Cambodja, back to basics
Cambodja
Azië
Loepzuiver
Cambodja, back to basics
De zonnige kant.
’Be careful what you wish for’ is een beroemd Engels spreekwoord wat goed aansluit op onze laatste zin van vorige week; “Maar ons gevoel zegt dat we door moeten naar een nieuw avontuur met wat ruwere randjes“. Deze ruwe randjes waren meteen voelbaar toen we na de grensovergang met Cambodja in de minubus opweg gingen naar Siem Reap. Een oude bus met slechte vering of een gratis Shiatsu Massage, het is maar hoe je het bekijkt.
Tijdens de eerste acclimatisatie dag in Cambodja krijgen we regelmatig flashbacks naar India. Kleine stoffige winkeltjes waar het gezin op een matje naar een kleine tv met antenne tuurt. Waterbuffels die het werk, naar mogelijk, iets makkelijker maken voor de krom lopende rijst plukkers. En natuurlijk de nooit terug deinzende straatverkopers. “Yes, cheap, cheap. Special price, real Ray-Ban! Two dollar!“ We kijken elkaar lachend aan met een blik die zegt "It’s good to be back." Het echte reisgevoel.
De volgende dag stappen we om 7 uur bij Mao (onze chauffeur voor een dag) in z’n remork en zijn daarmee op weg naar de temples van Angkor. Deze ’tempels en paleizen’ werden in opdracht van verschillende Khmer koningen ruim 1200 jaar geleden in de steigers gezet. Zo te zien gebruikten ze het Bouwmarkt huismerk cement, want de stenen die nog waterpas staan is op één hand te tellen. Wat overigens niet wegneemt dat het indrukwekkende monumenten van macht en rijkdom zijn, helemaal als je weet dat het gebied waar deze tempels staan 1000 vierkant kilometer bedraagt. We zijn dan ook de gehele dag zoet om van tempel naar tempel gechauffeurt te worden.
Na ons bezoek aan Siem Reap maken we de zes-urige busrit naar de hoofstad van Cambodja, Phnom Penh. Onze motor en scooter avonturen zijn ons tot op heden zo goed bevallen dat we besluiten ook hier zo’n tweewieler te gaan huren. Een semi-schakel scootertje zonder koppelingshandvat maar met twee pedaaltjes bij de linkervoet om omhoog en terug te kunnen schakelen. Het idee is ,wanneer je op schakelt, gas dicht en met je tenen het pedaaltje intrappen. Wanneer je terug wilt schakelen, gas dicht en het pedaaltje met je hak intrappen. Klinkt allemaal rete eenvoudig hoor ik jullie denken... maar probeer dit maar eens op zo’n klein Aziatisch ding met schoenmaat 46!
Nadat de eerste verschijnselen van controle over de motor optraden kwam de volgende tegenslag. Een politie agent hield ons aan terwijl zijn collega een bon uitschreef aan een ander blank toeristen stelletje. “Jou dlive tlough red light“ konden we na drie keer pas opmaken uit de woorden van de agent. “No way!“ dienen we hem van repliek. We reden met de tientallen overige locale scooters tegelijk door groen en wij waren de enige die even bij meneer agent moeten komen. “You, pay now! Pay!“ roept het corrupte agentje terwijl hij stevig vasthoud aan Bas zijn rijbewijs. We proberen de man te overbluffen door zijn naam op te schrijven plus zijn ID nummer, geborduurd op zijn politie uniform. "Nu issie echt pist" merkt Malou op als hij kwaad gebaren maakt dat we naar het bureau moeten. We geven in een opgefokte stemming toch maar in en betalen een bedrag terwaarde van 3 Cambodjaanse Ray-Ban brillen. We krijgen het rijbewijs terug, terwijl de agent de bladzijde met gevoelige informatie verscheurt en maken meteen rechts omkeer naar het verhuurbedrijf. Wij pakken de taxi wel.
De schaduw kant
Een bezoek aan Phnom Penh staat gelijk aan een bezoek aan de Killing Fields. De 'wat oudere’ lezers op onze site kunnen zich hier misschien wat van herinneren. In 1975 kwam Pol Pot in Cambodja aan de macht met maar één doel; het land een wereldmacht te laten worden door een autarkische communistische landbouwstaat te maken. Wat in deze wil zeggen dat alle Cambodjanen naar het platteland moesten om rijst te verbouwen. Alle inwoners die gestudeerd hadden waren in de ogen van het regime mogelijke dwarsliggers in de toekomst, aangezien iedereen het zelfde doel voor ogen moest hebben. Dit was het begin van de gruwelijke massa moorden op intellectuele en politieke vijanden.
Wij begonnen met het bezoek aan Tuol Sleng, beter bekent onder S21, een gruwel gevangenis waar 'de verdachten' werden verhoord en gemarteld. Alle ruimtes zijn in de originele staat gebleven als wanneer de gevangenis werd bevrijd door de Vietnamesen. Met gestokte adem lopen we door de cellen en martelkamers waar foto’s hangen van hoe de bevrijders het hier aantroffen. Mannen en vrouwen vastgeketend aan een ijzer bed, afgehakte ledematen en verbrande borstkast van martelingen met elektriciteit. Het bloed is in de tegels getrokken onder onze voeten.
Na dit 'museum’ rijden we door, 15 kilometer buiten de stad, naar de massagraven. Dit was de laatste halte voor de gevangenen. Er liggen meer dan 8000 schedels tentoongesteld samen met kledingstukken die elk regenseizoen weer boven komen. We lopen langs een zandpad waar om de zoveel meter een bord staat met informatie wat hier heeft plaatsgevonden. Voor ons de ergste; Dit is de boom waar grote geluidsboxen in werden gehangen zodat de gevangen en omwonende niet het gekrijs van de geëxecuteerde konden horen. De gevangen werden met een knuppel vermoord aangezien kogels te duur werden bevonden.
Dit alles was afschuwelijk om te zien, maar volgens ons tevens een must om te bezoeken. Want ook de zwarte bladzijde van de geschiedenis zijn er om gelezen te worden. Zodat zoiets nooit meer mag gebeuren.
Foto's
