28-30 december: Phnom Penh (of:
Phnom Penh
Cambodja
Montsemario
28-30 december: Phnom Penh (of:
Bij onze aankomst in Phnom Penh was het al donker. We dachten te weten waar op we zouden worden gedropt - op de kaart. Maar tsja, je komt een nieuwe stad binnen en je hebt geen idee langs welke kant je binnen bent gekomen en hoe ver je eindbestemming is. Omdat onze medepassagiers elke 200 meter de chauffeur vroegen te stoppen en er telkens maar eentje uitstapte, en dit maar bleef duren, bedachten we 'laten we maar een rechtstreekse tuktuk nemen naar de wijk waar we hotels willen uitzoeken. Het was de eerste keer in al onze reizen dat we ergens 's avonds aankwamen en dat we geen overnachtingsadres hadden. We waren moe, moesten nog uit de voorselectie een keuze maken en we wilden ploffen. Dus dan doe je dat. We hadden maar een stap op de grond gezet en we werden al door tuktukdrivers aangesproken. Heel -heel- soms komt het wel uit dat ze je lastigvallen.
Wat 'n fantastische rit! We hadden 'n totaal andere stad verwacht. Veel kleiner, minder modern. Met al dat neon-licht voelde Laos ineens heel, heel, heel ver weg.
Na 5 hostels te hebben bekeken, was het raak. Na al dat gereis en vermoeidheid in de schoenen dan maar er eentje gekozen van meer dan 10 dollar. Heerlijk, zo af en toe. En we hebben al zo veel nachten voor rond de 6 dollar geslapen dat ons budget niet in het geding komt (we hadden voor elke nacht 10 dollar begroot - tussen Vientiane en Phnom Penh in zitten we gemiddeld ergens tussen de 7 en 8 dollar per nacht).
De eerste dag hebben we het rustig aangedaan. Uitgeslapen. Ook omdat Montse zich ietwat minder lekker voelde. Hoort erbij.
's middags, met wat meer energie, zijn we naar het Tuong Sleng museum gegaan. De tot Khmer Rouge martelcentrum omgetoverde middelbare school in het centrum van de stad. Niet het leukste begin maar het was dichtbij. In deze school heeft het Communistisch regiem tussen '74 en '79 mensen gemarteld. Het weinige dat we hebben begrepen is dat de Khmer Rouge, in hun paranoia dat vele gewonen burgers banden en contacten met de VS, Rusland of Vietnam zouden hebben (met de angst dat deze mogendheden het land zouden binnenvallen), gewone burgers dwongen (dmv marteling) te zeggen dat ze inderdaad deze banden hadden, om ze vervolgens, met een schoon geweten (?!?!), te vermoorden (waaronder in de 'Killing Fields', 15 km verderop).
We verlaten perplex het complex. We kunnen niet vatten dat de mens dit hier, nog geen 40 jaar geleden, toe in staat was. Hadden we na de Holocaust niet met zijn allen afgesproken "nooit meer?" Waar gebeurt dit vandaag nog maar weten we het simpelweg niet? De wereld was toen te druk bezig met Vietnam en Koude Oorlog, om zich om het kleine Cambodja te bekommeren. Nu zijn we met de War on Terror bezig, en de Financiele crisis. Waar zijn we nu blind voor?
Op de tweede dag hebben we andere must do's gedaan: Het Nationaal Museum en het Koninklijk Paleis. Beiden zijn veel mooier en boeiender dan we verwacht hadden.
's ochtends merken we wel dat er iets aan de hand is, in de stad. Terwijl we van onze Khmer koffie genieten, zien we een tiental pick-up auto's, vol geladen met mensen en vlaggen ergens, met veel bombarie, ergens naar toe gaan. We krijgen uitgelegd dat het gemixte groep aan demonstranten zijn: mensen die een hogere minimumloon willen, mensen die simpelweg de president beu zijn (hij zit er sinds 1979!) en partijleden van de politieke partij 'Nationale redding van Cambodja'. We moesten aan onze eerste nacht in Kratie denken. Tot ons genoegen ontdekten we een nationale tv-zender die in het Engels uitzond. Tijdens het 8uur-journaal werd bekendgemaakt dat de overheid besloten had het minimumloon te verhogen van 80 naar 95 (Amerikaanse) dollar per maand (?). De eerste gedachte is natuurlijk 'wat 'n absurd laag bedrag', en de tweede 'maar het gaat de goede kant op'. Nu begrijpen we dat die wettelijke 80 sinds 2002 niet meer veranderd was, waardoor hun koopkracht alleen maar daalde. Vandaar de demonstraties. Uit de nationale, Engelstalige, krant begrijpen we dat de demonstraten bij hun demonstraties bewust de belangrijkste kruispunten van Phnom Penh blokkeren.
Het officiele standpunt van de overheid is dat demonstreren een recht is, maar het blokkeren van wegen een delict. Helaas hebben militairen, na 2 weken demonstraties en dus opstoppingen, 3 mensen gedood (4 januari). Later die avond zagen we dat op NewsChannel Asia (uit Singapore) en Nu.nl.
Beide avonden in de hoofdstad zijn we naar de Golden Street Area gegaan, waar men veel pubs, cafeetjes een eetgelegenheden kan vinden. Erg westers. Rijke Cambodjanen komen er ook graag. Het is hier zien en gezien worden!
Iets dat ons in Phnom Penh is opgevallen. Al die tuktuk-rijders. Die zitten heel de dag te nixen in hun tuktuk en roepen naar alle buitenlandse voorbijgangers "Hello!, Tuk Tuk?". In het begin reageer je met de beleefde "No, thank you", of zelfs "Te, okhong" (wat hetzelfde zou moeten betekenen). Na een tijdje gaat het je gewoon irriteren. En als die fase gepaseerd is, negeer je ze compleet.
Iets anders dat ons opgevallen is. Herinner je je nog Duffy Duck, van de Looney Tunes? Zo klinken opvallen opvallend veel Cambodjaanse mannen als ze Engels spreken. Soms gecombineerd met een licht Porky Pig sausje. Soms is het moeilijk om de lach in te houden of met de inkoppertje "What's up, doc?" te reageren.
Na deze twee dagen gaan we naar Siem Reap voor oud en nieuw (schijnt ' the place to be' te zijn!). Over een paar dagen komen we terug in Phnom Penh om de laatste bezienswaardigheden te bekijken.
Foto's
