PANDA gekte!!!!!
China
Azië
Marjan stolk
PANDA gekte!!!!!
Heel Nederland is op dit moment in de ban van de komst van 2 reuzenpanda's die door China 15 jaar worden uitgeleend.
Doel.....fondsenwerving om dit geweldige dier voor uitsterven te behoeden en het researchcentrum in Chengdu te steunen.
En alhoewel ik weet hoe Columbus denkt over dieren in gevangenschap wil ik onderstaand verhaal toch met jullie delen!
Waarom? Omdat het zo uniek is dat ik dat op het betreffende tijdstip niet eens besefte...
januari 2005....
Als ik voor mijn internationale groep studenten sta en de conversatieles Nederlands als onderwerp vakantie heeft, vertel ik ze over de trektocht die ik ga maken door China en Tibet.
Me bewust van het feit dat de meeste Chinezen geen Engels spreken heb ik me hals-over-kop op het leren van de Chinese taal gestort en dat valt niet mee. Dezelfde woorden, uitgesproken met een andere intonatie, veranderen plotseling van betekenis en ik vrees dat dat wel eens voor verwarrende en ongemakkelijke situaties zou kunnen gaan zorgen.
Enige hulp van een aantal Chinese studenten in mijn groep zou dan ook zeer welkom zijn.
Zij vinden het fantastisch om MIJ nu eens met de taal te zien worstelen en vragen honderduit over de route etc.
Ik vertel ze dat een van mijn bestemmingen sowieso het onderzoek- en fokcentrum voor reuzenpanda's in Chengdu zal zijn, simpelweg omdat mijn reisgenote al haar hele leven wezenloos van panda's is
Na de les komt een Chinese studente naar mij toe.
Ze vertelt mij dat ze uit Chengdu komt en daar connecties (heeeeel belangrijk in China) heeft die misschien wel eens voor een privé- rondleiding door het panda-centrum zouden kunnen zorgen.
Bovendien wordt ze vanaf dat moment mijn uiterst toegewijde lerares Chinees!
Er verstrijken enkele weken en met haar hulp vordert mijn vaardigheid in het Chinees gestaag. Over de panda's echter geen woord meer en omdat ik weet hoe vreselijk gezichtsverlies voor Chinese mensen is, durf ik er niet meer op terug te komen..
Plotseling komt ze echter na een les naar mij toe en vertelt dat de contacten zijn gelegd. Ze vraagt mij waar en wanneer ik in Chengdu zal verblijven. Verbouwereerd geef ik datum en gepland hotel door.
Bij onze volgende ontmoeting zegt ze stralend dat alles geregeld is en dat de directeur van het panda-centrum de avond van aankomst in Chengdu in onze hotellobby op ons zal wachten. Verder zegt ze mij dat ik enkele geschenken mee zal moeten nemen die zij voor de directeur heeft...
Wat dacht ik van 12 flessen rode wijn!
In paniek denk ik aan mijn kilo's bagage en zeg dat dat absoluut niet kan.
Fronsend belooft ze iets anders te bedenken en na weer twee weken geeft ze mij twee walkmans en een digitale camera....!
Allemaal gloednieuw , nog in de verpakking.
Met onze (helaas) wat wantrouwende Nederlandse inslag vraag ik mij wanhopig af of ik straks niet zelf achter de tralies zal zitten in plaats van de panda's, wegens drugssmokkel of zo....
Maar goed , ik besluit het erop te wagen en vlieg naar China, met naast de "Chinese" cadeaus ook nog een aantal presentjes van ons. Na ongeveer twee en een halve week komen we op de geplande tijd in Chengdu aan.
Nu begint het toch wel een beetje spannend te worden...
Zou het werkelijk zo zijn dat er een afspraak zou volgen die duizenden kilometers verderop, maanden geleden is gemaakt?
Vol verwachting installeren wij ons in de lobby van het hotel en weten eigenlijk niet eens op wie we nou wachten..
Op een gegeven moment komt er tegenover ons een Chinees echtpaar zitten. Wij wachten af en zij bladeren wat in een paar folders die op de tafel liggen.
Zouden zij het zijn?
Na ongeveer een half uur raap ik al mijn moed bij elkaar en vraag of de man misschien Wang ( geen grapje) heet in mijn beste Chinees.
Hij schudt ontkennend zijn hoofd en zwijgend nemen wij weer tegenover elkaar plaats.
Na nog eens een minuut of twintig staat de man tegenover mij ineens op en vraagt " Excuse me, are you Mrs. Stolk?"
Hilariteit!! Wat blijkt ...ik had op mijn Chinese les niet geleerd dat je eerst de achternaam en dan de voornaam moet noemen.
Opgelucht overhandigen wij alle cadeaus die volgens goed Chinees gebruik met een uitdrukkingsloos gezicht in ontvangst worden genomen en niet worden uitgepakt.
De volgende ochtend, na het ontbijt, rijdt meneer Wang in zijn auto voor en storten wij ons in het chaotische verkeer.
Aangekomen bij het panda-centrum staan er hele rijen Chinezen te knipbuigen als scheermessen als we de ingang inrijden.
Wie denken ze wel niet dat wij zijn????
Ietwat ongemakkelijk stappen wij uit om vervolgens omringd door enthousiast gebarende Chinezen te worden meegenomen..
Alles wat we bij ons hebben aan rugzakken etc. moeten we achterlaten bij de receptie..ook mijn camera!!
Wat daarna volgt is ongelofelijk en overrompelde ons zo dat we pas later, weer thuis, gingen beseffen wat we eigenlijk hadden meegemaakt.
Het hele centrum werd ons getoond en overal mochten we achter de schermen kijken!
We zagen panda's zo groot als een vuist maar hadden ook heel veel plezier bij de zgn "panda-kleuterklas" waar de jonge dieren de grappigste capriolen uithaalden.
Verder kregen we een heel goed inzicht in de belangrijke taak van dit centrum dat met fokprogramma's en het in het wild terugplaatsen met man en macht probeert te voorkomen dat deze prachtige dieren uitsterven.
Aan het einde van de rondleiding werden we in blauwe plastic overalls gehuld en van plastic slofjes voorzien.
We werden naar een rotan bankje gebracht en moesten daar plaatsnemen.
Toen volgde de vraag..."Wilt u een grote panda of een baby"
Wat dacht je....een baby natuurlijk!!!
Even later kwamen er twee Chinese dames die een , toch al vrij forse , panda met zich meezeulden
Het bleek een "baby" van 7 maanden te zijn die behoorlijk lastig in bedwang te houden was .
Gelukkig maakte meneer Wang wat foto's met een primitief cameraatje van dit unieke moment....wie had ons anders thuis geloofd?
Op weg naar de uitgang liepen we langs een fotogalerij van mensen die het centrum hadden bezocht.
Veel groepsfoto's en schuddende handen maar slechts een foto van iemand op een rotan-bankje met een panda op schoot.
Dat was ...Bil Clinton!!
En misschien nu wij???
Maar wie dachten ze dan toch dat wij waren??
Foto's
