanken, blijkt als we een straatje doorlopen vol met groepjes mensen, druk discussierend; de zogenaamde praatgroepen op zaterdagavond. We bekijken het tafereel eerst van een afstand en dan waag ik een poging zo onopvallend mogelijk een foto te maken. Tevergeefs. Eerst een nieuwsgierige die vroeg waar we vandaan komen, vervolgens twee, toen tien en al snel werden we omsingeld door een groep van zekerr vijftig geinteresseerden. Verbaasde reacties toen wij vertelden dat Nederland onder zeeniveau ligt, en dat wij al 30 en 28 zijn. ‘You both look 20!’ – waarschijnlijk door jullie gezonde lucht, zeiden ze. En toen we zeiden dat Mikes oma al bijna 101 is, vielen ze helemaal om van verbazing. Van luchtvervuiling, Bush en Obama tot aan trouwen, huizen kopen en ons Hollandse uiterlijk. Voor even voelden we ons filmsterren. Mensen werden zelfs opgetild om ons te kunnen zien, we stonden letterlijk in het middelpunt. Een vrouwtje die de helft van Mikes lengte was, keek hem met haar ‘grote’ ogen aan.

Benieuwd naar het vervolg van dit verhaal? Lees dan verder op www.femike.waarbenjij.nu