Geschikt v / ongeschikt v. Drie maanden fietsen
Cambodja
Azië
Wisseschout
Geschikt v / ongeschikt v. Drie maanden fietsen
Kotsend van vermoeidheid en te weinig drinken en onder grote belangstelling van de plaatselijke jeugd lig ik op mijn knieën aan de kant van de weg. Dezelfde weg waar ik 5 min. daarvoor nog een slang heb gefotografeerd. Moet je ook maar niet na 80 km. fietsen nog zonodig naar een zonsondergang willen gaan kijken 20 km. verderop. Waarom ben ik ook weer aan dit experiment begonnen? De lol kan ik er even niet meer van zien. En als je jezelf zielig vind dan komen de andere negatieve dingen ook naar boven. Mijn boven en onderbenen vertonen brandblaren van het schuren van mijn broek. Mijn billen....ik zal het jullie besparen. Is het leuk om 's morgens vroeg geen ontbijt te kunnen scoren. Is het leuk om van de weg geduwd te worden door alles wat denkt meer rechten te hebben. Is het leuk als de vrachtauto chauffeurs precies naast mij knoerthard op hun claxon drukken. Is het leuk... En ineens weet ik het weer JA JA JA. Het is meer dan leuk. Want ineens moet ik aan die vele keren denken waar ik spontaan een stoel/ bank / krukje / hangmat kreeg aangeboden omdat ik wel heel moe moet zijn van dat fietsen, en dan die bloemen, ijs, fruit, sjaal, flessen water, wafeltjes, bananen en thee.
En die meneer die ons speciaal welkom kwam heten in zijn dorp, we als eregast uitgenodigd werden op een feest in de tempel, maar ook op een begrafenis.
De vele lieve mensen onderweg die er maar geen genoeg van kregen om te roepen en te zwaaien.
Weken geen enkele toerist zien en je echt van de gebaande paden weten. En ja dan neem je die zeer simpele accommodatie voor lief en eet je wat de bevolking ook moet eten, slaap je zonder matras op een matje. Lach je na een dag fietsen terwijl je toch hopeloos de weg kwijt ben. Lach je als je reserve fietsbroek wegwaait tijdens een soort orkaan en lach je als je nergens een plekje kan vinden om even een plasje te doen. Lach je als je een nieuwe broek wil kopen en alle dames op de markt in paniek zijn en rondhollen met heel veel broeken, maar ik met mijn maatje 36 nergens in pas !!! Lach je als je naar de kapper wil en de eigenaresse voor vervoer zorgt en je opgehaald wordt door een hip jongetje op een brommer en ook weer teruggebracht en geknipt voor 2 euro.
Lach je als je allebei vloekend naar boven klimt en dan de euforie voelt dat het gelukt is. Lach je als je allebei onherkenbaar bruin/rood van het stof ziet.
En lach je omdat je volgend jaar weer kan gaan fietsen.
En mijn fiets ....die lacht ook. Die staat n.l te springen in de schuur, zo graag wil hij weer.
Foto's
