De tempel van de hemel ligt in een ruim opgezet park. Als ik er aankom zit op een bankje een dame verdiept in haar boek, lekker in het zonnetje. Bij de poort staat een man. Hij speelt fluit. Lopend op een wandelpad geflankeerd door oude bomen vang ik een eerste glimp op van de gebedshal voor goede oogst, sinds 1998 UNESCO werelderfgoed. Dan ligt het gebouw nog achter een hoge muur. In de taoïstische tempel baden ooit keizers tot de hemel voor een goede oogst. Het meesterwerk werd tussen 1406 en 1420 gebouwd en daar kwam geen spijker aan te pas. Volgens de overdraging zou de vorm van het gebouw de relatie tussen hemel en aarde weerspiegelen. Ik herken dat niet, maar dat is niet vreemd. Het is een weerspiegeling van de oude beschaving van het land en die is mij vreemd. In China wordt het de jeugd nog steeds meegegeven. Er lopen hordes middelbare scholieren over wat genoemd wordt de keizerlijke route en langs het circular mound altar, een cirkelvormig platform van marmeren stenen op drie niveaus in de open lucht. Terwijl veel bezoekers in de ban raken van harmonie en balans in dit complex, sta ik zelf wat langer stil bij de enorme vuurkorven rond het altaar. Het moeten er 9 zijn, maar ik heb ze niet geteld. Op weg naar metro station Dongcheng loop ik langs een overdekte pagode waar groepen mensen kaarten en muziek maken. In de open ruimte wordt badminton gespeeld. De van oorsprong en nog wel religieuze plek is nu ook een plek om elkaar te ontmoeten en te ontspannen en het is er zeker op een zonnige dag gezellig druk.