Amnye Machen, Qinghai. De stilte.

Door: MathuBloom

Geplaatst op Oct 19, 2011

Wat is dat?
In 1 klap gaat mijn hart zes keer sneller bonken, staan mijn oren op scherp en mijn ogen wijd open.


'Wat zou het heerlijk zijn om eens echt van de stilte te kunnen genieten.' Denk ik als ik gestaag omhoog wandel. Dit is de vierde dag van mijn zes daagse hike rondom Amnye Machen, een heilige berg in Qinghai; al doen de omgeving en bewoners hier vermoeden dat je in Tibet bent.

b]Zijn dat voetstappen?[/b]
Ik durf bijna niet te ademen, iets dat wel nodig is op 4300m en voel mijn longen dan ook prikken.

Eindelijk ben ik zo ver weg van de bewoonde wereld en dan dan heb je nog zoveel natuur geluiden. Hoe zou het nu zijn als er niks was, geen enkel geluid. Geen stomende rivier, zwoegende wind of fluitend vogeltje. Echte rust, echte diepe stilte. Het ruisen van je bloed kunnen horen, niks dat je stoort als je in slaap valt, niks dat je wakker maakt in de morgen als alleen het daglicht.

Dat zijn duidelijk aarzelende voetstappen. Geen mens. Wat voor beest is dit die zo loopt?
Net had ik het nog heel koud op deze bevroren grond, maar nu heb ik het opeens overdreven warm en straal ik energie.

Als er die middag een halve sneeuw/hagelstorm begint ben ik die gewenste stilte al lang vergeten. Ik zit nu in de sneeuwgrens en probeer met al mijn intuitie en het routekaartje wijs te worden uit de te volgen weg. Het zicht word belemmerd door vliegend bevroren water en de steenhopen die tot dusverre de weg hebben gewezen zijn opeens verdwenen. Ik begin te twijfelen of ik goed zit en krijg zo'n koude handen dat ze zeer doen. Een beetje uitzichtloos en een pijnlijke traan biggelt over mijn wang.

Zouden het van die wilde honden zijn waar die man het vanmiddag over had?
Adrenaline is een intens goedje. Met deze hoeveelheid heb ik het gehoor en zicht van Superwoman.

Ik besluit dat ik in de verkeerde vallei zit en ga een stuk terug. Dit betekend wel dat ik met mijn lage wandelschoenen in enkeldiepe sneeuw beland. Nu is het zeker zaak om in beweging te blijven. Die ijzige wind, het grijze zicht. Geef me een teken. En daar is een tipi van vlaggetjes. Yes!!! Stap voor stap baan ik mij een weg naar deze top en beraad het bijna uit elkaar vallende papiertje dat mijn kaart is om vervolgens in de bijna zekere richting van het noord westen te stappen.

Een wolf die me gaat verscheuren? Kan dit beest mijn noodles ruiken?
Het is pikdonker en ik hoor echt he-le-maal niks naast deze krakende pootstappen die rond mijn tent lopen.

Wazig zie ik weer wat steenmarkeringen en opeens een grote gebedsvlaggetjes plek. Nog o zo ver weg, maar ik ga er wel komen. Hoofd naar beneden, geen tijdsbesef, gelukkig zijn met het weten waar je bent en een doel hebbende.
Zo druk ik door en kom daar waar ik geniet van de lijzijde van dit heuveltje met zijn offeringen. Wat nu? Zo kan ik echt niet verder. Ik loop een rondje en ontdek onder de lange rij vlaggetjes een mani muurmani muur. Terwijl de vlaggetjes bijna aan stukken worden gereten door de wind besluit ik achter deze muur te kamperen.

Doe niet zo kinderachtig. Maar straks bespingt hij me als ik naar buiten kom?
Van mijn leven kan ik zo niet in slaap vallen en ik moet ook plassen. Ik zal echt in beweging moeten komen om te kijken wat dit is.

Met zo'n gegraveerde steen schuif ik de 10cm sneeuw aan de kant en begin met het opzetten. Daarna gou water collecteren uit een grote plas (die de volgende dag knoerhard bevroren is) en dan snel mijn hutje in. Mmm, da's beter, lekker een warm kopje thee en koekjes. Het is pas 16uur, dus, terwijl de vlaggetjes zo hard en agressief klapperen dat ik soms denk dat de goden wel heel kwaad zijn op iets, mediteer ik een uurtje, schrijf wat gedachten, eet noodles en ga dan maar slapen met de volle hoop dat het morgen beter weer is.

Volgens mij is het beest weg......... (2min later) Nee, daar is hij weer. Geen gezeik....
Met veel lawaai en druk gepraat tegen whatever er daarbuiten rond loopt sta ik op, rits mijn deur een stuk open en steek mijn hoofd naar buiten.

Opeens is het stil. Maar dan ook wel zo stil dat mijn eigen adem storend is. Wow, wat een verschil met het gebrul van daarnet! Ik hoor niks, geen vlaggetje geen druppeltje geen vallende ster. Dit is een stilte die alleen bestaat in de sneeuw, zo dempend en omvattend dat je er rustig en alert tegelijk van word. Me afvragende wie of wat dat toch is dat rekening houd met een mens zijn wensen, bedank ik het alles dan maar en begin in slaap te dommelen.

'WHAAA!!!' schreeuw ik in de nacht.
Niks, er is helemaal niks geen beest te zien. Maar ik ben niet gek hoor, er zijn weldegelijk sporen van pootjes in de sneeuw.

Of het nu een sneeuwkonijn, een sneeuwwolf of zo'n dikke vette bergmarmot was, geen idee, maar ik ben het al weer snel vergeten als ik naar boven kijk. Mijn kaak valt op mijn borst en ik gaap naar een sterrenhemel die zo fel en helder fonkelt dat ik ook de -5C maar vergeet. Er is een sikkeltje maan en daardoor weerkaatsen, 360C om mij heen, 6500m bergen hun verse, dikke pak sneeuw naar de donkere nacht. Gou pak ik mijn slaapzak, rits het voeteneind open en begin als een wandelend rupsje wat foto's te maken en van dit speciale uitzicht te genieten.

Laat dat beest maar komen, het is toch banger voor mij dan ik voor hem.
Het komt nog een paar keer terug hoor, maar ik maak me geen zorgen meer. Toch moet ik toegeven dat ik blij ben als er weer een zacht windje op steekt en de diepe stilte verdwijnt en plaats maakt voor vriendelijk gewapper.
Toch maar geen stilte......