In 2000 was ik voor het eerst in China en natuurlijk bezoek je dan de hoogtepunten. Wij hadden het idee om ook naar het mausoleum van Mao op het plein van de Hemelse Vrede te gaan.

Als we uit de metro komen zien we het al: duizenden mensen in een rij die al aan de noordkant van het plein begint. Tussen gouden lijnen schuifelen we langzaam richting Mao. Wie buiten de lijnen stapt, wordt gecorrigeerd door een kameraad met luidspreker.

Bij een stalletje gaan zijden bloemen vlot van de hand. Ze worden bij de ingang voor Mao’s hoofd neergelegd in een container (die straks weer terugrijdt naar het stalletje, oplossen van een milieuprobleem heet dat)

In een ijskoude sombere zaal, volgens de folder ‘The magnificent Hall of Last Respects’, ligt-ie dan. We mogen niet praten, wijzen of stilstaan. Het Australische Chineesje voor mij hoor ik nog net tegen zijn vader mompelen: “Was this all for this?”

Na twee uur en 5 minuten staan we buiten. Ik mag samen met pa een foto van de kinderen maken. Zie ik daar een glimlach op het grote portret van Mao?