Fem in Fabuleaux FantAsia -deel3

Door: Femage

Geplaatst op May 7, 2010

NiHao!

China. Wat kan ik zeggen.
Van dit idioot grote land heb ik het zuidelijk
gedeelte bewonderd, al wandelend door de bergen,
fietsend door de boerendorpjes en kruipend door de
grotten. Bereisd per hysterische trein -waar het
jezelf zo snel & hard mogelijk naar binnen proppen de
hobby lijkt-, bus -die je of als een dolle door elkaar
schud of zo luxe is als was het een privejet- en per
paard -jawel, per paard, net als in de film!
Afstanden als van Nederland naar Polen leg je af en
nog verblijf je in dezelfde provincie.
De massa's niet engels sprekende mensen en lelijke
kleine hondjes houden niet op, net zo min als het
gerochel en gekwijl.
Alles wat leeft ziet hier kans gegeten te worden. In
de slaaptrein werd me heel lieflijk kippepoot -alsin
letterlijk: de poot met nagels en al- aangeboden.
Hallelujaaa, ik ben vegetarier! Zonder me hypocriet te
hoeven voelen weiger ik het schildpaddenvlees, de
apenhersens en de dode hond.
Het is een bizar land. Zelfs naar de wc gaan is een
hele belevenis. Als er al deurtjes zijn komen ze niet
hoger dan je borst, bovendien gaan ze zelden op slot
en klappen dan ook weer vrolijk open als je wel
gehurkt boven het gat in de grond zit. Als je geluk
hebt -en dat heb ik vaak- hang je tegenover een oud
omaatje die alle oergeluiden die ze in dr kleine
lijfje heeft ten gehore brengt-hard, heel erg hardop!
Sowieso moet alles zo luid mogelijk, als een soort
wedstrijd: wie schreeuwt er het hardst door zijn
mobiel, wie slurpt er het hardst zijn noedels naar
binnen en wie-o-wie-in-het-ganse-land toetert het
hardst vanuit zn voertuigje. Die heeft gewonnen!

Om van al deze hysterie bij te komen heb ik een week
in een heus martial arts school geleefd om TaiChi te
leren. Ik kreeg de lessen van de enige echt Master Fu
-ook al net als in de film- en dit alles in het decor
van indrukwekkende karstformaties. Een wonderbaarlijke
ervaring en vooral echt ontspannen is zoveel
moeilijker dan je denkt. De rust in jezelf vinden, hoe
zen klink ik! Haha!
Een mooi oosters inzicht is dat de mensen die je op je
pad vindt, je belangrijkste leermeesters zijn.
Nou ontmoet ik nogal uiteenlopende types, van vrije
hippies tot mentaal in de warre Israeliers. Een Jantje
Smith draaiende Nederlander -wat op zich ook als
mentale stoornis zou kunnen gelden- en een welgebekte,
grappige New Yorkse. Daarbij natuurlijk miljoenen
Chinezen. En leren doe ik!
Als ik dan zo alleenig een berg beklim, het leven
langs me zie vliegen in de vorm van prachtige vlinders
en vogels, een stap verder de meest betoverende
watervallen zijn, voel ik me een ware wereldontdekker!
En als ik dan boven kom staat de, met de bus gebrachte
groep chineze toeristen, allen met dezelfde gele
petjes op, te luisteren naar de hevig met de vlag
zwaaiende gids die door dr megafoon schreeuwt.
Heerlijk, China.

Het is wonderschoon te verdalen in het onbekende.
Ik ben net terug van een 2daagse trek door de tiger
leaping gorge, alwaar ik geen tijger trof.
En nu kocht ik de halve schilderswinkel op om morgen
met mn materialen de straatkinderen van Kunming van de
straat te houden. Ik ga als vrijwilliger helpen in een
tehuis hier, de bedelende kinderen braken mn hart. Ik
laat het gehele politieke regime hier buiten
beschouwing, het is simpelweg teveel om te schrijven
en wat weet ik nou helemaal, maar interessant is het
zeker.
Intussen vraag ik me af of mijn eeuwige behoefte de
wereld te redden van al het kwaad puur egoistisch is,
om zo mijn eigen hart te laten bloeien... trouwens,
maakt dat dan weer wat uit...
Al wat ik hoop is dat de schoffies morgen niet heel
hard de verf over mn hoofd gooien en tegen mn been
aanschoppen.
Bovendien hoop ik natuurlijk dat het jullie allen goed
gaat! En geloof het of niet, reizen maakt moe dus
sluit ik mn oogies toe, tot den volgende keer maar
weer!
Ciao (ze kent dr talen wel he, die vrouw, haha!)

Kus Fem