1 ochtend in een park in Beijing: 3 verhalen. Deel 2: Wordfeud op z'n Chinees
Beijing
China
Flashpacker
1 ochtend in een park in Beijing: 3 verhalen. Deel 2: Wordfeud op z'n Chinees
Chinese Wordfeud
Ereplaats
Van een afstandje klinkt een zoemend geroezemoes dat wordt afgewisseld met het geluid van schuivende stenen. In het Zongshan park zitten onder een met Chinees blauw en groen houtsnijwerk versierde rode afdak op een balustrade tientallen ouderen – minimum leeftijd 60 jaar, er lijkt geen maximum – in diepe peins verzonken te turen naar het speelbord voor hen. Het hevig verweerde van spaanplaat gemaakte bord heeft de tand des tijds doorstaan en biedt nog veel plezier. De stenen ter grootte en dikte van een ijshockeypuck zijn wit en met een rood of zwart Chinees karakter beschilderd en lijken een stuk nieuwer. Met wilde armgebaren schuift de op een zittende dikbuikige boeddha lijkende man zijn stuk vooruit. Dat verklaart wellicht waarom de stukken nieuw zijn en regelmatig vervangen moeten worden. Het lijkt me een Chinees schaakspel maar zeker weten doe ik het niet. Vragen helpt helaas niet, niemand die het mij in het Engels kan uitleggen, maar een glimlachend gezicht maakt ook veel goed als antwoord. Zoals altijd staan de beste stuurlui aan wal en het drukke gesticuleer, opgewonden geroep of besmuikt achter een hand geleverde commentaar maakt het er voor de spelers niet makkelijker op om geconcentreerd de juiste zet te doen. Een tandeloos en kaal tenger mannetje kijkt en zwijgt, wel schudt hij regelmatig zijn hoofd alsof hij het niet eens is met de gedane zet. Als enige staat hij niet om de twee zittende spelers heen, maar zit hij ook aan het tafeltje, een ereplaats. Hij ziet eruit als de bejaarde vader van een van de spelers? Gaat zijn zoon deze zondag winnen?
Bruce Lee
Even verderop is het een resonerende kakafonie van schuifgeluiden onder het afdak. Het is het epicentrum van mahjong waarbij veel kleurrijke stenen op het speelbord liggen. Ook hier driftig geloop, geschreeuw en veel commentaar. Ook al doet de drukte anders vermoeden, alles gaat in vrede en harmonie. Er klinkt ook veel gelach, mensen slaan elkaar bemoedigend op de schouder en trekken gekke bekken naar een passerend of toekijkend kleinkind waar opa of oma op past. Veel rustiger is het in de hoek waar kaart wordt gespeeld. Bij een groep waan ik mij in een jaren zeventig Bruce Lee vechtfilm waar de hoofdpersoon elk moment de rust kan komen verstoren in het zogenaamd illegale gokkwartier. Veel hoeden en donkere zonnebrillen verhullen de verweerde oude pokergezichten die elkaar achterdochtig aankijken. Weer een meter verder lijkt het gemoedelijke schouwspel meer op een scene uit de Muppetshow inclusief de twee oude brompotten op het balkon die steen en been klagen over hetgeen ze moeten aanschouwen. Deze hangouderen maken zich nergens druk om zo lijkt het en smijten hun kaarten luid lachend open op tafel.
Generatie
Maar… waar zijn de (hang)jongeren? Waar spelen zij en waarmee? Behalve jonge moeders of gezinnen met kleine kinderen zijn er nauwelijks tieners, twintigers of andere mensen tot 60 jaar te vinden in het park. Spelen zij op de spelcomputers thuis, in de internetcafés of op hun mobieltje. Gaat het relatief anonieme Wordfeud (wat niet zo lang geleden gewoon nog het bordspel scrabble heette) dat op mobiel of tabloid gespeeld wordt het winnen van mahjong en kaarten? Is het interessante en openbare parktafereel over enkele jaren wanneer de huidige bezoeker is uitgespeeld verdwenen? Ik hoop dat deze digitale golfbeweging dan desnoods maar een generatie overslaat en deze nu aandachtig toekijkende kleuters en kinderen wel de traditie voortzetten. Want zeg nou zelf, een artikel over Wordfeud spelende mensen in een park, dat zou u toch niet lezen?
Foto's
