Naar Tibet met hindernissen
China
Azië
Karinm
Naar Tibet met hindernissen
Tijdens mijn wereldreis, alweer lang geleden, was er ook het idee om naar Tibet te gaan vanuit China. We probeerden uit te zoeken of het kon, maar stuitten steeds weer op een aantal regels: je moet georganiseerd in een groep, je mag niet langer dan 3 dagen in Lhasa blijven, en alles moet met een gids. En als je dat niet doet en je wordt gepakt, zal de politie je terugsturen! Omdat wij het liefst individueel reizen, en wat langer wilden genieten van Lhasa, hadden we de moed al opgegeven. We waren dichtbij, in het toenmalige Zhongdian (dat zich nu Shangri-La mag noemen), het sfeertje was al heel Tibetaans, hier zouden we het mee moeten doen. Het boeddhistische klooster in Shangri-La is prachtig, mensen lopen de kora rondom het klooster, al draaiend aan de gebedsmolens om de gebeden de lucht in te laten gaan. Het gaf een heel serene sfeer, en we genoten een paar dagen van deze boeddhistische stad.
Totdat we op een middag door het centrum liepen en bij een reisbureautje een bord buiten zagen staan: "You want to fly to Lhasa? Come in and buy tickets for tomorrow!" Dit lieten we ons geen 2x zeggen, en verbaasd vroegen we naar de mogelijkheden. De dame achter de desk deed niet moeilijk: we werden gewoon bij de "groep" gevoegd die al bij hen geboekt had, en zouden in Lhasa een gids krijgen. De volgende dag om 10u uur zou de vlucht vertrekken, we waren nu al in de wolken! Wat een vooruitzicht!
Voor die ochtend hadden we bij ons favoriete ontbijtrestaurant al gevraagd of we er om 6.30u konden ontbijten, dat was natuurlijk geen enkel probleem. Daar aangekomen echter was alles nog donker en stil. Al rammelend aan de deur lukte het om de eigenaar wakker te krijgen, en na een omeletje met wat brood en rijst vertrokken we naar het vliegveld. Daar ontmoetten we ook de "groep": een samengeraapt internationaal gezelschap van stelletjes en een gezinnetje. We namen plaats in de wachtruimte en hadden via de enorme raampartij zicht op de vliegtuigen en de startbaan.
Het werd later en later, maar er werd nog geen aanstalten gemaakt om te gaan boarden. Het vliegtuig stond er al wel, dus dat kon het probleem niet zijn.
Totdat we een mannetje uit de cockpit het trappetje zagen afdalen, naar één van de wielen zagen lopen en hier een trap tegenaan zagen geven. Een tweede mannetje kwam uit de cockpit, met een dik handboek onder zijn arm. Ook hij trapte een paar keer tegen het wiel. Samen bladerden ze in het handboek, zittend in de kenmerkende hurkzit, terwijl ze druk overleg pleegden wat nu te doen. Ons gezelschap stond inmiddels toch wat minder relaxt voor het raam te kijken: dit zag er toch op z'n minst wat amateuristisch uit. Maar kijk: daar kwam de plaatselijke bandenboer in z'n pick-up truckje aangereden, hij bemoeide zich ook even met het probleem. De banden in zijn laadbak pasten nét niet. Nog steeds in het ongewisse over wat er zou gaan gebeuren, werd omgeroepen dat we nog niet konden vertrekken, maar dat we binnen enkele minuten naar een restaurant zouden worden gereden voor een lunch. Toch wat ongerust (vooral ik als held op sokken met vliegangst) gingen we aan tafel; zouden we nu wel of niet naar Lhasa vliegen?
Het verlossende antwoord kwam na de overheerlijke en uitgebreide lunch: er werden met een ander toestel 4 nieuwe banden ingevlogen, en vanwege de veiligheid zouden we met dat toestel doorvliegen naar Lhasa. Vanaf dat moment ging het snel: terug naar het vliegveld, waar het vliegtuig met de nieuwe banden net arriveerde. Boarden, en vliegen maar, op naar Tibet!
PS: We zijn zonder gids en zonder groep 10 dagen in Lhasa gebleven, zonder enig probleem...
Foto's
