China
China
Azië
Wimraaijen
Stempeltjes, zo veel mogelijk
Tibet was onderdeel van mijn route Delhi-Beijing afgelopen zomer. We kwamen met de Friendship Highway vanaf Nepal, op die manier kan je alleen met een groepsvisum binnenkomen. Voordeel is dat je dan steun aan elkaar kunt hebben. Want het was een verwarrende oversteek. Dat begon al met de controle van de bagage. We wisten dat we geen plaatjes van de Dalai Lama mee moest nemen, dus verschillenden hadden de bewuste pagina's al uit hun boeken gescheurd. Uit voorzorg had ik wel cd-booklets van net gekochte cd's met monnikengezang elders in mijn bagage verstopt, maar kapotscheuren van boeken gaat me toch iets te ver. Gelukkig geen lama in mijn reisboek... Je kunt een boek kwijtraken, een beschadigd boek is ook wat. Helaas raakte ik 1 van de 6 aangekochte cd's kwijt aan de douane. Het hadden er ook twee kunnen zijn, maar een wat schaapachtige blik hielp. Eentje voor de hen, eentje voor mij. Thuis heb ik de cd's overigens nog nauwelijks gedraaid. Een beetje hetzelfde als wijn die je echt in Frankrijk moet drinken. Thuis smaakt die toch minder. Overigens moest een reisgenote ook ter plekke een anti-allergiepil innemen, die deoaniers niet kenden. Zou ze high zijn geworden, dan wisten ze dat ook meteen. Er gebeurde niks...
Groot nadeel van zo'n groepsvisum dat je geen stempel in je paspoort krijgt. je staat allemaal op een lijst en in de precieze volgorde daarop moet je in een rijtje over de grenspost. Dat heeft nog wel iets humoristisch. Maar wat een tegenvaller dat we geen stempel kregen. Ook al geen visum, in de vorm van een plakplaat. Want iedereen houdt van plakplaatjes en stempeltjes in het paspoort, als blijk van veel reizen; laten we eerlijk zijn! Misschien dat het ons herinnert aan onze schriftjes op de lagere school. Vijf krullen is een stempeltje, drie stempeltjes een plaatje, die je dan zelf mocht uitkiezen.
Ik heb nog even schaapachtig naar de stempelmevrouw gekeken, maar die was onvermurwbaar. Ik had de andere vijf cd's er wel voor over gehad.