Wie heeft hier nu recht op irritatie. deel 2

Door: MathuBloom

Geplaatst op Dec 8, 2011

Om 7:55 loop ik naar de uitgang van de long-distance bussen en jawel hoor, daar staan mensen vertrouwd te wachten om buiten de poort in te stappen. Ik laat hun Zhonghy zien en zij lezen nu de plaatsnaam bordjes voor in de bussen voor mij. Er zou ook een bus om 8am zijn, maar die is voor wat voor reden dan ook 25yuan duurder. Nu ja, de volgende bus is pas om 12pm, dus dan maar wat extra betalen....als hij nog niet weg is. En misschien kan ik die korting regelen en wordt het weer 80 of 90Yuan, dan is het te overzien.
Opeens worden ze enthousiast. Daar! Dat is mijn bus. Ja toe maar, loop er maar heen. De chauffeurs moeten een parkeerticket betalen en hij is nu binnen. Opeens loopt er een man uit het hokje, he, die heb ik al eerder gezien, welke was dat? Hij zegt dat ik mee moet komen. He? Nee, ik wil die bus in. Getrokken tussen twee (mag ik hier niet instappen? Moet dat buiten het hek? Is de man van de bus?) loop ik weer naar buiten de poort en probeer de bus te stoppen terwijl de man steeds heftiger begint te zeggen dat ik met hem mee moet. De andere wachtende mensen bij de poort twijfelen zelf ook of ik die bus of die man moet volgen. Ik heb mijn zinnen op die bus gezet en daar wijst men op een gegeven moment ook naar waarop de man zowaar tegen ze begint te schreeuwen! 'Taximan-die-zijn-business-niet-wil-verliezen' rinkelen de belletjes. De chauffeur van de bus kijkt verward terwijl hij stuurt, zijn kaartjesman begint 'nee' te gebaren en wijst naar de schreeuwende man. Moet ik aandringen? De bus zegt nee, de mensen weten het niet meer, de man zelft gebiedend 'kom!'. Verlangend kijk ik naar de bus, hij rijdt langzaam, staat stil. Waar gaat hij heen? Ga ik ergens anders instappen? Moet ik daarom die man volgen? Waarom zei die bus nee? Beleefdheid omdat er geen zitplaatsen meer zijn?
Zucht, ik volg de man terwijl hij vanalles zegt, z'n auto sleutels dengelen in zijn hand, hij lacht, ik lul in het NL terug dat hij beter geen taxi kan zijn. Maar jawel hoor, daar is zijn auto en hier begint hij aan mijn geeiste uitleg: Iets dat de bus een omweg maakt en wij direct gaan en het kost 150yuan (allemaal voor de zekerheid zelf naschrijvend want hun handschrift is echt bout en ze blijven karakters gebruiken. Als ik het niet kan spreken kan ik het al helemaal niet lezen lulhannes). Ik ben zo boos op dit gekluns. Op al die mensen die weten wat mijn plan is en me niet in de goede plek zetten, op deze vent die de bus gebiedt door te rijden voor zijn eigen hagje. Ik zeg hem dit nog, gebarend dat mijn 'gonggong qiche' nu weg is. Hij kijkt wat sheepisch en zegt niks meer. Ach laat ook maar.

Om 8:15 koop ik verdrietig, boos, zwaar gefrustreerd en intens geirriteerd op alles, iedereen en mezelf een kaartje voor 80yuan naar Zhongye en begin in de vertrekhal te schrijven om weer rustig te worden.
ALS alles normaal was gegaan had ik gister een ticket voor 67yuan gekocht en was ik om 7:30 vertrokken nadat ik om 6:30 was opgestaan en een bus naar het station had kunnen nemen. Nu sta ik om 6am op, neem een taxi, raak zwaar uit mijn hum, betaal 80yuan en vertrek pas om 12:15pm. Vier uur wachten in een rochelende, luide omgeving met koude ijzeren stoelen die wel een goede zitvorm hebben. Ik vertrek op het moment dat ik bijna had kunnen aankomen.
GENOEG! Het is eruit.

Nawoord:
Achachach, wat kan een mens zich toch in de nesten werken. Wat een loze verwijten in een land waar je nooit moet denken dat je het (beter) weet. Les een is dat je niet moet vertrouwen op kaartjes uit je reisgids. Later bleek inderdaad dat je eerst naar Zhongye moet om daarna een andere weg te nemen naar Mati Si. Ook al hadden velen een duidelijkere uitleg hierover kunnen geven, toch denk ik dat ik zo stellig was van mijn bedachtte route dat mijn beredenering er niet voor open stond. Als je probeert te reizen op 100yuan per dag gaat elke cent tellen en draaf je soms wat door met 'het besparen'. Zielige mensen waar ik zo geagiteerd tegen heb gedaan terwijl ze vast het beste met me voor hadden, zelf ook niet snappend wat ik dan wel wilde en waarom ik zo boos werd. Achteraf gezien ben ik hier de moeilijke tante geweest (op de meeste punten althans) en hoop ik maar dat ik in een volgende situatie mijn temper wat meer in bedwang kan houden.
Ach, zo leert men van alles, iedereen en jezelf.