Vervolg van mijn reis door Zuid China.
China
Azië
Huff
Vervolg van mijn reis door Zuid China.
Eerst bezoeken we een plaatselijke markt waar weer van alles verhandeld wordt en dat gebeurd allemaal gewoon op de grond. Later bij de koffiestop zien we hoe mensen kikkers en ander vlees schoonmaken bij de dorpskraan midden in het dorp. Dan op naar de kort-rok Miao. We worden verwelkomd door twee prachtig aangeklede meisjes met idd die prachtige zilveren hoofdtooien op en we moeten uit een kommetje rijstwijn drinken. Je mag het kommetje niet aanraken, want dat is vragen naar meer rijstewijn en we worden door het dorp rondgeleid. Wat is het toch leuk om zo door de dorpjes heen te wandelen, waar de kippen voor je uit lopen, de kinderen spelen en de ouderen op een bankje zitten te praten en de oudere mannen een pijpje zitten te roken. Ze laten ons ook de voorraadschuurtjes zien, die op palen in het water staan, dit om ongedierten buiten te houden. Bijna alle huizen zijn van hout gemaakt, wat bij brand een groot gevaar is. Het dorp kan dan in een keer verwoest worden. Het volgende dorp is Paika, die van de lang-rok Miao en is opnieuw heel kleurig en met weer prachtige hoofdtooien. Ook nu worden we verwelkomd.(dag12) Ontbijt hoef ik niet maar moet wel de bus in en hang meer dan ik zit. Af en toe doezel ik weg tot de eerste stop. Toch er maar even uit en we lopen naar een brug die in aanbouw is en er is ook weer een mooi lotus veld. Het is een drukte van werklui en vrouwtjes die naar afval hout zoeken om ’s avonds weer een vuurtje te kunnen stoken om te kunnen koken. Dan gaat de bus naar het meest primatieve Dong dorp Tang An Dong en dat is een hele wandeling met vals plat en dat valt dus niet mee. De wandeling door het dorp laat ik lopen en blijf een poosje onder de trommeltoren tussen de bevolking zitten en ga dan op zoek naar de bus en ben blij dat ik erin mag. We gaan verder naar het plaatsje Zhaoxin en is het grootste en oudste Dong-dorp dat omgeven is door rijstvelden en aan een riviertje ligt en daar valt het niet mee. Het hele dorp is in restauratie, het riviertje is afgedampt zodat men er door kan rijden met bouwmateriaal en de weggetjes zijn een ramp, want daar stopt over ongeveer twee jaar de hogesnelheidstrein en dan wil men het hele dorp gerestaureerd hebben en klaar zijn voor de stroom toeristen die het dorp willen bezoeken. Ik sla de lunch over en word naar het hotel gebracht waar ik in bed duik om lekker even te slapen. Als mijn vriendin komt en de koffers gebracht worden, spreken we af dat we samen over een uurtje het dorpje gaan bekijken, als het lukt. Dat lukt gelukkig, maar na een uur heb ik het bekeken en duik het bed weer in, laat wederom het diner aan me voorbij gaan en ook de avondvoorstelling van de lokale Dong bevolking, wat me wel aan het hart gaat, maar hopelijk ben ik er morgen dan weer een beetje bij. Het kleine beetje wat ik van het dorp gezien heb, was al de moeite waard en lekker door het plaatsje slenteren zou geweldig geweest zijn, want het had alles weg van lekker en op je gemak er door heen lopen en genieten van de mensen en kinderen, het gemoedelijk met elkaar omgaan en de werkende mensen te aanschouwen, maar gelukkig ging het de volgende dag al een stuk beter en gaan met volle moed (dag13) naar het zeer traditionele Chongjiang Basha Miao dorp. Daar dragen ze zeer donker blauwe en glimmende kleding en de mannen en jongens vanaf 15 jaar hebben geweren. Als de jongens 15 zijn worden ze als man beschouwd en mogen ze een geweer dragen, alcohol drinken en met meisjes van hun stam omgaan. Dan worden ook de haren afgeschoren. Ook kregen we daar een demonstratie van hoe de mannen geschoren worden, n.l. met een kapmes. De man draagt het middelste gedeelte van het lange haar in een knotje op het hoofd en rondom de knot wordt het overige haar weggeschoren. We slenteren door het dorp en worden door kinderen gevolgd, maar zien ook de grote potten met grote lappen stof erin staan, die donker blauw worden gemaakt met natuurlijke planten. Het gevolg daarvan is de grote blauwe lappen die hangend, en vaak op stokken te drogen hangen. Dit alles is een fraai gezicht. Ook hangen en liggen er maiskolven en pepers te drogen en dat maakt het dorp toch wel heel bijzonder. We worden uitgeleide gedaan door vier jongens (de meisjes moeten werken) in mooie glimmende kleding en geweren die ze met zich mee dragen. Het was een pracht ervaring!!! Op naar het volgende Baji dorp en daarvoor moeten we eerst met een veerboot een riviertje oversteken. De veerboot is niet meer dan een klein bootje en met een vaarboom duwend, gaan we naar de overkant. In dit dorpje gaan ze ook in het traditionele blauw van de Baji gekleed en ook hier zijn er de tonnen met lappen die blauw gekleurd worden en de lappen die te drogen hangen. De bevolking is heel vriendelijk en laten zich graag fotograferen en even later zitten we met een hele familie in de trommeltoren, die gerestaureerd wordt. We dalen weer af naar de oever van het riviertje en lopen over de kiezels naar de veerboor, die ons netjes naar de overkant brengt en daar spelen er kinderen met ossen in het water, wat een vrolijk gezicht is. We gaan verder naar Rongjiang en zoeken ons hotel op want de volgende dag bezoeken we weer een anders stam, n.l. de Miao, zowel de kort- als de lang rok Miao.( door mannen die op de Lusheng spelen en dames die met rijstwijn klaarstaan, maar nu zijn het wel twaalf tafeltjes waar je iets moet drinken. Ik hou mijn lippen een beetje op elkaar, zodat ik niet te veel binnen krijg en nu ook weer geen kommetje aanraken anders moet op het eind de hele ossenhoorn leeg drinken. Midden in het dorp staat een soort van totempaal, waar allerlei dansen worden opgevoerd en waarbij het hele dorp meedoet. Ook wordt ons getoond hoe het blaasinstrument waar de mannen opspelen, de Lusheng, gemaakt wordt. Aan het eind van hun optreden lopen ze allemaal, mannen en vrouwen en kinderen,rond de paal, wat voor mij een grote saamhorigheid symboliseerd. Ik vind het een prachtig schouwspel, terwijl anderen het weer een poppenkast vinden, maar die mening deel ik totaal niet. Na afloop kan er van de bevolking mooi borduurwerk, zilverwerk en ander spul worden gekocht en dat vind bij ons dan ook gretig aftrek. Vooral het borduurwerk dat ze zelf met de hand borduren is heel mooi om te zien. Ik had er nog wel langer willen blijven, maar met een rijk gevoel dat ik dit heb mogen meemaken, stappen we de bus in en gaan we verder naar Kaili. In Kailil zelf is niet veel te beleven, maar is een goed uitvalbasis om minderheden te bezoeken en dat doen we de volgende dag ook weer.
Foto's
