En ineens zit ze daar dit oude dametje met een zeer vriendelijke uitstraling tussen de ruïnes van de oude tempels. Opvallend overigens dat daar nergens gebedeld werd. Ze verkoopt dus wat. Ik kom erachter dat ze je de hand leest en dan krijg je een papiertje waar wat op staat. Wij geven haar wat en krijgen een gekleurd armbandje van draadjes gemaakt omgeknoopt, ik een aai over mijn bol, een meer dan lieve lach en ze leest mijn hand. Totaal overbodig, want we begrijpen elkaar helaas niet.