Gewoon zo'n avondje. deel 1
China
Azië
MathuBloom
Gewoon zo'n avondje. deel 1
Gewoon zo'n avondje in China weet je wel.
We hevelen onze backpacks uit de vrachtwagen waar we net mee zijn komen aanliften en luisteren eerst naar onze knorrende magen voordat we een slaapplekje zullen zoeken.
Aarzelend lopen we een oprit/parkeerplaats op van een hotel of toch iets waar je kunt eten? Het blijkt dat de hotelkamertjes zijn omgebouwd tot prive-eethokjes waar groepjes Chinezen gezellig luid zitten te kwekkelen terwijl ze met hun stokjes van gerechtjes naar mond gaan. Het is duidelijk dat alles met sake en bier wordt weg gespoeld.
Daar staan we weer, voor een koelvitrine gevuld met mandjes groenten en schaaltjes vlees. We kunnen weer kiezen welke basis ingredienten we wensen voor bij de rijst. Al meerdere malen proberen we een vleessoort en twee of drie soorten groenten aan te wijzen zodat ze deze tezamen kunnen mixen, maar telkens krijgen we dan drie verschillende bordjes die we nauwelijks op krijgen. Ook dit keer is het weer een gepruts en gegiebel om dit duidelijk te maken. Opeens komt er een dame bij die wat engels spreekt. Ah, nu gaat het vast goed komen.
We wijzen de meest vreemd uitziende wortels en paddestoelen aan en vinden kip wel eens lekker. "100 yuan." Word ons verteld. He? 100 yuan? 10euro voor kip? Hoe kan dat nou zo veel zijn. "Misschien is het wel een hele kip." grapt Siebe. Nee joh, we zullen het wel niet goed begrijpen. Met nog wat meer gedoe, gewijs en gebruik van de paar woorden Chinees die we kennen proberen ze ons iets duidelijk te maken tot een gozertje opeens komt aanlopen met een levend kipje. O gosh, nee nee, (proest) da's niet nodig, da's veel te veel voor ons. Dus toch alleen dit levende exemplaar, geen kleine stukjes. Dan maar weer beef (ze komen gelukkig niet met een koe aanzetten).
We worden aan een rond, laag, rieten tafeltje op de parkeerplaats gezet met een kannetje groene thee en de wat engels sprekende vrouw blijft bij ons praten. Ze hangt aan Siebes arm terwijl ze haar man aan mij voorsteld. Hij is poitieagent en dit is haar families restaurant. Het gaat stroef, maar we kunnen eens wat meer praten dan normaal. Haar rode wangen worden nog boller en ze huppelt opgetogen naar boven om een vriendin te halen. 'Wait one minute!' Wij gaan nergens heen.
Terwijl haar man sigaretten uit deelt, die we na drie keer weigeren dan toch maar aan nemen, komt ze terug en blijkt de vriendin lerares zang en dans te zijn. Ze gaat ons een welkoms liedje zingen. Super popperig staat ze met gevouwen handjes en een theater glimlach voor ons tafeltje terwijl heel hoog en zuiver haar stemmetje ons 'hallo' en 'proost' toezingt. Applaus, heel schattig.
Als het eten komt (jammer, weer drie gerechtjes) laten ze ons wat met rust, maar dan spot Mr Li ons, 'play teacher'. Hij heeft echt te diep in het sake-glaasje gekeken en kan er geen fatsoendelijk woord uit krijgen, niet eens in Chinees. Zelfs de kinderen giebelen zich suf. Dol-komisch beredeneren wij ons eigen verhaaltje op wat hij probeert te zeggen waarbij hij nog verdwaasder en verwarder begint te mompelen en hoofdschudden. Zijn handen bewegen alsof we doof zijn en gebarentaal kennen. Het drukke dametje met wat engels, die zich nu totaal over ons ontfermt, begint uitgelaten duidelijk te maken dat we niet hoeven te betalen. "You here, I happy, no pay, all family." En nog wat van deze twee-woord-zinnen. Ahhh, wat lief. Hierna loopt ze grootmoedig naar de keuken en gilt (onze interpretatie): "Zus! Die buitenlanders gaan niet betalen!" "Wat?!" "Het zijn onze gasten, ik heb dat gezegd." Wij liggen in een deuk om onze eigen juiste/onjuiste opvattingen van wat er zich hier afspeeld.
De mannen in deze omgeving roken hun sigaretjes door een enorme waterpijp gemaakt van een bamboe buis. Dat zie je werkeijk overal en vanavond wordt hij abrupt onder onze neus geduwd. Goed afsluiten, flink zuigen en de rook is zacht en bijna niet merkbaar als hij geinhalleerd word. Hebben we die ervaring ook in de broekzak.
Als onze ontfermster in de smiezen krijgt dat we nu een plekje gaan zoeken voor de tent komt de ware juf in haar naarboven. Ze staat met haar vingertje te zwaaien en schudt bijna gefrustreerd haar hoofd. Daar komt niks van in!
Hand in hand neemt ze ons mee de straat op terwijl haar man, de politieagent, ons nog steeds sigaretten probeert aan te smeren, wij staan bol van het lekkere eten en de rook komt bijna uit onze oren. Jammer dat de Chinese cultuur sigaretten als makkelijk aanbiedsmiddel heeft. Heb me al vaak afgevraagd wat de longkanker ratio in dit land is. Het is niet helemaal duidelijk waar we heen gaan: haar huis, een hotel, een andere plek. Tot we voor een grote lobby met lichtjes staan waar drie verveelde mensen achter de balie opeens tot leven komen. Onze juffrouw deelt de lakens uit met de sake in haar kraag en vraagt voor een kamer. "I believe you, you believe me!" Zegt ze cordaat. Jaja, we vertrouwen je. We mogen een dubbel bed, want, oelala, we zijn getrouwd (not) en ze neemt ons mee naar de vijfde verdieping.
Jeetjemieneetje, wat een kamer......
Foto's
